ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ
Με «διέγνωσε» γρήγορα, πολύ γρήγορα.
Από τη δεύτερη, κιόλας, ημέρα νοσηλείας.
–Καταναγκαστική.
Συρρικνώνοντας όλα όσα υπήρξα μια ζωή πενήντα-τόσων χρόνων,
σε μια
και μόνο
λέξη,
απότοκη της πιο μπανάλ τυπολογίας.
Ώστε
να μη χωρεί, πλέον, καμία αμφιβολία
για τη συμφυή μου αδυναμία
να υποδυθώ μια υγιή προσωπικότητα,
μιμούμενη, επιτυχώς,
τους μέσους συνετούς ανθρώπους
που βρίθουν ένα γύρο.
ΑΤΙΤΛΟ/ΑΤΑΞΙΝΟΜΗΤΟ
Πάντοτε έβγαινα μπροστά
και σήκωνα προθύμως
το βάρος της –εκάστοτε– συνολικής ευθύνης.
Με γέρασε πρόωρα.
Και τώρα, στα πενήντα μου,
που φρέναρα απότομα,
πατώντας pause για λίγο,
κατάλαβα αναδρομικώς
πως έπασχα απλώς
από το «σύνδρομο του αρχηγού»
που διάφοροι αδιάφοροι φορτώσανε στους ώμους μου
κάποια στιγμή που είχα αφαιρεθεί και δεν κοιτούσα.