ΤΡΙΛΟΓΙΑ

Ι. ΚΟΛΑΖ

Ο ουρανός ήρθε κι αγκάλιασε την προκυμαία.
Το αρχιπέλαγος άβυσσος ηπείρων.
Ίσκιοι λιόδεντρου ενώπιον καθέτου βιομηχανίας·
aluminium το 13ο στοιχείο, γη εν βρασμώ.
Μύρια ηφαίστεια λάμνουν στο ρυθμό της αύρας.
Ανεμογεννήτριες, αγρότες παραγωγής ενέργειας,
πωλητές ανθρώπων, νερού, οξυγόνου, σύμπαντος.
Λατομεία ως αερόστατα καρφιτσωμένα στο αδρανές τοπίο.
Στολίσκος πανοπτικών ναυαγοσωστικών σε tango foxtrot.
Έννοιες μεταγενέστερες όπως «διασώστης»,
σχεδόν ακρίτας, σχεδόν νεκροπομπός.
Και περιφράξεις εντός περιφράξεων· πολιτείες όρχοι.
Η ενσωμάτωση· σταθμεύω οχήματα, αποθηκεύω ψυχές.
Εικόνες του ευσεβέστατου αδελφού ημών Ιερωνύμου Μπος,
μέλους της Αδελφότητος της Παναγίας των θαυμάτων.
Της κόλασης το καπνισμένο λάδι, ιδρός στο νάρθηκα
των παμμεγίστων Ταξιαρχών εν Μηλέα Πηλίου.
Και τάγματα αγίων να εκτρέφονται στους χειρισμούς.
Και στρατιές μαρτύρων χωρίς δακτυλικά αποτυπώματα.
Η γραφειοκρατία του θανάτου κατανοεί το πένθος
ως αναποτελεσματικό ή άχρηστο.
Το παράλογο του μέλλοντος στον διασκελισμό
της αρχαιότητας.
Και τώρα δα τεχνικές αστραπιαίου διανύσματος με
αναγκάζουν σε συστροφές επιτόπου.
Περιορίζοντας το θαύμα της απόστασης
συνθλίβομαι καταπάνω στην εξέλιξη.
ΙΙ. ΑΤΕΛΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Οι λέξεις κουράζονται πριν έρθει η ώρα τους.
Οι λέξεις μεταμορφώνονται πριν πεθάνουν.
Νεαρές συνθήκες εγγυούνται τον λόγο.
Κάποτε η έννοια Δαίμων σήμαινε Θεός.
Κάποτε Φαρισαίος σήμαινε προασπιστής κανόνων.
Σήμερα προσβλέπουμε στον αναπόφευκτο εμπλουτισμό.
Αίφνης prolet – arius, μέχρι χθες ακόμη, ήταν ένα
εξάρτημα ρωμαλέο της πόλης.
Αλλά η Ρώμη αντικαθιστά τις θύελλες με δρομολόγια ανέμων.
Η μέρα ακολουθεί την τεθλασμένη πτήση εντόμου· μια
τεθλασμένη στη βεβαιότητα, ή αλλιώς στην αναγκαία
απεραντοσύνη κάθε διανύσματος.
Ο χρόνος· ένα περίτεχνο τίποτα, εξαιρώντας
την οδύνη των στιγμών.
Αλλά και η έννοια Αλληλεγγύη έχει ανάγκη από καιρό
την ουσία της Συνενοχής· μια συνομολόγηση να δηλώνει:
αποποιούμαι το τεκμήριο της αθωότητας.
Αναζήτηση ελευθερίας σημαίνει εμπιστοσύνη στο
ταξίδι των λέξεων.
Ελευθερία είναι τ’ αγκάθια που κρύβονται στη φυλλωσιά
του μεσημεριού, ή κάτι σαν πολύτιμος ίσκιος
στις ξερολιθιές των ήλιων.
Προσοχή, οι λέξεις δεν μεταμφιέζονται.

*Prolet, λατινικός όρος. Φτωχός πολίτης που δεν έχει τίποτε
άλλο να προσφέρει στην πολιτεία εκτός απ’ το αρσενικό
παιδί του ως στρατιώτη.

ΙΙΙ. ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑΣ

Ψίθυρος εξάψαλμου.
Η μέρα αναζητώντας εφεδρείες παραδείσων.
Του ορίζοντα το ρείθρο συλλέγει μετασχηματισμούς.
Οι συνθήκες συχνά ερωτοτροπούν ως χήρες γενναίων βουλευτών
πριν ενδώσουν στην αρρενωπότητα ενός συνωμότη.
Ο κύριος Γκιγιώμ Απολλιναίρ, όταν αποκτούσε
τον τραυματισμό του στα χαρακώματα του 1916, δεν μπορούσε
να γνωρίζει πως ο λόγος θα επιβίωνε ως ψηφιακή ικανότητα·
εργαλείο απογραφής κρίσεων τελικά.
Αίφνης στα 1864, όταν στον Άγιο Μαρτίνο του Λονδίνου
συμβαίνει μια φωτογράφιση φθινοπωρινή σε πόζα άνοιξης, ποιος
θα μπορούσε να εντοπίσει την ευκρίνεια του πένθους.
Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει πως ο ελάχιστος αριθμός
των 72 ημερών στα 1871 θα έσβηνε με
άνεση χρόνου 72 ετών στα 1989.
Ποιος μπορεί να ισχυριστεί το 2016 πως στα 2061, η διαχείριση
των χειρισμών θα τρέφει με πλουραλισμό το σύμπαν.
Πάλι κουράστηκε η έννοια της εξέλιξης.
Χρειάζομαι τώρα ένα περιεχόμενο που θα με οδηγήσει
στην ελευθερία της μορφής του· πριν οι ελπίδες μου
καταντήσουν συμφέρουσα σιωπή.
Αλλά προσοχή: επί σκηνής δεν έχουμε χρόνο να σκεφθούμε
όσο κρατά ο ρόλος, η πλατεία δεν έχει μέτρο να κρίνει
όσο κρατά ο θρίαμβος.
Κι ύστερα η σαφήνεια του απόλυτου, ή το απόλυτο της ασάφειας,
αναπαράγουν συνθήκες τρόμου.
Μέχρι τώρα μόνο οι απώλειες μπορούν να υπολογίσουν
το κόστος της γονιμότητας.
1864. Πρώτη Διεθνής στο Λονδίνο
1871. Κομμούνα του Παρισιού
1917. Ρώσικη επανάσταση
1989. Σημείο έναρξης από Βερολίνου
2016. Ένα ακόμη Πάσχα στο συνεχές του πολέμου
2061. Ένα μέλλον + 1989 = 72 έτη