στον Ρώμο Φιλύρα.
Νευρικά μόνος βάδιζε
στο κατώφλι του Άδη
μ’ ασθενείς σε παράκρουση
συντροφιά κάθε βράδυ.
Μια αγκαλιά ήταν δίπλα του
οι αγάπες του όλες
πιερρότοι, ο φίγκαρο
με λευκές καμιζόλες.
Τα φτερά του π’ ανέμιζαν
γίναν τώρα κομμάτια
παραισθήσεις κι’ ανδρείκελα
σε θολά μονοπάτια.
Η ζωή του στο Ίδρυμα
της ψυχής μας ή γύμνια
λίγοι στίχοι του μείνανε
σαν ατίθασα αγρίμια.
Μα εμείς που γνωρίζουμε
της ζωής του την ρότα
στην καρδιά μας τον έχουμε
όπως ήταν και πρώτα.
Τα δικά του Κειμήλια
γίναν τώρα δικά μας
σαν αυλαία που ανοίχτηκε
στα βαθιά όνειρα μας.