21.2.18. Το πόδι μου κάπως καλυτέρευσε, about time καθώς μεθαύριο παρουσιάζω τα αριστουργήματά μου στον ιστορικό Άτλαντα. Η εφημερίδα Ο Κόσμος του Σύδνεϋ δημοσιεύει ολοσέλιδο άρθρο από τον πρόλογο του βιβλίου που τους έστειλα. Προηγήθηκε Ο Νέος Κόσμος της Μελβούρνης. Στο μεταξύ διαβάζω ειδήσεις, μεταξύ άλλων και για το μολυσμένο κρέας που βρέθηκε περιτυλιγμένο σε περιττώματα και με αποστήματα γεμάτα από πύον στα σφαγεία των ΗΠΑ , η κατάντια της ανθρώπινης (υπερ)τροφικής αλυσίδας.

 

23.2.18 Παρουσιάζω τα βιβλία μου στον Άτλαντα. Με παρουσιάζουνε, αλλά μιλάνε πολλή ώρα. Ο Vincent για τον Κάλας, η Καθαρείου για το Μεταναστευτικό πολιτισμό κι ο Μιχελακάκης και για τα δύο. Από κάτω οι πάροικοι είναι μεγάλης ηλικίας -κανά δυο παλιές φοιτήτριες έχουν έλθει με τα παιδιά τους και είναι οι μόνες μικρές. Έχει πολύ κόσμο κι ήταν δύσκολο να παρκάρουν γιατί δεν έχει πάρκιν και διότι διεξάγεται ένας αγώνας στο διπλανό γήπεδο ενώ υπάρχει κι ένα σχολείο με συνέλευση γονέων και κηδεμόνων. Μερικοί οδηγοί δεν βλέπουν και καλά, ένας εκατοντάχρονος έχασε τον έλεγχο και τσουβάλιασε πολλά αμάξια και δεν σταματούσε. Σκέφτομαι ότι σαν σήμερα πριν 45 χρόνια το 1973 έγινε η κατάληψη της Νομικής κι άρχισε η πρώτη σοβαρή φοιτητική εξέγερση κατά της χούντας. Πριν έλθω στην εκδήλωση είδα τους πρωτεργάτες της κατάληψης σε βίντεο (του 1982) κι ήταν με μουστάκια, κουστουμαρισμένοι και λέγανε με καμάρι τα επαναστατικά τους. Περνούσανε καλύτερα τότε οι αντιστασιακοί, τώρα φαίνεται ότι δυσκολεύονται κι αυτοί, μαζί με τις μάζες για τις οποίες αγωνίστηκαν. Επίσης σαν σήμερα το 1455 τυπώθηκε από το Γουτεμβέργιο το πρώτο βιβλίο που δεν ήταν άλλο από τη Βίβλο.

Η εκδήλωση έχει αρχίσει με κάποια καθυστέρηση κι ενώ οι ομιλητές μιλάνε, σκεφτόμουνα να πω ότι ακόμη κι επί χούντας υπήρχε ελπίδα και με την πτώση της δε, υψίστη αγαλλίαση. Σήμερα όμως όλα έχουν ψαλιδιστεί, πέρασαν τα χρόνια είμαστε στην ουρά για τα φάρμακα. Βουλιάξαμε αρχοντικά στην παγκοσμιοποιημένη εικονική δημοκρατία, συνηθίσαμε στις εικονικές σχέσεις, στις εικονικές θεραπείες, στο εικονικό νόμισμα (bitcoin), στη virtual reality την εικονική πραγματικότητα τη real drogue, στις αγορές προϊόντων μέσα από το κινητό.

 

Θα ήθελα λοιπόν να πω κι εγώ δυο λόγια, τους λέω τώρα, αλλά δεν ξέρω από που να αρχίσω και τι να πρωτοπώ μετά από τα τόσα αποθεωτικά. Δεν είμαι mainstream συγγραφέας, ένας πτωχός και ασήμαντος γραφεύς είμαι, που προσπαθώ να κάνω τέχνη τις ταπεινώσεις και τις προσβολές. Αγαπώ βέβαια τους περιθωριακούς, τους παράνομους, τους προλετάριους, τους χαμένους της παρτίδας, τους λούμπεν, τους αποσυνάγωγους, τους πρόσφυγες τους μετανάστες, τον ξένο. Απεχθάνομαι το αντίθετο. Απεχθάνομαι το σύστημα, που υπηρέτησα σαν προσκοπάκι τρεις δεκαετίες, που έκλεψε την αθωότητά μου που μου μετέδωσε την σχιζοφρένεια του μαχόμενου καπιταλισμού και κάνω τώρα την απολογία μου και τον απολογισμό. Μετά από δώδεκα χρόνια λοιπόν, συμμετέχω πάλι σε εκδήλωση στην παροικία του Σύδνεϋ και πρώτη φορά σ’ αυτό το χώρο. Γι αυτό θέλω να ευχαριστήσω τους οργανωτές του Άτλαντα για τη φιλοξενία. Και εύχομαι το νέο ξεκίνημα του ιστορικού συνδέσμου ΑΤΛΑΣ να πάει καλά, να το αγκαλιάσει ο μεταναστευτικός κόσμος κι όλοι οι παλιοί αγωνιστές και οι νέοι άνθρωποι να βρουν μέσα στην χοάνη της πολυπολιτιστικής κοινωνίας έναν αναγνωρίσιμο πολιτιστικά χώρο και επαναστατικών διαδικασιών, μόνο που δεν θα μπορούν να δένουν πια χουντικά καράβια στο λιμάνι του Σύδνεϋ, γιατί στην πατρίδα τώρα έχουμε μία εύρωστη και εύρυθμη, λαϊκή δημοκρατία!

