όλα τάχουμε εξαντλήσει μία ή άλλη
νύχτα ή μέρα
παρ’ όλο που καλώς
ξοδεύεται στα νιάτα το κρασί και
στα παιδιά το ξίδι
παρ’ όλο που εκείνη
ήξερε και ξέρει
(παρ’ όλο που εγώ δεν ξέρω πάντα
***
πόλις από χρυσάφι κι από σμάλτο
‒κ.γ. καρυωτάκης
η μοναξιά του ηλικιωμένου στα καθίσματα, μπροστά
χέρι-χέρι με το δράμα της κυρίας παραδίπλα
με τη νυχτερίδα με τον θόρυβο από τα γύρω χτίρια
και τις αυλές
με την γαρουφαλλιά
βουτηγμένη μες στη λάσπη, ομορφιά
μέχρι τα γόνατα βρεμένη ‒απομακρύνεσαι
κι είν’ η ψυχή σου άδεια μα γεμάτη τόσο πια με ιστορίες,
τόσο που μου είν’ αδύνατο να δω εκεί που δείχνει η σκιά σου
όμως σε κοιτάζω ‒κι απομακρύνεσαι ολοένα
μειδιώντας με μια συγκατάβαση τετελεσμένου
σούρνωντας τα χνάρια σου μέχρι τα κρόσσια κάποιου λίντο
τσαλαπατημένη, στου ήλιου το γέρμα, ομορφιά
καίγεσαι πλαντάζεις προσπερνάς
τα δάχτυλά σου γγίζουν στα νερά κι αναμοχλεύουν με ανάσα
κι ενώ δυο κοριτσάκια σκάβουν μ’ ευχαρίστηση
με νύχια καθαρά
με περιπάθεια τον λάκκο της ανυπαρξίας μας, αναρωτιέμαι:
άραγε θα μας χωρέσεις
θα μας χωρέσεις, εμένα κι εσένα
τη μοναξιά του ηλικιωμένου στα καθίσματα μπροστά
το δράμα της κυρίας παραδίπλα
την γαρουφαλλιά
τον θόρυβο από τα γύρω χτίρια
και τις αυλές, τη νυχτερίδα
για ‘σένα, ελίζα (να σε αποκαλώ ελίζα;)
για ‘σένα που δεν ξέρω τ’ όνομά σου
για ‘σένα, όμως, που σε ξέρω από παιδί
για ‘σένα που εμφανίζεσαι σαν την γοργόνα και
κατασπαράσσεις όλα μου τα παιδικά καράβια
για ‘σένα, που μοναχά σ’ έχω κοιτάξει και
για ‘σένα που δε σ’ έχω κατατάξει μες στη μνήμη:
θα μας χωρέσεις,
άλλοτε ανυποψίαστους και άλλοτε υποψιασμένους
‒άραγε θα μας χωρέσεις;
μεγάλα όνειρα μικρών ανθρώπων
γάτος λευκός ο χρόνος και συγύρισε ξανά τη νύχτα
***
33 κοριτσάκια κυνηγάνε πεταλούδες
κι εγώ που ζω, νάμαι, ζω με δύο γάτες
ζω με το καθρέφτισμα του ήλιου στον ασβέστη
του αντικρινού σπιτιού ‒κι αυτό αρκεί
ποιος θα μου φτιάξει μάρτη να χαρίσω στα πουλιά;
κι όμως, ζω με το νερό και το κριθάρι
με το πράσινο και την δροσιά
την πολυθρόνα και τα φρέσκα φρούτα
(με λίγη τύχη
ανηφορίζω μοναχός τ’ αστέρια και καθώς οι μύγες
παίζουν στα μπαλκόνια
ο χρόνος συντελείται