Αν μισώ την οχιά
για τη φύση της
μισώ τη φύση όλη
Από αναβολή σ’ αναβολή
το χάρτινο φεγγαράκι
η ψεύτικη ακρογιαλιά
δεν έγιναν ποτέ αληθινά
Τα χρόνια πέρασαν
όλα ξεθώριασαν
Τι ήτανε να στάξει
μια στάλα εμπιστοσύνης;
Δεν σε ακούω καθαρά
Γίνεσαι τώρα μακρινή ηχώ
Σε χάνω, απελπισία
Πάρε το μηδέν, θυμάσαι;
Νέστωρας τ’ όνομά του
Ας έχει όποιο άλλο
στην τρέχουσα εκδοχή του
Τριμμένη η φορεσιά του
Αποκαλύπτει σάρκες
Στου χρόνου τα βάθη
Αρετή και τόλμη, πάγια
στη σημαία της μυγδαλιάς
Αναχρονιστική εμμονή
Σπηλαιώδης η πληγή
της αιωνόβιας ελιάς
Τριγύρω της, νέα κλαδιά
πεισματικά βλασταίνουν
Ένας πάντα Ηρακλής
τραγουδημένη επιθυμία
απέναντι σ’ ανίατες πληγές
Παθιάζομαι, υπογράφω
κατάρες για το χάος
Παιδικά δέσμια μάτια
με καταδικάζουν
σε σκοτάδι αδιαπέραστο
Πως βράδυνα πολύ να βρω
τη ζυγαριά των δίκιων
Από ποια αναζήτηση επιστρέφω;
Έχω να πω απάντηση;
Σύγχυση στάσεων και σταθμών
Αλλά συνεχίζω να αγνοώ
από ποια αναζήτηση επιστρέφω
Δεν υποκύπτω εννέα
στη γοητεία σου
του παρά ένα δέκα
Εγώ είμαι το οκτώ
και με ένα βήμα πίσω
αγκαλιάζω τη μαγεία
Ληγμένο αστραπόβροντο
Πρώτα στα αζήτητα
Μετά αρχειοθέτηση
Ύστερα διατριβή
Όχι αυτή του ποιητή
άλλη εκδοχή
απαιτούν να επικρατήσει
-Το παιδί προκάλεσε τον χαμό του
Ήθελε να το λένε Αντιγόνη
Στίχοι τεμπέληδες λιαζόντουσαν
Τους κλώτσησε μια σύριγγα
Θίχτηκαν, ζήτησαν τον λόγο
Ειρωνεία, ο αστυνόμος
Και να πως καταντήσανε
Γυμνοί, σε κοινή χλεύη
Δροσιά
Διάφανα αντίσκηνα, στην κάψα του Ιούλη
Χαρά
Διαμάντια στο γυαλί, απ’ ορυχεία παιδικά
Ελπίδα
Πόλεμος, μόνο πόλεμος, υπόσχεση στο μέλλον
Αναζήτηση
Η ειρήνη άφαντη, εκδρομή στο παρελθόν
Θρίαμβος
Και ΄νέα δημοσκόπηση, κυριαρχεί το MATRIX
Ούτε χαρά ούτε θλίψη
Και χαρά και θλίψη
Ούτε για την μονάδα ούτε για όλους
Και για την μονάδα και για όλους
Ούτε μυστήριο ούτε αποκάλυψη
Και μυστήριο και αποκάλυψη
Μήτρα είναι η αγάπη
Όλοι συναντούν τον θάνατο
Ίσοι απέναντί του, όλοι
Είναι η μισή αλήθεια
Λείπει η ποσοτική πλευρά
Λυσιτελές το δίχτυ
παραλλάσσει το τοπίο
Αρκεί να το εντάξω
στο οπτικό πεδίο μου
Τα μικρά μου τραύματα
θυμίζουν με σουβλιές
την ύπαρξή τους
Αν κουβέντιαζε η όρασή μου
με τις ανταύγειες των φυλλωμάτων
Αν η ακοή μου έφτανε
την οχλοβοή της έρπουσα ζωής
Αν το δέρμα μου αξιωνόταν
την εμπειρία των φτερών
Ασαφής θολή κηλίδα
Πόση έπαρση πιά
Εσύ μονάχα της μετράς μπόι
Παραγράφονται
Όλα, μα όλα αλέθονται
Κι ο πόνος λοιδορείται
αυτός προ πάντων
Το μέλλον σε φορείο
Κακοπαθημένο
από κακομαθημένο παρελθόν
Αχ, εκείνη η πλυστική βροχούλα
ποτέ δεν πέφτει