Όταν το τέρας
Ανοίγω την πόρτα της τουαλέτας,
η μικρή της αράχνη έχει μεγαλώσει,
επιχειρεί κοφτά θορυβώδη πηδηματάκια
σαν ανήσυχος σκύλος.
Έρχεται και μου κάνει χαρές,
ιστό με γεμίζει,
αφοδεύει σε γωνιές με υγρασία.
Δεν την παίρνω μαζί μου στα λεωφορεία που ανεβαίνω,
επειδή είναι ένα κακομαθημένο ζωάριο
που κανείς δε θα ’θελε να μπλέξει στα πόδια του.
Άλλωστε έχει τη συνήθεια να σαβανώνει τους ανθρώπους,
τους περνά για μύγες.
Κι ύστερα τρέχω στα τμήματα και στα διάφορα δικαστήρια
να υπόσχομαι
ότι από δω και στο εξής
θα ξαραχνιάζω το σπίτι μου.