Θέλω ακόμη να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που βρίσκονται στο πάνελ τον Άλφρεντ Βίνσεν και το Γ. Μιχελακάκη που τους οφείλω πολλά. Και πρέπει να το πω δημόσια. Μπορώ να γίνω και συγκεκριμένος. Ο Αλφ ήταν επόπτης μου σε δύο ζόρικες διατριβές για τον Αλ. Δούκα και τον Κάλας, επίσης είναι μεταφραστής της αριστουργηματικής μετάφρασης του ημέτερου Χαρούμενου Σύδνεϋ. Και δεν ήταν μόνο με μένα υποστηρικτικός ο Βίνσεν, δεν ήταν μόνο η ψυχή των Νεοελληνικών Σπουδών στην Αυστραλία, αλλά προσέφερε ανιδιοτελώς στην παροικία. Τον θυμάμαι όταν τον πρωτογνώρισα να παίζει φλάουτο ή φλογέρα σε κάποια συναυλία ή τον θυμάμαι να θέλει να ανεβάσει ακόμη συμφωνικό ή οπερετικό έργο με θέμα το γεφύρι της Άρτας και το έκανε.

 

Όσο για το Γ. Μιχελακάκη ότι και να πεις είναι λίγο. Ήταν ο ιδανικός συνομιλητής και συμπαραστάτης σε κάθε συγγραφική μου προσπάθεια. Φιλοτέχνησε εξώφυλλα και χάρη στις ενέργειές του βρήκαμε εκδότη το 1987 για το Χαρούμενο Σύδνεϋ κι έτσι ξεκίνησαν όλα. Αλλά ο Μιχελακάκης δεν είναι μόνο με τους φίλους του καλός. Είναι με όλο τον κόσμο. Τον θυμάμαι στην Ικαρία να φτιάχνει γεφύρια και να μαγειρεύει στον υπαίθριο φούρνο δυο ταψιά ντομάτες γεμιστές, καλώντας τους περαστικούς να φάνε κι αφήνοντας εμάς νηστικούς! Φυσικά αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι δεν θα υπήρχαν μάλλον κι αυτά τα βιβλία με τα κείμενα τους που είναι μπροστά μας οπότε όπως βλέπετε, για να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο, με κάποιο υποφερτό έργο μέσα, για να στηθεί μία εικόνα, συνυπάρχουν και συνευρίσκονται περισσότερο από δύο άνθρωποι. Δεν αρκεί ο συγγραφέας, ο ζωγράφος, ο μουσικός. Χρειάζεται και ομαδικό πνεύμα χρειάζεται και ο χαμάλης κι η αριστερά έδωσε μάχη για το χαμάλη και τη συντροφικότητα. Ευκαιρίας δοθείσης που είναι η συντροφικότητα; Πόσο λειτουργούν συλλογικά και ομαδικά οι άνθρωποι σήμερα; (Τους τα λέω αυτά γιατί τρώγονται σαν μικρά παιδιά). Δυστυχώς βλέπουμε ότι η έννοια της συλλογικότητας χάθηκε, η ομάδα έχει διαλυθεί, κυρίως γιατί νικήθηκε ο άνθρωπος της εργασίας (που συγκεντρωνότανε και συζητούσε για τα εργασιακά που συνδικαλιζότανε). Βέβαια σ’ αυτή την ήττα συνετέλεσε η αχόρταγη επίθεση της τεχνολογίας που δημιούργησε το έθνος των 20 εκατομμυρίων ανέργων στην Ευρώπη, μία τεχνολογία που σε βιδώνει μπροστά σε ένα κινητό ή σ’ ένα υπολογιστή και δέχεσαι μία πλημμύρα, έναν οχετό πληροφοριών, τις οποίες πληροφορίες δεν μπορείς να αξιολογήσεις. Είσαι μόνος μπροστά σε ένα ηλεκτρονικό ραδίκι και νομίζεις ότι έχεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου ενώ δεν έχεις τίποτα παρά μόνο την αγγελική μοναξιά σου. Κι αυτός είναι ο θρίαμβος της νεωτερικότητας. Να είσαι στη γωνία κι άλλοι να μιλούν για σένα. Αποσυντονισμός της σκέψης καθώς υπάρχουν πολλές αλήθειες, πλουραλισμός γαρ, και αφασία μπροστά στα προϊόντα, στον αμείλικτο νόμο της ελεύθερης αγοράς όπου όλοι είμαστε εν δυνάμει και εν αδυναμία αγοραστές. Γι αυτή την ιερή Αγορά δουλεύουν νυχθημερόν πια και νομίμως πολλά παιδιά, στις χώρες δε της Ασίας σε πολύ βαριές και ανθυγιεινές δουλειές, αλλά εσύ ο άγιος καταναλωτής δεν βλέπει στη βιτρίνα παρά τα ωραία πράγματα και τις ωραιότερες τιμές τους. Βέβαια σ’ αυτή την παγκοσμιοποιημένη τρέλα βοήθησε και η πτώση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού αλλά προτού κάνουμε την κριτική στους εκπεσόντες ας κοιτάξουμε πρώτα τις δικές μας αμαρτίες.

