Αν σας λέγανε ότι ένα λογοτεχνικό έργο είναι αυθεντικό τι θα αναλογιζόσασταν; Μάλλον ότι ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μοτίβα, τεχνικές και εκφάνσεις που θεωρούμε ότι του ταιριάζουν, που θεωρούμε ότι έχουν μία έλλειψη επιτήδευσης.
Όμως στον πυρήνα της λέξης «αυθεντικότητα» εμφωλεύουν διάφορες συνιστώσες που την αποδομούν. Κάθε απόπειρα συγγραφής ακόμα και με προσπάθεια μίμησης είναι μια αυθεντική ενέργεια. Ακόμα και οι τεχνικές και οι πτυχές που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας και έχει αντιγράψει από άλλους δεν είναι μια σύνθεση μοναδική τη δεδομένη στιγμή; Μία ενέργεια που εφορμάται από ενορμήσεις, πόθους και προσδοκίες του συγγραφέα.
Η προσποίηση ως αντώνυμο της αυθεντικότητας έχει ταυτιστεί με την προσπάθεια αντιγραφής και χρήσης στοιχείων που δεν πιστεύουμε, που δεν αποτελούν συστατικό κομμάτι του συγγραφικού είναι. Όμως η αυθεντικότητα είναι σχεδόν ουτοπική δεδομένου ότι από τη στιγμή γέννησης ένα άτομα κουβαλά τη μνήμη των γονιδίων του, η οποία μνήμη χτίζεται με κάθε γεγονός, με κάθε παράσταση, με κάθε σύμβαση που το άτομο επιλέγει να κάνει στο διάβα της ζωής του.
Θα μπορούσαμε ίσως να προσεγγίζαμε την αυθεντικότητα ως την έκφραση αυτής της μνήμης στην συγγραφή και την απουσία εσκεμμένης παράβλεψης της στο βωμό της αρέσκειας. Θα μπορούσαμε να πούμε πως αυθεντικό είναι η επιλογή του να δείξω και να χρησιμοποιήσω τις επιλογές που έχω κάνει, τις επιλογές που διαμορφώνουν ένα πλαίσιο, μία συγγραφική φυσιογνωμία.
Αν ένας συγγραφέας έχει διαμορφωθεί από άλλους, έχει δανειστεί σχήματα και τεχνικές και τα έχει ενσωματώσει στον τρόπο γραφής τους, τα έχει αποδεχθεί και τα έχει αναδιαμορφώσει στην εσωτερική του διαπραγμάτευση είναι επικίνδυνο να χαρακτηριστεί ως μη αυθεντικός. Ως εκφραστής των σημασιών και της συλλογικής ψυχής ο κάθε συγγραφές εκφράζει μια συλλογική αυθεντικότητα.
Η εξελικτική πορεία όμως κάθε συγγραφέα κρύβει και ένα ακόμα αγκάθι ως προς το χαρακτηρισμό του αυθεντικού. Οι αλλαγές στη συγγραφική ιδιοσυγκρασία είναι πιθανή και μπορεί να οδηγήσει σε παραπλανητικό χαρακτηρισμό περί μη αυθεντικότητας.
H αυθεντικότητα είναι μια πηγαία έκφραση αφιλτράριστης σκέψης και συναισθημάτων μέσω του γραπτού λόγου. Τα πιστεύω του συγγραφέα αναδύονται φυσικά και παίρνουν μορφή, σμιλεύονται με τεχνικές που ίσως κληροδοτούνται από άλλους συγγραφείς. Βέβαια αν το κείμενο ενός συγγραφέα βρίθει ανασφάλειας και ακανόνιστων ροών τότε η ανάδυση του σπουδαίου και του αυθεντικού εντός βαίνει μείωσα. Οι σκέψεις και οι ενορμήσεις που χαράζονται στο πιο βαθύ
Ίσως μία προσέγγιση ανάλυσης της αυθεντικότητας έγκειται στα κίνητρα της συγγραφής; Γιατί επιλέγει ο συγγραφέας την αποτύπωση των σκέψεων και ενορμήσεών του με μορφή γραπτού λόγου; Προσωπική ανάγκη οριοθέτησης των σκέψεων αυτών, απέλπιδα προσπάθεια μοιράσματος ή ναρκισσιστικά ψήγματα προβολής; Ποιός ξέρει;