Ψυχής ένεκεν η ποίηση συνεχίζει ν’ απασχολεί, να εμπνέει και ν’ ανοίγει ρωγμές εκεί που άλλοτε πασχίζαμε να χτίσουμε βεβαιότητες/αυταπάτες. Τα υλικά ανταποκρίνονται στην πρώτη, ή μάλλον στην επίπονη αναζήτηση, στοιχίζονται, αποσυναρμολογούνται/αποσυντίθενται, προκειμένου να επαναδιαταχθούν σε θέση μάχης. Ανάλογα με την επιμονή, την άσκηση, τη θέληση, την κρίση του χειριστή μύστη κατατίθενται οι «ματωμένες σελίδες» άλλοτε ως απελευθέρωση κι άλλοτε ως αμηχανία. Επιπροσθέτως απαιτείται οξύνοια προκειμένου να διαταραχθεί το σύνηθες και να αναδειχθεί το καινούργιο. Γιατί όντως έχει γίνει κατάχρηση των χαϊκού στις μέρες μας με κίνδυνο την εκ των προτέρων δικαιολογημένη δυσπιστία του αναγνώστη.

Από την άλλη η δυναμική της ποίησής τους διευκολύνει πειραματισμούς, ευνοεί υπερβάσεις, ενσωματώνει στους κανόνες τους μια σύγχρονη αισθητική, ένα νεωτερικό βλέμμα. Το νευρώδες του ύφους, η οικονομία του λόγου, η ευαισθησία της έκφρασης, συνιστούν εύκολα αξιοποιήσιμες κατακτήσεις του Χάρη Μελιτά που μεθοδικά/διεξοδικά αναλώνει τα αποθέματά του, όχι τόσο για να επιβάλει το έργο του, όσο για να διασκεδάσει τους φόβους και τις αμφιβολίες του: Μόλις νυχτώσει/ ανοίγω στα λάθη μου/ Σε περιμένω. Η νέα κατάθεση/έκθεση του νεοεκλεγέντος αντιπρόεδρου της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών έρχεται να επιβεβαιώσει τις πολλαπλές εκδοχές/παραλλαγές της ποίησής του που παραμένει λιτή, ευανάγνωστη, ομολογημένη (κι ενίοτε ανομολόγητη), τρυφερή, κριτική, καυστική, ειρωνική και κάποτε τραγική: Χτες με κλονίζαν/ οι κηδείες των παιδιών./ Τώρα, των γέρων.

Κώστας Κρεμμύδας

Μανδραγόρας, 2010
61 σελ.
ISBN 978-960-7528-96-4