Συνέβησαν τόσα πολλά αυτά τα χρόνια. Τρομοκρατίες σε όλα τα μήκη του πλανήτη που για την αντιμετώπισή τους οδηγηθήκαμε στην κατάργηση ελευθεριών, μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών, εθνών ολόκληρων μεγάλη οικονομική κρίση, μία ανεξέλεγκτη ακρίβεια που αγγίζει και την αυστραλιανή κοινωνία αφού για δύο κουλουράκια χρειάζεσαι οκτώ δολάρια στο Σύδνεϋ της προσφυγομάνας Αυστραλίας, η οποία φιλοξένησε μόνο οκτώ άτομα από τις ορδές των προσφύγων που πλημμύρισαν την Τουρκία και την Ελλάδα. Είπα προσφυγόμανα. Κερδομάνα έχει γίνει. Οι πολιτισμένες χώρες ξέρουν και διαφυλάσσουν τον «πολιτισμό» τους σε βάρος των ανελεύθερων ή μνημονιακών χωρών.

Μπήκανε λοιπόν πολλά ερωτήματα κι αν μπαίνανε ακόμη περισσότερα θα ήταν ακόμη καλύτερα. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω για τα εν λόγω βιβλία. Θα μπερδέψω τα πράγματα. Τα κείμενα μιλάνε μόνα τους.

Όμως ένα από τα βασικά θέματα που δεν μπορώ παρά να σχολιάσω είναι ο τρόπος λειτουργίας του δημοσιογραφικού επαγγέλματος και η ελευθερία της έκφρασης. Εδώ χρειάζεται μία ολόκληρη διάλεξη και δεν φτάνει αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι έγραφε και είναι ακόμη γραμμένο στους τοίχους του υπουργείου Τύπου και τώρα υπ. Ψηφιακής πολιτικής. (Παρένθεση: Έχουμε υπουργείο ψηφιακής πολιτικής επειδή μας βλέπουν ωσάν ψηφία νομίζω). Είναι όλοι οι δημοσιογράφοι έτσι; Αλήτες; Στην τελευταία συνέλευση δημοσιογράφων που παρακολούθησα υπήρχαν δημοσιογράφοι που ήταν έξι μήνες απλήρωτοι κι ένας μάλιστα, όπως καταγγέλθηκε, έπαθε εγκεφαλικό και πέθανε στην εφημερίδα που δούλευε όταν έμαθε ότι δεν θα πληρωθεί κι αυτή τη φορά. Υπάρχουν νεαροί δημοσιογράφοι που δουλεύουν για 20 ευρώ την ημέρα 10, 12,14 ώρες στις άθλιες ιστοσελίδες για να ενημερωνόμαστε εμείς οι παθητικοί αναγνώστες, ενώ οι ιδιοκτήτες ξεπλένουν χρήματα καθώς υπάρχει όπως φαίνεται ακόμη ουρά μαύρου χρήματος από τα εξοπλιστικά και τα φάρμακα. Και μπορώ να το πάω πιο μακριά αν θέλω να μιλήσω και για το θυσιαστικό μέρος του δημοσιογραφικού επαγγέλματος: ξέρουμε ότι υπάρχουν οκτώ δημοσιογράφοι που σκοτώθηκαν στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς του Βελιγραδίου και μπορείτε να δείτε και σήμερα το σκελετό του κτιρίου που στεγαζόταν το Κέντρο Τύπου της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας, για να δώσω ένα παράδειγμα. Αλλά τώρα τι τους λέω τι σας λέω; Συνοψίζω γιατί η βραδιά τράβηξε πολύ. Προτιμώ τη λογοτεχνία από τη δημοσιογραφία. Στη λογοτεχνία είσαι πιο ελεύθερος. Μπορείς να ονειρεύεσαι κόσμους. Και δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς να κάνεις όνειρα για μια καλύτερη κοινωνία, για ένα καλύτερο άνθρωπο, για μια άλλη ζωή. Ξυπνήστε αυτούς που κοιμούνται, έγραφε ένα σύνθημα αφήστε αυτούς που ονειρεύονται.

