Γιούλης

 1.7.18 Η γειτόνισσα, η γνωστή Λουσιάνα των 102 Μαΐων μου χτυπάει την πόρτα, θέλει κουβέντα, με ρωτάει αν έχω ’κανα βιβλίο για τους Ίνκας. Έλα ρε Λουτσιάνα τι σου ’λθε τώρα; Δεν έχω. Της δίνω τη Δομή και τον Ελευθερουδάκη. Ήτανε πριν τους Αιγυπτίους, μου λέει, εντάξει της λέω κι εμείς είμαστε ο σκελετός των Πετραλώνων, μάλλον της Δεριγνύ. Αποχωρεί αλλά μου λέει ότι πρέπει να φτιάξουμε το ασανσέρ. Εγώ κι εσύ; Kι έπειτα δεν θα ήθελα ποτέ ένα μοντέρνο ασανσέρ με δύο μεταλλικές πόρτες-σαγόνια που σε φυλακίζουν και παθαίνεις συγκοπή.

2.7.18 Δευτέρα. Κλεισούρα, με πονεμένες κλειδώσεις, βήχας, τέια, σιρόπια, βιταμίνες. Τουκ τουκ -ποιος είναι; Η Λουσιάνα, έκανε τη μελέτη της μου φέρνει πίσω τις εγκυκλοπαίδειες. Όσο για μένα διαβάζω μία ωραία «πατάτα», που δεν θυμάμαι πώς βρέθηκε στα χέρια μου, αποκλείεται να μου το κάνανε δώρο φίλοι αυτό το βιβλίο του Τζιόρτζιο Φαλέτι «Σημειώσεις ενός πλασιέ γυναικών» -ή μήπως η Λουσιάνα το έφερε στα birthday; Ε λοιπόν από περιέργεια το άρχισα και δεν το αφήνω. Μου έλειπε ένα μπεστ-σελεράκι που αρχίζει έτσι: «Εμένα με λένε Μπράβο και δεν έχω πούτσο». Οπότε πας παρακάτω: «Δεν γεννήθηκα έτσι. Ένα καλοακονισμένο λεπίδι και κάμποση οργή με σαδισμό με κατάντησε όπως είμαι». Μετά αναπτύσσει με «σπιντάτο» τρόπο την αμπελοφιλοσοφία του ιταλικού υπόκοσμου «καμιά φορά μόνο οι βλάκες και οι αθώοι δεν έχουν άλλοθι».

Έτσι βλέπω το καλοκαίρι να περνάει με Μουντιάλ και αντιγριπικά χαπάκια μέσα από τις σελίδες του άπουτσου δανδή Πλασιέ των μανεκέν, που μπλέκει με το οργανωμένο έγκλημα και τις ερυθρές ταξιαρχίες!

3.7.18 Τρίτη. Μάθημα 25^ο και τελευταίο. Θέμα: Οι κρίσεις. Η παρούσα κρίση. Ομάδα Αυτομόρφωσης και Συζήτησης του Κεφαλαίου του Μαρξ. Δεν έχει ανοίξει το αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο στη Νομική όπου λαμβάνουν χώρα τα μαθήματα και κόβω βόλτες στη ζέστη με το μικρό μου βήχα, στην είσοδο της Σχολής. Ένα πρεζόνι σε άθλια κατάσταση μου ζητάει τσιγάρο και βήχει. Τώρα πέτυχες. Είναι κοκαλιάρης νεαρής ηλικίας και στο ανοιχτό στήθος τατουάζ γράφει Τζίσες Κράις. Τον κοιτάζω προσεχτικότερα. Τα μάτια του είναι μεγάλα και παραπονιάρικα. Πουθενά ένα τσιγαράκι, ούτε ένα χαρτάκι μονολογεί και ξαναβήχει άσχημα. Λοιπόν εδώ υπάρχει μία κατάφωρη αδικία: Εγώ ο φλώρος, έχω για το βήχα μου, όλου του κόσμου τις βιταμίνες, μουρνέλαια από φάλαινες και καρχαρίες High Strenght βιταμίνες Σι, μαγνήσια, κάλσια, παναντόλια, πάσης φύσεως μαντζούνια και φασκόμηλα, λουίζες, μελισσόχορτα, τσουκνίδες, τσάγια, λεπτά χαρτομάντιλα για τη μυτούλα μου κι αυτός βήχει του θανατά, μπορεί να τελειώσει ανά πάσα στιγμή αβοήθητος στην παραπάνω γωνιά και το μόνο που θέλει είναι μία καταραμένη τζούρα, τη δόση του. Περίμενε, του λέω και τραβάω αποφασιστικά από την κωλότσεπη ένα τσαλακωμένο δεκάρικο. Ρε φιλάρα είσαι σίγουρος; είναι αληθινό; Μπρέιν νιου μίστερ Τζίζες Κράις. Μπρέιν νιού. Αυτά είπα και λάλησα και να πάει να γαμηθεί ο Μαρξ και η ομάδα Αυτομόρφωσης.

Αναγκάστηκα να καταφύγω στην dr. Κυριακή, με ακροάστηκε δεν μου βρήκε ακροαστικά, ποτέ δεν μου βρίσκουν, μου έδωσε όμως αντιβίωση γιατί δεν γουστάρει και πολύ το βήχα, Seclor 750mg για πνευμονία, φαρυγγίτιδα και αμυγδαλίτιδα, influeanzae και parainflueanzae. Μπορώ να κάνω μπάνιο, αλλά να έχω ένα δεύτερο μαγιό μαζί μου. Σκεφτόμουν το πρεζόνι δεν του ’χουν γράψει τίποτα αυτουνού. Μου έγραψε κι ένα singulair 10 mg αντιμέτωπο με οποιαδήποτε φλεγμονή του εσωτερικού τοιχώματος των αεραγωγών. Μιλήσαμε ατέλειωτη ώρα για τη λόξα μας με το παζάρι. Μου έδειξε δύο εργόχειρα, με την πιο ψιλή κλωστή, χριστιανικού περιεχομένου, κεντημένα το 18ο αιώνα, απίστευτης τεχνικής. Με υπογραφή, που μου διαφεύγει το όνομα. Η ίδια κεντάει. Εγκάρδιος άνθρωπος, καθόλου βεντέτα, ακομπλεξάριστη. (Αν και οι κομπλεξικοί ενίοτε έχουν πολύ ενδιαφέρουν, μόνο να μην είναι τελείως ακραίοι). Δεν κρίναμε ότι μπορούμε να πούμε τίποτα για την πολιτική κατάσταση. Δεν θα ψηφίσει. Kαι η μάνα μου κεντούσε αριστοτεχνικά. Ούτε αυτή θα ψηφίσει. Ευτυχώς. Αλλά ποιοι μένουν να «κεντήσουν» στις επόμενες εκλογές;

Ο καθένας είναι αυτό που ψηφίζει (ή δεν ψηφίζει),

είναι μία ιδεολογία και φιλοσοφία ζωής, είναι αυτά που διαβάζει, είναι η μουσική που ακούει, είναι ο τρόπος που διασκεδάζει, ο καθένας είναι αυτό που δίνει και παίρνει και συναλλάσσεται με ένα χαμόγελο ή μια γκριμάτσα. Το πιο σημαντικό ο Καθένας είναι οι φίλοι του, οι παρέες που κάνει, ο καθένας είναι η μοναξιά του και πώς τη διαχειρίζεται, είναι το πώς ερωτεύεται, και πώς θεραπεύεται, ο καθένας είναι πώς τρέφεται, ο καθένας, είναι η εργασία του που του δίνει τη δυνατότητα να τρέφεται, να στεγάζεται, να ενδύεται να πολλαπλασιάζεται, είναι ο ρόλος που παίζεις στην κοινωνία, είναι η ζωή σου μέσα στα μάτια των Άλλων και πρέπει να ξέρεις να διαλέγεις τους Άλλους, ή μήπως όχι; Ο καθένας δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά οι καθημερινές μαλακίες του και οι μηνιαίες.

Δεν μπορώ να βαρέσω παλαμάκια, η χειραψία έχει γίνει εφιάλτης, ξεκλειδώνω την πόρτα με μεγάλη δυσκολία, ο πόνος στις κλειδώσεις των δαχτύλων και στον καρπό είναι φοβερός κι ο βηξ της περιόδου φοβερότερος. Και κάποια στιγμή πρέπει να δω και τα Αυστραλεζάκια πάλι.

 

4.7.15. Βραχνιασμένος στο ράδιο Μανδραγόρα για τη δεύτερη εκπομπή για τον Κάλας, με αφορμή το βιβλίο μου για τον σπουδαίο ποιητή και θεωρητικό του υπερρεαλισμού. Ευτυχώς ο Κώστας Κρεμμύδας, ένα διαβασμένος Καλαμαριστής κι αυτός, ήταν σε καλή φυσική κατάσταση και υπερκάλυψε τις βραχνάδες μου.

