Με έκπτωση
Τρεις ώρες έκανα να ’ρθώ
ογδόντα χρόνια να γυρίσω
κατάπια σκόνη περισσότερο
παρά νερό
Μου ζήτησαν να διαφημίσω τη ζωή
στον εαυτό μου
τους είπα όχι
και την αγόρασα με έκπτωση
Να ζεις σημαίνει ν’ απελπίζεσαι
Να προχωράς με όπισθεν
Να αγαπάς μισώντας
Να σκαρφαλώνεις στα δέντρα για παιχνίδι
Όσο ψηλότερα ανεβαίνεις
τόσο προσεύχεσαι να πέσεις
Πέφτοντας ικετεύεις
για δυο στιγμές ακόμα
Είσαι εντελώς αθώος
και φταις για όλα μόνο εσύ
Καίγεσαι και καις
τα πάντα γύρω σου
Απολογισμός
Δεν τα κατάφερα
να κάνω τον κόσμο πιο δίκαιο
Μόνο όταν τάιζα τις γάτες στις ταβέρνες
φρόντιζα να κόβω ίσες τις μπουκιές τους
Δεν τα κατάφερα
να κάνω τον κόσμο πιο όμορφο
Μόνο έλεγα ευχαριστώ στα σύννεφα
που παραμέριζαν
για να μου δείξουν λίγο
την πανσέληνο
Δεν τα κατάφερα
ν’ ανέβω στον πύργο απ’ τα μαλλιά της
να τη σώσω
Μόνο ένιωσα ότι την πόναγα προσπαθώντας
και σταμάτησα
Δεν τα κατάφερα
να ξεκινήσω μια επανάσταση
Μόνο να γράψω ένα τραγούδι
για να το λένε σαν απελπίζονται
οι φυλακισμένοι
Δεν τα κατάφερα
να βρω το νόημα
Απλά κατάλαβα
πως δεν ήταν εκεί που έψαχνα
Ίσως το μόνο που κατάφερα
ήταν να έχω τύψεις
για αληθινές αποτυχίες
Να χύνω δάκρυα
για όσα άξιζαν
Συνήθεια
Φοβήθηκα πως θα πνιγείς
γιατί ξέρεις
σ’ αγαπάω
Έτσι μάσησα για σένα
όλες τις απογοητεύσεις
κι έσπασα σιγά σιγά
όλα τα δόντια μου
Και τρώω τώρα
μόνο γιαούρτι
Δεν είναι αγάπη αυτό
λέει η μικρή
που σεργιανίζει στο κεφάλι μου
και που ‘χει ακόμα
όλα τα δόντια της γερά
Η αγάπη δεν καταστρέφει
ούτε τους άλλους
ούτε κι εσένα
Δεν είναι αγάπη αυτό
Ψάξε να βρεις τι είναι
Είδα μια φορά σε μια ταινία
κάτι πλακάκια
ολόλευκα και γυαλισμένα
Κοπέλες χόρευαν πάνω τους ξυπόλυτες
με τα μαλλιά να τρέχουν
απ’ το κεφάλι μέχρι κάτω
Και τότε σκέφτηκα
Δεν έχω ξαναδεί λευκά πλακάκια
μονάχα αυτά με τις κόκκινες τελείες
συντεταγμένες άψογα
Το αίμα έσταξε με πρόγραμμα
σύμφωνα με το σχέδιο
του Καλλιτέχνη
που κοσμεί τα κτίρια όλα του κόσμου
μα ειδικά
τα σπίτια
τα γραφεία
τις εκκλησίες
Μέσα στο στόμα μου
γίνεται κόκκινο απ’ τις πληγές
τ’ ολόλευκο γιαούρτι
Δε χρειάζεται καν να το δω
απλά το γεύομαι το κόκκινο
Περπατώ επάνω στα αληθινά πλακάκια
και κοιτάζω κάτω
οι κηλίδες έχουν ξεραθεί για πάντα
το αίμα θα’ ναι πάντα εκεί
Μου λέει η μικρή
Τώρα ξέρεις τι είναι
***
Η Κατερίνα Τριανταφυλλίδου γεννήθηκε το 2000 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης (University of Glasgow) και Ηθική των Media στο Πανεπιστήμιο του Sussex. Γράφει άρθρα για την πολιτική και την επικαιρότητα και εργάζεται ως ασκούμενη στο τμήμα Δημοσίων Σχέσεων του Γραφείου Διασύνδεσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα. Τα τελευταία δύο χρόνια έχει επίσης εργαστεί εθελοντικά στο γραφείο τύπου του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και αγαπά ιδιαίτερα τον κινηματογράφο. Με τη συγγραφή ασχολείται από το Γυμνάσιο, γράφοντας κυρίως πεζά (διήγημα και μυθιστόρημα). Το 2020 έκανε τις πρώτες της ποιητικές απόπειρες. Θαυμάζει το έργο των Έρμαν Έσσε, Αλμπέρ Καμύ και Φερνάντο Πεσσόα, ενώ αγαπημένος της ποιητής παραμένει σταθερά από τα εφηβικά της χρόνια ο Κώστας Καρυωτάκης.
***
Παρακάτω μπορείτε ν’ ακούσετε την απαγγελία των ποιημάτων από την ίδια την ποιήτρια: