Χωρισμένη σε έξι ενότητες και ακολουθώντας την δομή ενός κλασικού κειμένου με πρόλογο, κυρίως θέμα και επίλογο, οι συνειδητά προκλητικοίΔιάλογοι του Γιώργου Νικολόπουλου, που ακροβατούν ανάμεσα στο «Χαμένο στοίχημα» στο χείλος της αβύσσου, και στις «Χαμένες ευκαιρίες» του τίτλου της πρόσφατης/δεύτερης ποιητικής συλλογής, κυριαρχούνται από την αντίθεση-θέση, αυτοαναιρούνται σκόπιμα και αναιρούν, θέτουν και αμφιβάλλουν, κάθε στιγμή και σε κάθε ποίημα. Ίσως, αυτή η ποιητική συλλογή αποτελεί την πιο αντιπροσωπευτική, τα τελευταία χρόνια, έκφραση «ανασφάλειας». Σύγχρονη και αποκαλυπτική των χρόνων μας. Ξεχωριστή για την εντιμότητα των προθέσεων του συγγραφέα, που όχι απλά διακηρύττει πως είναι ευάλωτος και γι’ αυτό δεν κομίζει βεβαιότητες, αλλά αντιθέτως, ότι έχει εξαρχής χάσει το παιχνίδι! (σ. 25) Σημάδι δηλαδή ωριμότητας αφού τα ερωτηματικά υπερισχύουν των απαντήσεων. Ο Νικολόπουλος δεν ενδιαφέρεται ποσώς να κανοναρχήσει εκ του ασφαλούς, ή να κάνει επίδειξη γνώσεων, αντίθετα ακολουθεί την κλασσική πεπατημένη: «έστω ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου^. κρίνε για να κριθείς».

Οι συχνές επαναλήψεις λέξεων/φράσεων/στίχων, οι παρηχήσεις: «να ξεχάσεις τον ξεριζωμό», προσδίδουν στα ποιήματα τον απαιτούμενο δυναμισμό, το νεύρο και την ψυχρή ματιά που συνεπάγεται μια καθαρή και συνάμα κοφτή γραφή. Τραγικός παθητικός παρατηρητής, ή οργανικός συμμέτοχος, ο ποιητής καταφέρνει άλλοτε με αυστηρότητα, ηθελημένη προκλητικότητα, και συχνά με ειρωνεία, να συνταράξει, ή τουλάχιστον να προβληματίσει/προκαλέσει τον αναγνώστη. Εξ ου και η πληθώρα ερωτηματικών, οι συνομιλίες-παγίδα, ο σαρκασμός, ο πανικός και η περιγραφική/περιμετρική καταστολή που υποκρύπτει συναισθήματα, ιδέες και υπαρξιακές αγωνίες. Μια ποίηση που δε διαφέρει πολύ κι από τα όσα ισχύουν στη ζωή μας.

Στον Νικολόπουλο αυτή η εσώτερη σχέση δεν αποκαλύπτεται σε πρώτη ανάγνωση^. ενδεχομένως και να σχολιαστεί για τη μάλλον διεξοδική περιγραφική διάθεσή του, που πάντως υποδηλώνει την τραγικότητα των χρόνων μας. Κι όμως οι στίχοι του παραμένουν ολοζώντανοι καθώς αναδεικνύονται μέσα από φαινομενικά ακίνδυνους διαλόγους του τύπου:«Μη γυρίσεις. Ποτέ μη γυρίσεις». –Στερεότυπα;

«Μ»

Ο Γιώργος Νικολόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στο Λονδίνο, ζει και εργάζεται στην Αθήνα, εκτός από τα καλοκαίρια που συνήθως βρίσκεται στη Γαύδο. Ασχολείται εδώ και πολλά χρόνια με την ποίηση, το διήγημα, το μυθιστόρημα, το παιδικό βιβλίο και σχετικά πρόσφατα, από το 2002, με το θέατρο. Μόλις στα τέλη του 2007 αποφάσισε να δημοσιοποιήσει τη δουλειά του. Οι «Χαμένες ευκαιρίες» είναι η δεύτερη ποιητική του συλλογή, μετά τις «Γυάλινες βάρκες», εκδ. Μανδραγόρας 2010.

Μανδραγόρας, 2011
25 σελ.
ISBN 978-960-9476-14-0