15.6.19 Σάββατο. Συνάντηση με Σάκη συνεργάτη της Σχεδίας που συνυπάρξαμε και συνδράσαμε στο Μεξικό. Πίνουμε καφέ στη Βικτώρια. Ζει ανθρώπινα στην ωραία Θεσσαλονίκη. Είναι ΠΑΟΚ, κουκουέ, όχι φανατίλα, υπερφιλότιμος και πουλάει ρουχισμό σε όλη την ελληνική Επικράτεια. Κάποτε είχε μία επιχείρηση με δεκάδες άτομα και τώρα έχει μείνει μόνος τους και το παλεύει. Μου δίνει δυο μπλουζάκια για τις κοπέλες μου. Έχω δώσει την εντύπωση ότι έχω χαρέμι.
Έχασα το μπάνιο, θα πάω στην 13η Αντιρατσιστική Γιορτή στην Καλών Τεχνών. Με σπουδαίο μουσικό πρόγραμμα αλλά οι βεντέτες βγαίνουν αργά. Έτσι έχασα τους «Χειμερινούς κολυμβητές» και την Πλάτωνος στη Γεωπονική χτες, έτσι θα χάσω και σήμερα το θεματικό εργαστήρι «Δικαιώματα όχι Αστυνομία».
Φτάνω καταϊδρωμένος στη Σχολή Τεχνών στην Πειραιώς. Χώρος «τεχνικών» Συζητήσεων, κάποιες με ιδιαίτερο ενδιαφέρον
A: Σαν Φερδινάνδο Καλαβρία Ιταλία/ Μανωλάδα Πελοπόννησος Ελλάδα. Παράλληλες ιστορίες των γκέτο, της εκμετάλλευσης, των πυρκαγιών και των πυροβολισμών. Στην εργασία των μεταναστών χωρίς χαρτιά στηρίζονται τα κέρδη της ευρωπαϊκής αγοράς οπωροκηπευτικών ύψους εκατοντάδων δισεκατοµµμυρίων ευρώ. Προβολή video και συζήτηση µε τον Ιταλό ακτιβιστή Claudio Feliziani. Molto bene. Πολύ καλό, πολύ δυνατό.
Χώρος Συζητήσεων Β: «Η ακροδεξιά µετά τις Ευρωεκλογές και ο αγώνας ενάντια στο φασισμό σε Ελλάδα και Ευρώπη». Μεταξύ των εισηγητών και η συνάδελφος Μάνια Μπαρσέφσκι (Τμήμα Δικαιωμάτων «Λαϊκής Ενότητας»), μια ζωή ακτιβίστρια. Ενδιαφέρον, αλλά να που βαρέθηκα. Κουράστηκα μάλλον.
Φεύγω. Τουλάχιστον να δω στην κατάληψη του Εμπρός αβανγκάρντ παράσταση. Ο θίασος του Α.Σ. Τυφλών «ΗΦΑΙΣΤΟΣ» με έδρα τη Θεσσαλονίκη, αποτελούμενος από ηθοποιούς τυφλούς, παρουσιάζει ένα έργο για μία πόλη μαγική εμπνευσμένη από το θεατρικό έργο του Thornton Wilder «Η Μικρή Μας Πόλη» σε σκηνοθεσία Αστέριου Παλιούγκα. Εξαιτίας του ιδιόμορφου φωτισμού καταρρίπτονται οι διακρίσεις ανάμεσα σε τυφλούς και βλέποντες, διεγείροντας μοναδικά την αίσθηση της ακοής. Ακυρώνεται ο συμβατικός φωτισμός. «Ο βλέπων θεατής βιώνει την πρωτόγνωρη εμπειρία του σκοταδιού που χάριν των ειδικών φωτισμών αποκτά μια άλλη οντότητα. Οι ηθοποιοί αυτο-φωτίζονται δίνοντας έτσι στο κείμενο μια διάσταση καθαρά φιλοσοφική» που αρχίζω να τη χάνω γιατί μέσα στη ζέστη του παλιού Εμπρός και στο σκοτάδι με πιάνουν τα ψυχοπλακωτικά μου. Υποβάλλομαι. Στάζω από τη ζέστη. Οι καταληψίες δεν έχουν φροντίσει να εγκαταστήσουν αιρκοντίσιον. Ποτέ δεν θα εκσυγχρονιστούμε ως καταληψίες. Δεν μπορώ, μπλοκάρομαι μπροστά στην άλλη διάσταση της ανθρώπινης ζωής, που αποφεύγουμε να δούμε. Πρέπει να βγω από τον κλειστοφοβικό εαυτό μου επιτέλους, πρέπει να αισθανθώ τον πλησίον σαν παρουσία. Αλλά είναι οδυνηρό. Τα συναισθήματα του πόνου δεν μπορούν να καταγραφούν. Το έχει πει ο κ. Μαρκούζε και τελείωσε το θέμα. Δεν αποδίδονται αισθήματα και καταστάσεις όπως του εμετού, της ναυτίας και δεν είναι προϊόν φαντασίας το σκότος.
Πτώμα γυναίκας, τυλιγμένο με κουβέρτα εν μέση οδώ στην περιοχή Γουδή.
Φωτίζονται με φωταέριο οι οδοί Σταδίου, Ερμού. Αιόλου και Φιλελλήνων στην Αθήνας. Σαν σήμερα το 1900. Και το 1956 ανακαλύπτεται στην Πύλο το μεγαλοπρεπές ανάκτορο του Νέστορα εις πολύ καλή κατάσταση. Δεν το ’χω δει ακόμη, δεν το έχω καταγράψει καλά στο μυαλό μου ολόκληρο ανάκτορο του σοφού Νέστορος, αλλά ούτε τον Νεστορίδη είχα δει στο γήπεδο, απλώς άκουγα από ένα θείο Αεκτζή για ντρίμπλες μαγικές, βίους αγίων και πολιτεία.
Δημήτρης Τζουμάκας