Τα πάντα μπορούν να εκληφθούν σήμερα ως ποίηση με κάποια σοφιστική περιδίνηση και λόγια επεξήγηση κι αν με της καρδιάς το υστέρημα εδραιωθεί το συγκινησιακό της έρεισμα αδιαφορώντας για το τεχνικό της έλλειμμα με μια αληθοφανή από τους ειδικούς εκζήτηση. Ο ποιητής μπορεί να πάρει από την πραγματικότητα εκείνο που της αναλογεί όταν δεν την φοβάται και εσκεμμένα δεν την αγνοεί ακόμα κι αν έχει την αίσθηση ότι αυτή τον έχει τελεσίδικα απορρίψει. Έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να την κολακεύει εικονικά αλλά και παράλληλα να την υπονομεύει φιλικά για να αποκαταστήσει μια στοιχειώδη κι αναγκαία ισορροπία στα ασύμβατα της συστατικά ,αφού έχει όμως πρώτα λάβει τα μέτρα του για την προσωπική του ασφάλεια και να αποκτήσει ανοσία από την μεγαλομανία, δεδομένου ότι τα φρενοκομεία για την περίπτωση του συνήθως θα βρει τις Κυριακές κλειστά. Απώτερος στόχος του θα είναι λογικά να ενσωματώσει τα όποια κοινής αποδοχής στοιχεία, που του είναι κατά βάθος τελείως αδιάφορα, σαν ομοούσια με τα φανταστικά ή προσωπικά του απωθημένα και αλχημικά να τα ομογενοποιήσει σε ένα αμάλγαμα για να τα προάγει ως νέα δεδομένα στου προσωπικού του μύθου τον καμβά , χωρίς να περιμένει απαραίτητα την έγκριση από την ποιητική πολεοδομία που υποκριτικά καμώνεται/ισχυρίζεται την αναρμόδια να νομιμοποιήσει την ποιητική του παρουσία. Μην εμπιστευθεί κανενός ειδήμονος την συνταγή , μοντερνισμούς, υποκαβαφισμούς ή ακαδημαϊκά κατάλοιπα και αποστάγματα από τα δυτικά εγκεκριμένα, γιατί θα διαψευσθεί οικτρά. Ας μην λύσει λοιπόν ποτέ της ποίησης τα μάγια, ούτε σώνει και καλά να βιαστεί να δηλώσει υποταγή στα τεχνολογικά δεσμά. Κανονικά θα έπρεπε να του αρκεί που γεύτηκε την χαρμολύπη σαν βίωμα της ύπαρξης και μοναδική εμπειρία, για το ότι κάποτε με της ουτοπίας δοξάστηκε τα βάγια και αξιώθηκε έστω και για λίγο να νοιώσει ένας εκλεκτός παρίας μιας κοινωνίας που δεν παρέχει εύκολα στις ευαίσθητες καρδιές συγχωροχάρτια, και για ότι ο ίδιος τόλμησε να δει τον κόσμο από ψηλά με του ονείρου τα αυτοσχέδια φτερά.
ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ
(β’ εκδοχή, τελικό 8 Νοέμβρη 2019)
Τι είναι η ποίηση; Μήπως είναι η παλιά καλή στιχουργική με του σπιτικού γλυκού την συνταγή; Ή αυτό που προσφέρει η πρόσφατα χειραφετημένη νυν κυρία Kelly, πρώην κυρία Καλλιόπη, που χάρη σε μια θεία επιφοίτηση και με ανακαινισμένη ερωτική συνείδηση πρέπει επειγόντως για τα δικαιώματα και τις ανάγκες της να μας διαφωτίσει και να μας ενημερώσει;
Μήπως είναι ποίηση ο επικοινωνιακός λαπάς ή το porridge του αγγλοσαξωνικού μας στίχου;
Μήπως θα ήταν πιο πρόσφορο ένα (ξυνό) επιδόρπιο με blueberries και cranberries του πανδέκτη και αδέσμευτου ελευθέρου στίχου;
Ή μάλλον το παραδοσιακό ρυζόγαλο μιας εθνικής σχολής;
Ή μήπως προέχει η εκτροχιασμένη αγωνία /το άγχος σαν υπαρξιακό βίωμα και σαν πρωταρχικός σκοπός ζωής η καταξίωση, μέσω μιας καταιγιστικής και άνευ μέτρου προβολής;
