27.2.20 Βρίσκομαι επιτέλους στην Αθήνα και ενημερώνομαι από την τηλεόραση. To θέμα που κυριαρχεί είναι ο κινέζικος ιός. Εντάξει είναι ένα πρόβλημα δεν λέω, αλλά τo ’χουνε παρακάνει. Ούτε πανούκλα να ήταν. Πώς μπορείς να μεταφέρεις όλη αυτή την υστερία στο Ημερολόγιο; Να βγεις λοιπόν έξω, να αφουγκραστείς τον κόσμο. Περπατάς στη Σταδίου και βλέπεις μόνο βιαστικά, κατσουφιασμένα πρόσωπα και μετανάστες. Μπαίνεις στο βιβλιοπωλείο Ιανό δεν υπάρχει αγοραστικό κοινό. Πώς να αγοράσεις βιβλία, πώς να διαβάσεις ποίηση μέσα σ’ αυτή την κατάθλιψη με τους κινηματογράφους απέναντι καμένους και τους μόνους που βλέπεις να αναπτύσσονται στο πεζοδρόμιο και να πολλαπλασιάζονται είναι οι άστεγοι και οι επαίτες. Ήταν στραβό το κλήμα, τo ’φαγε και ο ιός. Πλάκωσαν οι εφτά πληγές του Φαραώ, μαζί με την κανονικότητα και την «ανάπτυξη» κι άντε πάλι απ’ την αρχή να ψέλνουμε τον εθνικό μας ύμνο και τη Υπερμάχω.
«Ήτο τότε η εποχή των ταπεινώσεων. Η Ευρώπη εφέρετο προς το ηβάσκον ελληνικόν βασίλειον ως προς το άτακτον παιδίον, αστόργως και τραχέως τιμωρούσα πάσαν παρεκτροπήν του. Η Κατοχή του 1854 δεν απέφερεν μόνον την ταπείνωσιν αλλά και τον όλεθρον αποβιβάζουσα εις Πειραιά την απαίσιον χολέραν, ήτις εθέρισεν τόσας υπάρξεις σκληρώς δεκατίσασα την πόλιν ταύτην και κατόπιν την πρωτεύουσαν και άλλας επαρχίας». Άννινος: Ιστορικά Σημειώματα
Στις αρχές του Ιούνη του 1854 ένα γαλλικό μεταγωγικό γεμάτο στρατό ήρθε κι άραξε στον Πειραιά. Ξεμπάρκαρε τον Χάρο. Από λίγο καιρό πριν είχε ξεσπάσει χολέρα στο στρατό που στέλνανε να πολεμήσει στην Κριμαία. Χωρίς να λογαριάσουν τίποτα βγάλανε κάμποσους χολεριασμένους και τους βάλανε στο νοσοκομείο που είχαν κάνει οι Γάλλοι και οι Άγγλοι στον Πειραιά. Μία γυναίκα που κατοικούσε σιμά στο Νοσοκομείο αρρώστησε και πέθανε. Μέσα σε δέκα μέρες πλήθυναν. Τον Ιούλη φούντωσε το κακό. Κι ο πανικός ξέσπασε. Οι τρομοκρατημένοι Πειραιώτες παράταγαν όλα τα υπάρχοντά τους και ‘έφευγαν να βρουν σωτηρία. Από την ξηρά όμως είχε μπλοκάρει τον Πειραιά χωροφυλακή και στρατός που δεν τους άφηνε να περάσουν. Ανοιχτή τους απόμενε μονάχα η θάλασσα. Σκόρπισαν στα νησιά κουβαλώντας μαζί τους τη χολέρα. Στην Ερμούπολη της Σύρας που μέτραγε είκοσι πέντε χιλιάδες ψυχές πέθαναν μέσα σε λίγες μέρες πάνω από τριακόσιοι. Δημήτρης Φωτιάδης: Όθωνας.
Δημήτρης Τζουμάκας