9.2.20 Κυριακή. Νεροποντή ασταμάτητη. Και αέρας. Πλημμύρισε το πάρκο. Λιμνούλες που βγάλανε ψάρια και βατραχάκια. Ρίχνει νερό με το τουλούμι. Θα πάει έτσι όλο το δεκαήμερο λένε τα μετεωρολογικά δελτία. Καλοκαίρι της πυρκαγιάς και της πλημμύρας. Οι ασταμάτητες βροχές έσβησαν τη μεγάλη φωτιά που κατάκαιγε για δυόμιση μήνες την Πολιτεία της Νέας Νότιας Ουαλίας και αποτέφρωσε 5 εκατομμύρια στρέμματα γης, αλλά υπάρχουν ακόμη ενεργές καμιά 35ριά πυρκαγιούλες στα πέριξ!
Πώς περνάει κανείς την Κυριακή στο Σύδνεϋ, όταν έχουν ανοίξει οι ουρανοί και είναι μελαγχολικός; Κι όταν όλοι γύρω σου είναι καταθλιπτικοί και νευρωτικοί;
Η υπερ-υπευθυνότητα της Αρετής, η υπερ-παραγωγικότητα, ο χιτλερικός της βηματισμός πάνω στο ξύλινο δάπεδο τη μετατρέπουν σε χωροφύλακα, είναι παντού ανά πάσα στιγμή, κι αυτό το υπερ-ενδιαφέρον για τα παιδιά η άλλη πλευρά της αδιαφορίας. Μορφές εξουσίας και κιτς. Πήγε την Έρικα στο μπαλέτο που θα ήταν καλύτερη στο τσιφτετέλι. Πήγε τον Εμτζέι στο ποδόσφαιρο.
10.2.20 Walk. Γύρω από το πάρκο με την Έρικα. Συζήτηση για τα φυτά και τα birds . Είναι 5 χρονών αλλά ξέρει πως η αλόη έχει θεραπευτικές ιδιότητες. «Το βάζουμε στο μιμί», λέει.
Βαριά ατμόσφαιρα στο σπίτι. Τα παιδιά είναι κακομαθημένα, δεν ξεκολλάνε από τις οθόνες το πρωί όταν φτάνει η ώρα να πάνε σχολείο. Για να φάνε γκρινιάζουν, όταν παίζουν τσακώνονται, όταν κάνουν μπάνιο στριγγλίζουν, για να κοιμηθούν σου βγάζουν την ψυχή. Βήχουν εδώ και μέρες. Έχουν μάθει (η Έρικα κυρίως) να ασχολείσαι συνέχεια μαζί τους. Θέλουν να αγγίζουν και να ξέρουν τα πάντα. Φυσικά αναπτύσσουν μία ιδιαίτερη ευφυΐα. Προσπαθώ να την κοπανίσω.
11.2.20 Περπάτημα με την Έρικα και τον Εμτζέι στους δρόμους γύρω από το πάρκο. Βαριά ατμόσφαιρα στο σπίτι. Επικοινωνούμε ως συνήθως με πνιχτά μουγκρητά και κάποια σπρωξίματα. Όλοι όμως προσπαθούν να συνδράμουν. Άλλος φέρνει καρπούς από δέντρα, άλλος λαχανικά και παϊδάκια η Αρετή κουβαλάει ντουζίνες τις κόκα κόλες, τα ανθρακικά νερά, τα γάλατα, χαρτιά υγείας και δώρα στα παιδιά. Ο Αντώνης φέρνει χαβιάρι, σουβλάκια, και εισιτήρια για τη Λυρική. Ο μαύρος το τέταρτο ποδήλατο με ρόδες (αφού πούλησε τα προηγούμενα τρία μέσω διαδικτύου) φέρνει και λογαριασμούς απλήρωτους στη σύζυγό του Μαρία που δεν μπορεί να δουλέψει πια. Φυσικά ούτε αυτός δουλεύει, πάνε πια δέκα χρόνια!
Να μένουμε σε παλιά διαστημόπλοια. Να ξυπνάμε ένα λεπτό πριν απ’ τον ήλιο. Να τρώμε παγωτό από το πρωί. Να διαβάζουμε σε όλη μας τη ζωή μόνο ένα βιβλίο, κι αυτό το βιβλίο να ‘χει πολλή πλάκα. Να κόβουμε τ’ αγκάθια από τη μουσική. Να μη λέμε ποτέ “σ’ αγαπώ”, να βρούμε άλλη λέξη. Να παίζουμε σε όλες τις ταινίες και μετά να βλέπουμε τις ταινίες όπου παίζουμε.
Οι κήποι να ‘ρχονται καταπάνω μας. Να κάνουμε τη μέρα όσα είδαμε στον ύπνο μας τη νύχτα. Να παρκάρουμε τα κρεβάτια μας στο δρόμο. Να γίνουμε αστροναύτες, να πέφτουμε προς τα πάνω. Να τρώμε όλο πατάτες τηγανητές. Κανείς να μη μας παίρνει στα σοβαρά.
Χρήστος Αγγελάκος (απεβίωσε πριν ένα χρόνο) [11 Φεβρουαρίου 1962 – 24 Ιανουαρίου 2019]
Δημήτρης Τζουμάκας