ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΤΗΣΗ
(στην Αλεξία)
Τώρα
στο δάσος ρίζωσαν
τα μαύρα σου μαλλιά.
Ακύμαντος
μεταβολίζει αστραπές
ο ύπνος σου.
Και τι ρυάκια πύρινα
στο χάραμα ξεβράζουν!
Γυμνά κλαδιά
στα μάτια σου
παίζουν κρυφτό
δαγκώνοντας τον ήλιο.
Το αίμα του πίνουν πουλιά
και με χρυσό φτερούγισμα
χιμάνε προς το χώμα.
Στο βάθος
ο χειμώνας
φλέγεται.
ΝΕΚΡΑ ΠΟΥΛΙΑ
Κάθε ματαίωση ένας κήπος με πουλιά
νεκρά κι οι δρόμοι που με φέρνουνε σε σένα
σπίτια κλειστά φωνή καμιά κορμί κανένα
μια πολιτεία που της κλέψαν τη λαλιά.
Εδώ τα δέντρα δες λυγίζουνε χωρίς
φωλιά να λιάζεται της λύπης το κλωνάρι
αγάπη απόδημη θα βρεις ξανά το χνάρι;
Φέτος τα χιόνια θα παγώσουνε νωρίς.
Το καλοκαίρι πού θα τρέξει να κρυφτεί;
Μέσα στα μάτια δεν τολμά να μας κοιτάξει
σαν η βροχή το χέρσο σώμα θα χαράξει
πίκρα του σπόρου που δεν βρήκε να θαφτεί
να γίνει αίμα πεταλούδα και φιλί
να φτερουγίζει με τον άνεμο μαζί
Ελένη Σιγαλού
ΥΓ Μπορείτε ν’ ακούσετε την ποιήτρια να απαγγέλει τα ποιήματα στα παρακάτω ηχητικά: