ανθρώπων
1/7/18
Το έχει χτυπήσει στο μπράτσο του το αριστερό. Από την έξω μεριά.
Δεν είναι μόδα, επιμένει. Είμαι εγώ. Με εκφράζει. Η πατρίδα μου, η ιστορία μου, οι σπουδές μου. Όλα αυτά είναι εδώ, στο χέρι μου. Πάνω στο δέρμα μου. Ένα με μένα, για πάντα.
Μαζεύτηκα.
Έκλεισα το στόμα και γύρισα το κεφάλι προς το παράθυρο. Ο ήλιος έλαμπε, η φύση γιόρταζε με τα λουλούδια της, ο αέρας μοσχομύριζε και κάτι πουλιά πετούσανε από δέντρο σε δέντρο.
Πόνεσα, πολύ πόνεσα, αλλά ο πόνος δεν διαρκεί. Περνάει. Ήθελα τόσο πολύ να χτυπήσω πάνω μου κάτι ωραίο! Κάτι που να είμαι εγώ και μόνο.
Μας είχε τονίσει δυο τουλάχιστον φορές – σε μας τους άγνωστους – ότι η ζωγραφιά τον κάνει να ξεχωρίζει, ότι είναι η ταυτότητά του μέσα στο μεγάλο ανθρώπινο πλήθος.
Ελένη Γ.
Share this Post