…..ήτανε φίλοι είπα σχεδόν ανόητα και αμήχανα σχεδόν…..
ε δεν θάτανε είπε από την αναπαυτική πολυθρόνα του ο
καλοστεκούμενος κύριος με τα λευκά μουστάκια και μαλλιά…..
όλοι αυτοί…. συνέχισε περίπου ευγενικά και απολύτως
βαριεστημένα με τρόπο σταματώντας μήπως και του αδειάσω
αμέσως την γωνιά…..
μα εγώ είχα συγκινημένος το
διάβασμα αρχίσει…….
Στον ποιητή Μίλτο Σαχτούρη με ιδιαίτερη
εκτίμηση και αγάπη αφιέρωνε στα ΠΟΙΗΜΑΤΑ βαθιά πίσω στα
1961….. Στον ποιητή Μίλτο Σαχτούρη με πολλούς
και εγκάρδιους χαιρετισμούς στο ΜΟΝΟΛΕΚΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ
ΟΛΙΓΟΛΕΚΤΑ….. Στον ποιητή Μίλτο Σαχτούρη με ιδιαίτερη
εκτίμηση και φιλία στα ΠΕΝΘΗΜΑΤΑ το 1969 αλλά εδώ με
κ α τ α κ ό κ κ ι ν α όλα τα γράμματα στο ονοματεπώνυμό του
είχα κι από κοντά
δακρύσει την Ζωγράφο ενθυμούμενος Γιάννα Περσάκη εκείνη
την βραδιά να απαγγέλλει: ο Καρούζος μας λέει «Η ζωή είναι
κήπος που μαραίνεται» ο Σαχτούρης πάλι μονολογεί «Κοντή
βιολέτα που είναι η ζωή»
αγαπούσαν και καταλάβαιναν ο ένας
τον άλλον
ο Σαχτούρης και ο Καρούζος ήσαν φίλοι
Θανάσης Γ. Μίχος