Mεταπολίτευση, παιδικά χρόνια. Τα πρώτα μαγαζιά αθλητικών ειδών κάνουν την εμφάνισή τους στην πόλη, με φαντασμαγορικά ρούχα και παπούτσια μεγάλων ξένων εταιριών. Μέχρι τότε υπήρχαν μόνο τα παπούτσια της ελληνικής εταιρίας «Αλυσίδα-Ελβιέλα», οι γνωστές ελβιέλες με τους επίπεδους και σκληρούς σα μπετόν πάτους που ταλαιπωρούσαν τα πόδια μας. Χαζεύαμε με τις ώρες τις βιτρίνες των αθλητικών καταστημάτων, οι πανάκριβες τιμές όμως των προϊόντων τους ήταν απαγορευτικές για τα περισσότερα παιδιά. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που είχαν την οικονομική δυνατότητα να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα και ν’ αγοράσουν ένα ζευγάρι παπούτσια adidas. Και μάλιστα εκείνα με το φωτεινό μπλε χρώμα και τις πορτοκαλί λωρίδες στο πλάι, που παρέμειναν για μένα άπιαστο παιδικό όνειρο και μου θύμιζαν το τραγούδι του Έλβις Πρίσλεϊ «Blue Suede Shoes»!
Πολλά χρόνια αργότερα, πηγαίνοντας να πετάξω τα σκουπίδια είδα δίπλα στον κάδο , προς μεγάλη μου έκπληξη, τα παπούτσια των παιδικών μου ονείρων. Εμφανώς ταλαιπωρημένα, ξηλωμένα σε διάφορα σημεία, παρ’ όλα αυτά όμως, για μένα ήταν ένας μικρός θησαυρός. Τα έπλυνα, τα πήγα στον τσαγκάρη και παρά το «δούλεμα» των φίλων μου άρχισα να τα φοράω με τη χαρά του μικρού παιδιού που ζει το όνειρό του. Αναπάντεχα, ένα απωθημένο των παιδικών μου χρόνων βρήκε αναδρομική ικανοποίηση δεκαετίες αργότερα. Για πολύ λίγο όμως. Ένα πρωί, ανοίγοντας την παπουτσοθήκη έξω από την πόρτα του σπιτιού, τα παπούτσια μου έλειπαν. Και περιέργως έλειπαν μόνο αυτά, οι παλιατζούρες ενώ τα καινούργια αθλητικά παπούτσια των παιδιών δεν τα πείραξε κανείς. Σαν κάποιος να μου έστησε μια κακόγουστη φάρσα, δυστυχώς όμως τα μπλε αθλητικά adidas δεν ξαναβρέθηκαν. Ήταν σαν να μου έκλεψαν το όνειρο κι έμεινα καιρό απαρηγόρητος…
Κάτι τέτοιο συνέβη πέρσι τέτοιο καιρό και με το δημοψήφισμα του ΟΧΙ. Μόνο που τον περασμένο Ιούλιο κλάπηκε το συλλογικό μας όνειρο. Γιατί περί ονείρου επρόκειτο, οι ψύχραιμες πολιτικές αναλύσεις επισήμαναν έγκαιρα τα πολιτικά όρια του ΣΥΡΙΖΑ. Ήδη, χρόνια πριν, παρακολουθούσαμε την εξέλιξη του αρχηγικού μοντέλου, την απώλεια της εσωκομματικής δημοκρατίας και την ιδεολογική προσαρμογή του στην αστική διαχείριση. Και πολλοί από μας τα λέγαμε ανοιχτά, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου κι ακούγοντας τους μύριους όσους χαρακτηρισμούς: γκρινιάρηδες, καταστροφολόγοι, εμπαθείς, μέχρι και προβοκάτορες. Παρότι γνωρίζαμε ότι η εξουσία αλλοτριώνει και διαφθείρει, δεν περιμέναμε ότι μια αριστερή κυβέρνηση θα αντιστρέψει εν μία νυκτί το νόημα και το μήνυμα του δημοψηφίσματος και θα αγνοήσει το αίσθημα ενός κόσμου που έκανε μια ιστορική υπέρβαση. Αντίθετα, περιμέναμε ότι μια αριστερή κυβέρνηση θα έκανε σημαία της το λαϊκό ΟΧΙ, το οποίο θα έδινε αέρα στα πανιά της για τις επόμενες ρήξεις. Κι όλα αυτά γιατί το μήνυμα «Πρώτη φορά Αριστερά» ζέσταινε τις καρδιές μας. Άσχετα αν ήταν ένα «όνειρο απατηλό», βασισμένο σε αυταπάτες που καλλιεργούσαμε ηθελημένα. Κι όπως συμβαίνει συνήθως, το σκληρό πρωινό έφτασε σύντομα, καταρρίπτοντας όλους τους μύθους και τραυματίζοντας ανεπανόρθωτα το αξιακό φορτίο της αριστεράς…

Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο μαζί με το τραγούδι του Έλβις Πρίσλεϊ «Blue Suede Shoes», τα αφιερώνω στους συναδέλφους μου που πέρσι τέτοιες μέρες είχαμε στήσει το τραπεζάκι του «ΟΧΙ», στο πάρκο του Αγίου Θεράποντα στην Τούμπα.

Πάνος Δημητρούδης