Ξέρεις δηλώνω παρούσα
σε ένα μαζί ασύντακτων μονάδων
για την ακρίβεια
ένα ενιαίο δέρμα που μυρίζει θυμό
και τίποτα άλλο.
Κι αυτό συνεπάγεται μια κινητικότητα
ένα σφυγμικό πήγαινε έλα
μία ταυτόχρονη εκκένωση υγρών
στους παράλληλους μιας ξεγραμμένης γης.
Είναι ένα σκληρό τοπίο όμως
πάντοτε ήταν
είναι γραμμένο στους παλιούς μας τάφους
στα συγχωροχάρτια
στα ματωμένα ποιήματα
στις περιπλανώμενες φωνές
-ίδια νεκρά πουλιά στις στέγες
πετάνε με τη δύναμη της κατάρας
δεν υπάρχουν απαντήσεις ουρλιάζουν
μόνο σκοτωμένα φτερά.
Και σήμερα πάντα τα ίδια
αυτοπυρπολήθηκαν οι αθωότητές μας
στις ακτές που ξεβράζουν ορθάνοιχτα μάτια παιδιών.
Καίει η φωτιά όμως των ματιών μας
είναι ωραία όταν σκορπίζει ανταύγειες
σκηνοθετική αδεία μεταλλάσσει
την αηδία σε συγκίνηση
τα αγκάθια ξεπλένονται
από το σάουντρακ κλαυσίγελων της ζωηρής φλόγας.
Καλλιτεχνικά εξελισσόμαστε εν τω θανάτω
εν τη απωλεία του δικαίου και του καλού
Δημιουργοί στη θέση Δημιουργού
πλάθουμε τέχνης έργα από ανομίες
τη μνήμη εκπαιδεύουμε με αριθμούς πτωμάτων.
Κι ό, τι αρχικά δηλώσαμε αγώνα είναι άπορη σκιά
ανίδεη από αλήθεια που σε κυνηγάει
όπως η γάτα την ουρά της
ένα μάταιο ζητούμενο έξω απ’ το εικαστικό παρόν μας.
Έτσι τα κότσια επαληθεύονται
στα χαλκέντερα λόγια
στο τέλος κι εκείνα πεθαίνουν
απ’ την ίδια τους τη βρώμα
και μένει ένας ερήμου τόπος
οι σιωπές μας
διάφανα έντομα γύρω απ’ τον γλόμπο
οι ενοχές μας.