Μα Όλα είναι ποίηση κι αυτά κι εκείνα και κυρίως τα ποικίλα πεζοπορικά χρονογραφήματα με την ακοίμητη φλόγα που ωθεί κι ενεργοποιεί πυραυλοκίνητα φιλόδοξα μυαλά, πίσω από τα πλαστικά ρόδα και τα ανακαινισμένα λείψανα με τα όποια υβρίδια από σεφεροκαβαφικά κατάλοιπα μαζί με τις μαραμένες βιόλες και τα διακορευμένα κρίνα! Όλα είναι ποίηση αρκεί να/εφόσον συνοδεύονται με την σωστή δημοσιοποίηση και με την στοργική μέριμνα για χαρισματικούς γόνους –για όνομα του θεού, σήμερα τι θα απογίνουν, τα παιδιά! τα παιδιά!– όταν η γονική εμπλοκή με το ανάλογο εκτόπισμα από ποικίλη αφετηρία αποτελεί την εγγύηση αυθεντίας, ανεξάρτητα εάν τα κείμενα διαθέτουν τα απαραίτητα Ω3, επί του προ-κειμένου είτε πρόκειται για αθερίνα είτε για Σολωμό είτε για καρχαρία (αφού κι ο καρχαρίας έχει την χάρη του): τα πράγματα οφείλουν να είναι εκ των προτέρων με μαρινάδα φυσικώς νεποτισμένα, και δρομολογημένα για μια περαιτέρω θετική παρουσία .Ποίηση στις μέρες μας υπάρχει άφθονη όπως υπάρχει άφθονη ασάφεια και ανομολόγητη λόγω περηφάνιας πείνα, σε θαυμαστή συνάφεια με την αμάθεια, την γόνιμη κι ενίοτε κερδοφόρα σύγχυση, την προπετή ημιμάθεια τροφοδοτούμενη με πολλά υποσχόμενα υπαρξιακά ομόλογα σε ένα πικάντικο κεμπάπ στην fast food νέα μας κοινωνία!
Γιατί ποίηση υπάρχει, όπως υπάρχουν άλλωστε και χρήματα.
SE 46 ΤΑ ΝΕΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
Στα θαλασσινά μου ταξίδια συνταξίδευα
με τον παλιό μου φίλο Οδυσσέα αγνώριστο βέβαια σήμερα με χρωματιστές βερμούδες
και τις κινέζικες σαγιονάρες
φορούσε όμως ακόμα το χρυσό του σκουλαρίκι
από του Πριάμου τον χαμένο θησαυρό
Αντίς για τσιγάρο του ζητούσα κάποιο νέο στίχο
για να δολώσω πρόχειρα ή να αρθρώσω ένα λόγο ερωτικό
όμως με προειδοποίησε ότι στο καράβι είχαν επιβιβασθεί ένα τσούρμο Εριννύες
και σμήνη Συβαρίτες με προορισμό την Μύκονο
με κλουβιά κατοικιδίων για ειδικές ανάγκες
είχαν κατακλείσει τις θέσεις καταστρώματος
σε κάθε πιθαμή έβρισκες λογής-λογής παράξενα πουλιά, διάφορα του λάιφ στάιλ ναυάγια,
αλλά και μειράκια με θράσος για σφαλιάρες
μόνο όταν πια θα αφήναμε της Πάρου το λιμάνι
που θα άδειαζε το μισό καράβι θα βρίσκαμε λίγο χώρο ζωτικό
–Αχ, επαρήλθον πλέον οι χρόνοι της περιπέτειας, αγαπητέ μου,
για one night stands, ποιός έχει σήμερα καιρό
sleeping bags κουβαλούν σήμερα μαζί τους
κι οι ταξιδιώτες από Ανδραβίδα, Ξηροχώρι
Φάρσαλα και Δομοκό
σε μια εποχή άκρας ιδιώτευσης και αφασίας
στο έλεος μιας βλαχο- life style αφασίας και λαγνείας
και ομφαλοσκοπικής καχυποψίας
ερωτικές ιστορίες εν πλώ
σήμερα θα έβρισκες μόνο σε παλιομοδίτικο περιοδικό!
Έτσι στο κατάμεστο μπαρ του καταστρώματος
μοιράστηκα το τραπέζι με μια υπέργηρη κυρία
και την αλλοδαπή της νοσοκόμα
που είχε έκδηλα τα έξω-ιατρικά προσόντα
και φλυαρήσαμε στο υπόλοιπο ταξίδι
για των έκλυτων ηθών τον ξεπεσμό.