1.

Με κλειστή την κουρτίνα, μπορεί κάποιος να την σκεφτεί να ξεσκονίζει
τις λέξεις, προσπαθώντας να διαβάσει κάποιες καρφωμένες προτάσεις.
Δεν της αρέσει η μυθολογία, αλλά της αρέσει ο τρόπος που κρατά εκείνο
το αναμμένο χαρτί, το πρόσωπο της έχει κάτι το καλό, τα μάτια της είναι υπέροχα.

Μία γέφυρα μεταξύ του τώρα και του τότε. Ξέρει ότι κάπου αλλού στον κόσμο
ακίνητες σκέψεις κινητοποιούν τρομερούς στρατούς. Αλλά δεν είναι ο Δαβίδ.
Ένα θλιμμένο πρόσωπο, πίσω από τις αμπάρες των φύλλων και του χρόνου
τα μαλλιά της μοιάζουν ακόμη να ανεμίζουν. Με σκέψεις που δεν μπορούν

να τρυπήσουν το γυαλί και με τις νευρώσεις μίας άλλης Αμερικής. Ξυπόλητη,
αντέχοντας όλο αυτό τον καπνό, το καλύτερο μέρος πάντα ήταν στο κέντρο
του αμφιθεάτρου.

2.

Είναι απλά ένα ακόμη άγνωστο πρόσωπο, ένα ακόμη άγνωστο όνομα,
με το μικρό τατουάζ κάτω από το στήθος της που λέει απλά ανέπνεε,
μοιάζει να είναι άλλη μία κόρη της Εύας, με ένα χαμόγελο που μπορεί να
ανοίξει μία σχισμή στο σκοτάδι. Κοιτάζοντας την φωτογραφία της,

βλέπω την νιότη, μία παράξενη νιότη, να έχει οδηγήσει μέσα από εκείνες
τις μεγάλες εθνικές οδούς, μέσα από τα σκοτεινά δέντρα, της τρομαχτικής
ηπείρου. Γεμάτη ζωή, από αυτό το κοκκαλιάρικο σώμα, την νύχτα άκουγε
λύκους, καθισμένη σε αναπαυτικούς καναπέδες, μετά καθισμένη κοιτάζοντας

τον ουρανό από το πάτωμα του σπιτιού της, τα χέρια της μέτραγαν
ακούραστα δηνάρια στην αρχή της εποχής.