Mπροστά στην κρίση οι ποιητές αντιδρούν με δυο διαφορετικούς τρόπους: Οι περισσότεροι επιστρατεύουν αντανακλαστικά τη γλωσσική προστασία της κοινοτοπίας, προκειμένου να προσεγγίσουν το συγκεκριμένο φαινόμενο, αλλά και προκειμένου, τελικά, να το αντιπαρέλθουν. Η στερεότυπη ποιητική γλώσσα δημιουργεί μια εικονικά προστατευμένη πραγματικότητα και συνεπώς ψευδή. Οι λιγότεροι αντέχουν, ερχόμενοι αντιμέτωποι με το βασικό απότοκο της κρίσης, τον φόβο, να επιτρέψουν να καταστεί προφανές ό, τι οι πρώτοι επιχείρησαν να αποσιωπήσουν, ότι ο τρόμος καταλήγει στη γλώσσα. Γι’ αυτό ο λόγος τους καταρρέει, αλλά αποδομείται σε σχήματα, τα οποία επέχουν διαλυτικό, δηλαδή κριτικό, ρόλο, γενικότερα κατά της ιδεολογίας ενός κόσμου όπου οι άνθρωποι εξαθλιώνονται και ειδικότερα κατά της τυπικότητας του καθιερωμένου ποιητικού λόγου, ο οποίος αντί να αποκαλύπτει και να καταγγέλλει, κρύβει και αποσιωπά.

Η ποιητική του Κώστα Κρεμμύδα είναι εξόχως πολιτική, με την έννοια ότι διαμορφώνεται σε μια αντισυμβατική γλώσσα, η οποία καταγόμενη από τον υπερρεαλισμό κατά πρώτον και κατά δεύτερον από την κειμενικότητα, εξαρθρώνει τους αρμούς και σπα τη συνηθισμένη κειμενική συνοχή, από την άλλη όμως επιταχύνει τη γραμμική κίνηση και συνέχεια της γραφής, ώστε οδηγεί στον προαναφερθέντα καταρρέοντα και κριτικό λόγο, ο οποίος χαρακτηρίζεται μεν από τη συμπτωματολογία της κρίσης, αλλά συγχρόνως μετέρχεται αυτά τα γλωσσικά συμπτώματα ως καταστατικές αρχές μιας ποίησης που στρέφεται ενάντια στην αιτία τους. Στη Σαντιγκάρ επισημαίνεται το αυτονόητο, το οποίο όμως συχνά αγνοείται, ότι για τους ποιητές η κρίση πρέπει πρωτίστως να ανάγεται σε ζήτημα μεθόδου, βασισμένης στις δραματικές συνέπειες της κρίσης για τη γλώσσα. Η δημιουργία μιας τέτοιας ποιητικής αποτελεί την πρώτη και θεμελιώδη πράξη κριτικής ενάντια σε όσα συντελούνται στον κόσμο αυτή την εποχή. […]

Παναγιώτης Βούζης

Ο Κώστας Κρεμμύδας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσια Διοίκηση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Παιδαγωγικά στη ΣΕΛΕΤΕ, Νομικά στη Νομική Αθηνών και Κοινωνική Ιστορία στη Σορβόνη, όπου και παρουσίασε το μεταπτυχιακό του: “Συνδικαλιστικό κίνημα και Τράπεζες στην Ελλάδα (1917-1949), Η περίπτωση της Εθνικής Τράπεζας”. Εκπόνησε διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο Πατρών με θέμα “Επιθεώρηση Τέχνης (1954-1967)”. Από το 1993 διευθύνει το περιοδικό “Μανδραγόρας” και τις ομώνυμες εκδόσεις. Συμμετέχει στην Οργανωτική Επιτροπή του “Συμπόσιου Ποίησης”. Κριτικά κείμενα, δοκίμια και χρονογραφήματα του δημοσιεύονται σε εφημερίδες και περιοδικά. Τα τελευταία τρία χρόνια διατηρεί στην κυριακάτικη εφημερίδα “Η εποχή” τη στήλη “Ξούθου & Μενάνδρου γωνία”.

Μανδραγόρας, 2013
45 σελ.
ISBN 978-960-9476-65-2