Έχουμε επιμόνως ξαναϋπάρξει
(τώρα το ξέρω όσο μπορώ καλά)
Έχουμε φτάσει ως το τζάμι
κι από αχνό φως το χνώτο μας λανθάνει∙
Ξαναπερνάμε, με δυο δάχτυλα
κάτι θα μείνει πάλι- υφέρπει το σχήμα
όποιας λύπης, εγκαρτέρησης, χαράς
Έχουμε σίγουρα ξανάρθει
μα δεν ζητήσαμε τη χάρη καμιάς επιστροφής.
Κι όμως- ξαναφτάνουμε στο τζάμι
κι ούτε τα χνώτα πιά, ούτε κι οι δαχτυλιές,
κανείς∙