14.6.19 Πρώτο μπάνιο στη Βάρκιζα. Όμως τι ταλαιπωρία! Απεργούσαν τα μέσα, δηλαδή είχαν εξάωρη στάση 12-18:00 κι έτσι στο Ελληνικό στις έντεκα η ώρα βρέθηκα παστωμένος με την πιτσιρικαρία που την κοπάνισε από το σχολείο για να πάει θάλασσα. Σαν σταφύλια κρεμόμαστε από το λεωφορείο της γραμμής, βδέλλες ο ένας στον άλλο. Απορώ πώς κινείται το αρθρωτό λεωφορείο-ακορντεόν. Χειρότερα από Ινδία. Είμαι στην πίσω πόρτα και κάθε φόρα που ανοίγει κινδυνεύω να γίνω κιμάς. Την πρώτη φορά πετάχτηκα σαν κοκόρι και γέλασε η στριμωγμένη μικρή δίπλα μου.
Το υπερφορτωμένο με ανθρώπους-πατάτες, με ανθρώπους-σαρδέλες όχημα σταματάει σε κάθε στάση ενώ είμαστε τίγκα και δεν χωράει καρφίτσα και δεν κατεβαίνει ψυχή αφού όλοι πάμε θάλασσα. Και τότε βλέπω την πιτσιρίκα-σάντουιτς που γελάει πονηρά ενώ το χεράκι της είναι στο κουμπί της πόρτας του λεωφορείου, κάτω από άλλα χέρια και το πατάει υπούλως παίζοντας σε βάρος μας. Τα παίρνω στο κρανίο:
–Δεν είναι αστείο αυτό που κάνετε δεσποινίς. Είναι αστείο; Σας αρέσει να βασανίζετε κόσμο; Θα ψηφίζετε υποθέτω και Χρυσή Αυγή! Η κοπέλα δεν είναι 17 χρονών είναι σαφώς μικρότερη αλλά εμένα έτσι μου βγήκε. Δεν λέει τίποτα είναι σαν να την έπιασε ο λύκος να κλέβει οπώρας. Και σκέφτομαι αυτή τη στιγμή αν είναι φασίστες αυτό το 14% της νεολαίας που ψήφισε Χρυσή Αυγή; Όχι βέβαια. Δεν μπορεί. Μαλακισμένα είναι.
Αλλά ούτε κι εγώ είμαι φασίστας. Έτσι δεν είναι;
–Σ’ αυτή την πόλη που θρέφεται με ματωμένα διαμάντια(…) oι σημειώσεις που άφησες στο περιθώριο των ποιημάτων μου με θλίβουν (…)
–Είσαι η μόνη που μπορεί να μεταμορφώσει το δρόμο σε σημειωματάριο(…)
Οι αστοί ενώνονται ενάντια στoυς μετανάστες(…) Το χρώμα του δέρματος μοιάζει με σημείο ελέγχου ανάμεσά μας
Ανάμεσα στο λιμάνι που εισάγεται η ελευθερία
και στο δρόμο που εκτείνεται απ’ το νεκροταφείο μέχρι το υπνοδωμάτιο.
Δεν είναι ο πόλεμος που μ’ έχει καταβάλει,
αλλά τα ποιήματα που μιλάνε για τον πόλεμο.
Δεν είναι οι ψυχρές πόλεις που μ΄έχουν καταβάλει
αλλά τα ποιήματα που μιλάνε για ψυχρές πόλεις μού έχουν φάει τα δάχτυλα.
Και χωρίς δάχτυλα δεν μπορώ να χορέψω.
Γιαγιάθ Αλ Μαντχούν (Παλαιστίνιος από Συρία που ζει στη Σουηδία)
Δημήτρης Τζουμάκας