 

Θα σας δώσω ένα μικρό δείγμα της λογοτεχνίας μου από ένα μυθιστόρημα με τίτλο Αμνησία και το οποίο θα εκδοθεί αυτές τις μέρες στην Αθήνα. Τους το δίνω. Τελειώνω. Με χειροκροτούνε. Μερικοί έχουνε φύγει ήδη. Η Άννα Οικονόμου μου έστειλε λουλούδια. Νιώθω αμηχανία. Τα βιβλία εξαντλούνται σε μηδέν χρόνο, δεν είχα και πολλά. Κλείνει ωραία η βραδιά με τσίπουρα.

24.2.18 Σάββατο. Για μπάνιο μόλις το τέταρτο με 37 βαθμούς. Μόνος με αυτοκίνητο στο Μπράιτον. Γρήγορη βουτιά. Τσιπς με σολομό, γλείφω τα δάχτυλά μου. Ενοχικά. Δεν θα πω σε κανένα τίποτα.

 

25.2. Βρέχει με 17 β. Και 97% υγρασία. Απ’ το ζενίθ στο ναδίρ κλιματολογικά. Βλέπω στο youtube ελληνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων.

 

26.2 Δευτέρα. Βρέχει ακόμη, αλλά θα σταματήσει λένε σε λίγο. Βρέχει και σταματάει. Ξαναβρέχει και πάλι σταματάει, ώσπου μια γλώσσα τεράστια του ήλιου στεγνώνει όλες τις βροχές και τις αμαρτίες του κόσμου όλου.

Σεισμός 7.5 ρίχτερ στην Παπούα Νέα Γουινέα. Για πρώτη φορά συνοδεύω τα πιτσιρίκια στο σχολείο με τις στολές και τα καπέλα τους. Ο θρίαμβος της ορθόδοξης ελληνικής Εκκλησίας.

 

28.2. Πάει κι αυτός ο μήνας. Φίδια στην Αυστραλία. Στις τσάντες μαθητών στα καπό των αυτοκινήτων στη θέση των μπαγκάζ των αεροσκαφών εσωτερικής γραμμής. Πολλά όνειρα στον ύπνο μου με φίδια.

Στο πάρκο με την Έρικα. Θέλεις να σου πάρω ένα τέτοιο σκύλο; τη ρωτάω, δείχνοντας ένα τεράστιο πράγμα που σέρνει έναν ασιάτη. Don’t even think about μου λέει είναι too big for me. Προτιμάς ένα μικρούλικο μαλλιαρό, μία λουλού; Yes. Ναι αλλά το μεγάλο θα πατάει και θα λειώνει τις κατσαρίδες και τα φίδια και δεν θα φοβάσαι. Ο.Κ, τότε να μου πάρεις ένα medium.

 

Μάρτιος 2018

 

1.3 Είδα Γιώργο Στεφανίδη, πήγαμε στο Ρόζελαντ. Καθίσαμε να πιούμε καφέ και μία κυρία προχωρημένης ηλικίας με μπαστούνι παρήγγειλε δίπλα μας το δικό της καφέ με κέικ. Το κέικ είναι άψητο, μας το δείχνει, ζυμάρι, το πιλατεύει με τα δάχτυλά της που έχουν αρθριτικά, είναι ελληνίδα 80 χρονών γύρισε από κηδεία και είπε να πιει ένα καφέ. Ο εγγονός της 20 χρονών κάνει αυστηρή νηστεία. Νηστεία; Ναι λόγω των ημερών, ούτε λαδάκι! Είναι πολύ πατριώτης αυτό το παιδί.

 

Δεν έχω κάτι ενδιαφέρον να διαβάσω η κόρη μου πρoτείνει Το βιβλίο του Daniel Goleman «Κοινωνική Εξυπνάδα». Είναι αυτός που έχει γράψει και την «Συναισθηματική Νοημοσύνη». Όταν ξεκίνησε να γράφει το βιβλίο του δεν ήξερε ότι το πεδίον της κοινωνικής νευροεπιστήμης υπήρχε κι έτσι έπεσε με τα μούτρα μελετώντας… την νευροανατομία του φιλιού.