Στο μεταξύ έγινε συνοδεία μουσικής αρμονίου η παρουσίαση της Μπιενάλε της Αθήνας χτες που θα καμαρώσουμε το χειμώνα. Είναι η έκτη, αλλά δεν έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να μαζικοποιηθεί παρά την υψηλή αισθητική της. «O κοινωνικός ακτιβισμός μας απομάκρυνε από την αισθητική και τη φόρμα», είπε ο Poka-Yio, ο οποίος εμφανίστηκε κριτικός για τον ουμανισμό, τα φιλάνθρωπα αισθήματα και τη ρητορική του ακτιβισμού. Έλα ρε Πόκα Γιο γιατί την ονομάζετε τότε την Έκθεση ΑΝΤΙ; Αντί σε τι; Μόνο στις διαφημίσεις, στα βιντεοπαιχνίδια και στην μπάλα; Να σου πω κάτι; Κάθε φορά που βγαίνω στη ζούγκλα της ασφάλτου σκέφτομαι πόσο ωραία είναι τα videogames που άφησα πίσω μου! Οι εκθέσεις που δεν έχουν σαφή άποψη για την κοινωνία, που δεν έχουν κατεύθυνση και πολιτική σκέψη δεν μου λένε τίποτα.

 

5.7.18 Ζέστη 35 βαθμών στο σπίτι μέσα, μίζερο καλοκαίρι πάλι κι ούτε αγώνες στην τηλεόραση σήμερα, καθώς οδεύει προς το τέλος του το Μουντιάλ. Ποτίζω και πονάνε τα χέρια μου. Κάτι κρέμες Carica papaya και pawpaw που μου είχε φέρει με τους τόνους ο γιος μου από την Αυστραλία δεν κάνουν. Αλλά θα πάω στο Μεξικό! Με την ομάδα των αστέγων μου το επιβεβαίωσε σήμερα ο Χρήστος Αλεφάντης. Με οικονομικό εισιτήριο. Γιούπι. Να μερικοί άνθρωποι που αγαπώ πολύ και νομίζω ότι κι αυτοί με αγαπούν. Ο Χρήστος, ο Τάσος, ο Γιώργος ο Μιχελακάκης. Είναι η αυστραλέζικη ομάδα που τους βλέπω δυστυχώς ελάχιστα, όπως και την κόρη μου. Για να μην πω για το γιο μου που ανταλλάσσουμε ιμέιλ σε κάθε γιορτή.

 

6.7.18 36 βαθμοί. Είναι τα πιτσιρίκια εδώ και δεν τα βλέπω γαμώτο μου, ανάθεμα τα κρυολογήματα. Βλέπω μπάλα, έγινα μουντιαλόγος και δεν έχω με ποιον να το συζητήσω. Παρακολουθώ τα ματς είμαι με τους Γάλλους, είναι νεανική και αθλητική ομάδα αλλά φοβάμαι τους Κροάτες και τους Βέλγους.

Στο πρώτο ματς βγάλαμε έξω την Ουρουγουάη που έπαιζε χωρίς τον τραυματισμένο Καβάνι και η Γαλλία κέρδισε μία επαγγελματική νίκη, αυτός ο Κλισμάν ήταν παντού. Αλλά η νίκη των τρικολόρ δεν θα ήταν τόσο απλή υπόθεση αν οι τερματοφύλακες των δύο ομάδων δεν αντιδρούσαν αντιστρόφως ανάλογα. Δηλαδή ο καλός Ουρουγουανός τερματοφύλαξ βρέθηκε σε κακίστη μέρα, έφαγε ένα τζαμπατζίδικο γκόλ και δεν πρόλαβε μία κεφαλιά, σε αντίθεση με το Γάλλο γκολκίπερ που έβγαλε την μπάλα κυριολεκτικά μέσα απ’ τα δίχτυα. Το ποδόσφαιρο πέρα από την στρατηγική, την τακτική, τη γυμναστική, είναι και η ελαστικότητα ενός ανθρώπου την τελευταία στιγμή.

Η «έκπληξη» στο δεύτερο παιχνίδι ο αποκλεισμός της Βραζιλίας από το Βέλγιο. Θρήνος για τους Βραζιλιάνους που θεωρούν θρησκεία το ποδόσφαιρο. Ποδοσφαιριστές βιρτουόζοι, τακουνάκια και τσαλίμια αλλά απείθαρχοι, μελοδραματικοί και θεατρίνοι, όπως ο απαράδεκτος Νεϊμάρ.

Η συνέχεια θα έχει ενδιαφέρον καθώς λίγες ομάδες μείνανε, φτάσαμε στα ημιτελικά. Και οι Βέλγοι θα παίξουν με τους Γάλλους.

