Το απόσπασμα του ποιήματος μαθήματα δημιουργικής γραφής (σελ. 13) που παραθέτουμε, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι στίχοι από τα ανάλογα ποιήματα της νέας συλλογής του Τόλη Νικηφόρου «Φωτεινά παράθυρα», αφήνουν το απαλό αεράκι της τέχνης να περνά μέσα απ’ το θρόισμα των φύλλων, αλλά επιπλέον αποτυπώνουν, πέρα από το απαύγασμα μιας επίμοχθης διαδρομής στο χωράφι των λέξεων (σελ. 12), και τα συναισθήματα μιας περιπέτειας περισσότερο, παρά εκ του ασφαλούς οδηγίες, ενός δημιουργού που μόνο στην ερημιά του «με μάτια αθώα, μάτια εκστατικά» (σελ. 11), βλέπει να «αναδύεται στο φως το θαύμα».

Διαβάζουμε στους στίχους των ποιημάτων της νέας συλλογής του Τόλη Νικηφόρου: τις ίδιες ρίζες έχουμε/ κοινή καταγωγή το δάσος/ και φτερουγίζει στο άγγιγμά μου/ μέσα στα μάτια μου θυμάται/ το δέντρο που ήταν κάποτε/ και δακρυσμένο σηκώνει απ’ το χαρτί/ τα φύλλα του στον ουρανό (σελ. 9 ύμνος ερωτικός). Και αλλού: προσθέτουμε/ ένα ανορθόγραφο ήττα/ στην άβυσσο της λήθης// μικρά πράσινα φύλλα/ ρίγος να γίνουμε/ ουρανός (σελ. 14 μικρά πράσινα φύλλα). Ή στο ποίημα της σελ. 17, «ουρανός»: χάραμα/ πράσινο φύλλο εσύ/ μέσα στη νύχτα/ και την έρημο του κόσμου/ αγάπησέ με[…] αγάπησέ με/ δεν έχω άλλο κλαδί να κρατηθώ/ άλλο ουρανό.

Κι ακόμα, ένα παιχνίδι/παραλληλισμό (από το Ζ΄ της Ιλιάδας 146-149) που μπορεί να υπαινιχθεί την αποκαλυπτική συγχορδία της ποίησης ως ένστικτο δια μέσου των αιώνων: Η γενιά των ανθρώπων είναι σαν τη γενιά των φύλλων/ που άλλα φύλλα ο άνεμος σκορπά χάμω, άλλα/ φυτρώνουν όπως η άνοιξη αναχλωραίνει τα πράσινα δέντρα/ έτσι και η γενιά των ανθρώπων: Η μία φυτρώνει και η άλλη σβήνεται.

Ένα βαθύ πράσινο των δέντρων, των φύλλων, της ελπίδας, περιφέρεται σε όλο τον ποιητικό χώρο της τελευταίας συλλογής του Τόλη Νικηφόρου.

 «Μ»

Δέκατη όγδοη ποιητική συλλογή του Τόλη Νικηφόρου που εμφανίστηκε στα γράμματα το 1966 με τη συλλογή «Οι Άταφοι», ενώ από το 2007 έχει εκδώσει από τον Μανδραγόρα τα ποιητικά: «Μυστικά και θαύματα, ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας» 2007, «Το μυστικό αλφάβητο» 2010, «Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα» 2012 και το «32 ποιήματα για τη Θεσσαλονίκη, Ν’ ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα» (μια επιλογή δημοσιευμένων ήδη ποιημάτων, με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη, όπου περιλαμβάνονται και τρία ανέκδοτα ποιήματα). Από το 2008 έχει «ανοιχτεί στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ού (και του 21ου!) αιώνα» μέσα από το διαδίκτυο με το Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται 

Παράλληλα με τις 18 ποιητικές του συλλογές (στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η συγκεντρωτική έκδοση «Ο πλοηγός του απείρου», Νέα Πορεία, 2004) ο Tόλης Nικηφόρου έχει εκδώσει και 4 μυθιστορήματα, 6 συλλογές διηγημάτων και 3 παραμύθια για μεγάλους.

Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε εννέα ευρωπαϊκές γλώσσες και έχουν περιληφθεί σε πολλές ελληνικές και ξένες ανθολογίες καθώς και στα κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας της μέσης εκπαίδευσης στην Ελλάδα και την Κύπρο. Για τη συλλογή διηγημάτων του «Ο δρόμος για την Ουρανούπολη» Νεφέλη 2008, του απονεμήθηκε το κρατικό βραβείο διηγήματος το 2009

Μανδραγόρας, 2014
48 σελ.
ISBN 978-960-9476-72-0