1.6.19 Σάββατο. Καλό μήνα, ας ελπίσουμε αυτή τη φορά. Ετοιμάζομαι από τώρα για αύριο να καταψηφίσω τον άρχοντα του κιτς τον ντόκτορα Πατού. Τον φαντάζομαι ήδη νικητή και τροπαιούχο με ένα στεφάνι στο κρανίο να μπαίνει στην Περιφέρεια με καραμούζες και ταμπούρλα, πάνω σε σούστα λαμπερή και πίσω του να τρέχουν αλαλάζοντες αρκουδόγυφτοι κομματικοί κι ο τσοπάνης Ολυμπιονίκης από το Μαρούσι. Το φτηναίνω διακωμωδώντας δόξες του παρελθόντος κι έναν άξιο επιστήμονα που θέλει να προσφέρει λίγο λούστρο στην περιφέρεια μετά της εριτίμου συζύγου του.
Βγαίνω για ψώνια στη λαϊκή. Παίρνω εφημερίδα από τον Αλβανό. Τον προτιμώ γιατί είναι γλυκός άνθρωπος και μοιάζει στον πατέρα μου. Πιάνω και λίγο κουβεντούλα. Του δίνω ένα δεκάρικο παίρνω τα ρέστα και ξεκινάω. Με χρέωσε 1.30 ενώ η εφημερίδα κάνει δύο ευρώ. Επιστρέφω. Για δες είναι σωστά τα ρέστα, ρωτάω. Ε, είναι. E καλά λέω εγώ ότι οι αλβανοί δεν είναι έξυπνοι. Γιατί; Διότι η εφημερίδα κάνει δύο ευρώ. Πάρε πίσω τα εβδομήντα σεντς, λέω κι αποχωρώ σαν ανώτερη φυλή.
Λίβερπουλ-Τότεναμ στην τηλεόραση. Τελικός ποδοσφαίρου πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης στη Μαδρίτη σε ένα γήπεδο-στάδιο κουκλί όπου υπάρχει opening χολιγουντιανό, ο χορευτής-τραγουδισταράς σαν λακέρδα τσιρίζει μη ακουόμενος, ταμπούρλα βαράνε πισινοί λικνίζονται πέρα δώθε κι ένα υπερθέαμα-κιτς εξελίσσεται στις οθόνες. Καμία από τις δύο «πρωταθλήτριες» ομάδες δεν είναι πρωταθλήτρια κανενός κράτους είναι και οι δύο δευτεραθλήτριες στη χώρα τους γι αυτό παίζουν με πάθος, αλλά και άτσαλα, κακό ματσάκι, όπως παίζει το Ισραήλ στην Ευρώπη, η Αυστραλία στη Γιουροβίζιον, ο Πατούλης κι η Δούρου στην Περιφέρεια, όπως γράφω κι εγώ υποκρινόμενος τον συγγραφέα.
2.6.19 Κυριακή. Το πιο σωστό ήταν ως ψηφοφόρος να απέχω από το δεύτερο γύρο. Γιατί ένα Ανώτερο Ον πρέπει να ψηφίζει κατώτερα όντα; Why? Επαναλαμβάνω: Πρέπει να καταψηφίσουμε τον άρχοντα του κιτς με τα χρυσαφικά, τον ντόκτορα Πατού. Δεν είχα καμία διάθεση να ψηφίσω την κυρία Δούρου όχι γιατί τη θεωρώ υπεύθυνη για την τραγωδία στο Μάτι, καθόλου, αλλά γιατί είναι κι αυτή μέρος της κακής, κακίστης αισθητικής που παράγει η ελληνική πολιτική σκηνή. Πιστεύω ότι στο Μάτι και να είχαν παραταχθεί μία ώρα πριν όλα τα οχήματα της πυροσβεστικής και να περιμένανε τη φωτιά πάλι δεν σωζόταν τίποτα. Ήταν ένα καταδικασμένο στρατόπεδο καταπατητών παραθεριστών που περιμένει καιρό την εκδικητική μανία των στοιχείων της φύσεως για να γίνει στάχτη. Και υπάρχουν κι άλλα Μάτια, κραυγαλέα δείγματα αρπακόλλας των νεοελλήνων που χτίζουν στα δάση και μέσα στα ποτάμια, με διαχρονική ευθύνη των κυβερνήσεων. Έπρεπε να παραιτηθεί όπως έπρεπε να παραιτηθεί τότε ο Παπουτσής για το Σαμίνα, ο Πολύδωρας για τις πυρκαγιές στην Πελοπόννησο και πάει λέγοντας. Από ευαισθησίες οι Έλληνες πολιτικοί…. Η θλίψη με τη Δούρου είναι ότι έμεινε ενώ δεν ήταν σε θέση να καταλάβει τον πόνο του άλλου ώστε να εμφανίσει ανθρωπινότερη συμπεριφορά. Έμεινε για να χάσει και μάλιστα από το ζεύγος Πατούλη. Τώρα γιατί την ψηφίζω; Διότι είμαι κολλημένος, μετεμφυλιακός μάλαξ. Διότι δεν μπορώ τις αλυσιδίτσες του πατούλη και της πατούλαινας τα λούσα.
