ΠΕΡI ΒΕΓΓΑΛΙΚΩΝ

στη Ζέφη Δαράκη

Ουρανός ισχύος.
Άνεμοι γονατίζουν τους θάμνους· οδόσημα
σταυρώσεων και ρυθμός βοής.
Χείμαρροι, χείμαρροι, ξηρασία πάλλουσα η κίνηση·
μοιρολόι στις σχισμές.
Στεριά σε σύνθλιψη, ένα νησί το χώμα· επάλληλη αλυκή.
Και να, καλλιεργητές διαύγειας νοστιμεύουν
τη σκοτεινή ύλη της ζωής, αποχρωματίζουν
τη βαρύτητα του θανάτου.
Προετοιμάζονται ευκαιρίες, καθώς γλυκαίνει
το μαρτύριο με κομψό χειροφίλημα.
Προωθούνται συνθήκες, ότι δήθεν μια ισορροπία
αλώβητη γεννιέται.
Η απεραντοσύνη του μέλλοντος συνθλίβεται
με τέτοιες μηχανές συνέχεια μιας επιστήμης.
Δύσκολο να κρατηθούν οι έννοιες εν σειρά.
Και πώς θα πενθήσω το παρόν πού τυφλώνει μέλλον·
και πώς θ’ αντέξω τα μάτια της μοναξιάς· και πως
ν’ αποκρύψω τον στεναγμό από πληγή βαθιά.
Και η ποίηση; Α, η ποίηση· ξεδιψώντας εκεί
στο ανείπωτο, κρατάει γερά εδώ.
Καθώς οι συμβολισμοί αναδίνουν οδύνη,
σε γνωρίζω στις λέξεις των αρωμάτων
σιωπή προς σιωπή.