Οι Βέλγοι έχουν ένα φοβερό δίμετρο τερματοφύλακα τον Κουρτουά που είναι ο ίδιος ο στρατηγός Ντε Γκωλ, απορώ πώς δεν το έχουν επισημάνει ακόμη οι αναλυτές. Τι θα κάνει ο Ευγενής σωσίας του Ντε Γκωλ απέναντι στους πιτσιρικάδες έγχρωμους Αγενείς της Γαλατίας;

Κουρτουά Κουρτουά. Αυτή την περίοδο δεν μπορώ να γράψω αριστουργηματικά. Μ’ έχουν κατακλύσει οι ιοί και το Μουντιάλ. Αύριο έχει Ρωσία-Κροατία. Μπολσεβίκοι ενάντια σε συνεργάτες των Γερμανών. Εντάξει, παλιές ιστορίες και στο κάτω κάτω δεν με πολυενδιαφέρει το ματσάκι. Άλλωστε προέχουν τα γενέθλια της Έρρικας.

 

7.7.14 36 βαθμοί Κελσίου, ημέρα Σάββατο τα γενέθλια της Έρρικα. Πρέπει να πάρω δώρο. Πρέπει να πάω Βάρκιζα. Πηγαίνω με το μετρό και το 171. Βλέπω συνθλιμμένος μέσα από τα στήθη μίας εύσαρκης ξένης κυρίας και μέσα από τη μάσκα ενός Μακεδονομάχου από την Κυψέλη, τη θάλασσα της Βουλιαγμένης, ένας υπέροχος γαλάζιος πάγος.

Τα παιδιά ρίχνουν νερό στο μπαλκόνι και κάνουν τσουλήθρα με την κοιλιά. Τρώμε παραθαλάσσια σε ένα καργαρισμένο υπαίθριο μαγαζί αν κι εγώ είμαι περισσότερο στην παιδική χαρά σαν χαζομαμά με τα πιτσιρίκια. Κατόπιν έρχεται το κέικ και η Έρρικα καταπλήσσει με τον τρόπο που χειρίζεται το μαχαίρι στη διαδικασία της κοπής. Να της ανοίξεις χασάπικο λέω στην κόρη μου, όχι μου λέει, χειρουργός θα γίνει. Κουβαλάμε ένα σωρό παιχνίδια δώρα. Τα μεσάνυχτα η Έρρικα με ένα ψαλίδι ανοίγει τα παιχνίδια με καταπληκτική ταχύτητα. Κοιμάμαι στο σαλόνι και διαβάζω τον «πλασιέ», που είναι αρκούντως διαβαστερό. Εντάξει δεν είναι λογοτεχνία, πρόκειται για ένα γαργαλιστικό μπεστ σέλερ που βοηθάει στις έκτακτες διανυκτερεύσεις. Δεν είναι σοβαρό βιβλίο και καλύτερα να μη δούνε τι διαβάζω. Ευτυχώς δεν ενδιαφέρονται.

 

8.7.18 Όλη η Βάρκιζα αιφνιδιαστικά με την παροπλισμένη νταλίκα του γιου μου που οδηγεί η Αρετή στον κήπο της Μπουμπούς, η οποία μαζί με τη μάνα μου μοιράζουν πενηντάρικα στα μικρά. Εμένα δεν μου έχεις δώσει ’κανα πενηντάρι, της λέω. Βρέχει με το τουλούμι, ενώ η ζέστη είναι ανυπόφορη.

Παίρνει τηλέφωνο κι ο Οδοκαθαριστής να μου πει να πάμε αύριο στα Πετράλωνα στο πολιτιστικό και κοινωνικό στέκι Ταξίδι χωρίς χάρτη να μάθουμε να κάνουμε σαπούνι. Πρέπει να πάρουμε μαζί μας μια μπουκαλίτσα λάδι ταγγισμένο για να πετύχουμε καλή ποιότητα σάπωνος. Τέτοια μαθαίνεις να φτιάχνεις αυτή την εποχή. Σαπούνια, ψωμιά, μαρμελάδες, κοπρόλιθους. Έχω την Αυστραλία εδώ ρε φίλε, δεν μπορώ, του λέω. Κρίμα λέει, είχε και την Αρκούδα του Τσέχωφ που την περιφέρουν οι δήμοι σε όλες τις γειτονιές, καλό θα ήταν να την βλέπαμε.

Πρέπει να αποφασίσω αν θα γράφω την Έρρικα με δύο ρο ή με ένα. Αυτηνής και τα τρία ρο δεν της φτάνουνε. Παρόμοιες ορθογραφικές δυσκολίες έχω και με το Σύδνεϋ. Μ΄ αρέσει έτσι να το βλέπω.

 

Δημήτρης Τζουμάκας