Και τι μας δείχνει τώρα ο καλός φακός; Toν πρωθυπουργό να μιλάει για το ωραίο αγώνα που έδωσαν τα «στελέχια» του και πίσω του η κα Δούρου μ’ ένα παιδάκι στην αγκαλιά ως γύφτισσα να το φιλάει συνέχεια στο κεφάλι για να καταλάβουμε ότι είναι πολύ καλή μητέρα. Αλλά μου είπανε ότι δεν είναι δικό της το παιδάκι. Τίνος είναι; Το έκλεψε μάλλον για να δείξει τρυφερότητα. Αχ βρε Ρένα, οποίον της ζωής μας μελόδραμα! Αλλά υπάρχoυν και υπήρξαν και πολύ χειρότερα. Ο Μπέος στο Βόλο (ο κόσμος ψηφίζει όγκο, ζωώδη δύναμη και φασισμό από φόβο), ο Ψωμιάδης Ζορό στη Σαλονίκη μας. Με τη διοίκηση Μητσοτάκη κάνουμε βήματα μπροστά. Άλλωστε εμφανίστηκε ως σταρ του ροκ ο νεαρός Μπακογιάννης κι όλα καλά. Είσαστε μέσα; ρώτησε κρατώντας ο μικρόφωνο. ΟΟΟΟΟΟ! από κάτω όλοι μαζί. Είσαστε μέσα; ΟΟΟΟΟΟΟ!. Εμπρός λοιπόν δουλειά, δουλειά, δουλειά!
Σιγά ρε παίδες, θα σκίσετε τις (αυτοδιαχειριζόμενες) δαντέλες σας.
3.6.19 Oλοκληρώθηκε το δράμα της Κυριακής με χαρούλες και τούρτες. Ορίστε βλέπω τώρα το ζεύγος Πατούλη να γιορτάζει την επέτειό του(;) κόβοντας τούρτα υπαιθρίως στο εκλογικό κέντρο, μπροστά στον τηλεοπτικό φακό κι ένας μετανάστης έχει πασαλειφτεί σαν σε ταινία του Τζέρυ Λούις. Να δούμε τη συνέχεια τον άλλο μήνα, τίποτα καλό δεν προοιωνίζεται για το κυβερνητικό σχήμα που θυμήθηκε την παροχολογία τελευταία στιγμή και αποχωρεί. Αφιλόξενος τόπος ο κόσμος των πιθανοτήτων.
4.619 Απέναντί μου στο κάθισμά του μετρό μια μεγαλόσωμη, μεγαλοκοπέλα, άκρως σοβαρή προς το μελαγχολικό, με ολόσωμο φαρδύ μαύρο φόρεμα με γυμνούς όμως ώμους και χέρια γεμάτα θαυμάσια χρωματιστά τατουάζ ενώ ο διπλανός παρακολουθεί ταινία τρόμου στο ipad. Στέκομαι στη μελαγχολία και στις αργές κινήσεις όταν αρχίζει να κατεβαίνει από το συρμό. Συνήθως οι μικρόσωμοι άνθρωποι είναι πιο σβέλτοι, εύχαρεις, λένε και ευφυείς. Η αργή μεγαλοκοπέλα, με το τατουάζ και την έρπουσα θλίψη είναι μία σοφή.
5.6.19 Ημέρα γενεθλίων, ήλθε η Μπέμπα σαν σίφουνας, με μια γλάστρα, μαγείρεψε ήταν τσαντισμένη με το γιο της και μετά όπως πάντα αρπαχτήκαμε.
Κοιτάζω στο facebook και μου εύχονται διάφορα. Οφείλω να απαντήσω: Πολλά ευχαριστώ λοιπόν για τις γενέθλιες ευχές. “Το πάρτυ συνεχίζεται”, γράφει ο διαχειριστής του fb αλλά δεν βλέπω κάνα πάρτυ κι ο χρόνος τρέχει αμείλικτος, γερνάμε ανεπανόρθωτα: Ανοίγω το παράθυρο και κρυώνω, μου λένε καλημέρα και συγκινούμαι.
Δημήτρης Τζουμάκας