12.10.19 Σάββατο. Η τουρκική εισβολή στη Συρία μετά φανών και λαμπάδων συνεχίζεται. Ούτε ΟΗΕ, ούτε τίποτα. Αντεπιτίθενται όμως οι Κούρδοι. Οκτώ τούρκοι νεκροί. την ώρα που η «αυτοκρατορία» του Ερντογάν βρίσκεται στο στόχαστρο της παγκόσμιας κοινότητας.
Το βράδυ της Παρασκευής οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής ομάδας της Τουρκίας πανηγύρισαν με στρατιωτικό χαιρετισμό τη νίκη τους επί της Αλβανίας για τα προκριματικά του EURO 2020, λες και ανήκανε στο τάγμα με τις χήνες κι όχι σε ποδοσφαιρική ομάδα. Μάλιστα, μέσα από τον επίσημο λογαριασμό του υπουργείου Εθνικής Άμυνας της γειτονικής χώρας γίνεται συσχετισμός της συγκεκριμένης ενέργειας με την εισβολή στη Συρία. Nαι, αλλά δεν είναι μόνο οι τούρκοι εθνικιστές που βρήκανε ευκαιρία να εκδηλώσουν εθνικά υπερήφανοι κι ότι μόνο αυτοί είναι από μεγάλο παπάρι. Eίναι και οι Αλβανοί της μεγάλης Αλβανίας που κατεβάζουν με αλεξίπτωτα συνθήματα αλυτρωτικά μέσα σε γήπεδο στο Βελιγράδι, είναι και οι σκοπιανοί Μεγαλέξανδροι της τσέπης, είναι και οι Ελληναράδες «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική» κι ο χαλβάς δικός τους, είναι και οι απόγονοι των παλιών κομητατζήδων εκ Βουλγαρίας, όλοι στα Βαλκάνια ερμηνεύουν την Ιστορία όπως τους καπνίσει. Πάνω απ’ όλα ο εθνικισμός, ο φανατισμός, ο εθνισμός, η ψυχή μας, το αίμα μας, το Είναι μας, ο στρατός μας, τα κανόνια μας, τα drone μας, οι χαπαχούπες μας.
Πανελλαδική Συνέλευση και Διεθνής Συνάντηση κατά του φασισμού και του ρατσισμού, σήμερα το μεσημέρι στη Noμική Αθήνας, Σόλωνος. Το αντιφασιστικό κίνημα με την δύναμη του, την επίμονη, μακρόχρονη και συστηματική του δράση, κατάφερε στις εκλογές της 7ης Ιούλη να πετάξει έξω από τη Βουλή τους δολοφόνους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Τώρα, οι υπόδικοι της Χρυσής Αυγής απολογούνται για τα αποτρόπαια εγκλήματα τους, τις δολοφονίες του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν, τις ρατσιστικές και φασιστικές επιθέσεις κατά μεταναστών, συνδικαλιστών και αγωνιστών των κινημάτων με ορθάνοικτη την πόρτα της φυλακής και χωρίς τον μανδύα του κοινοβουλευτικού κόμματος. Η κρίση της Χρυσής Αυγής με τις διασπάσεις της δεν μας οδηγεί σε εφησυχασμό αλλά σε αποφασιστικότητα για να κλιμακώσουμε την δράση και να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα πέσουν στα μαλακά στο δικαστήριο και θα κλείσει κάθε γραφείο-ορμητήριο σε όλη την Ελλάδα. Προχωράμε με τις κινητοποιήσεις στα 6 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Ωραία. Να κάνουμε ένα πέρασμα αντιφασιστικό, νομίζω ότι δυναμώνει κάπως το πράγμα αλλά ας μην πανηγυρίζει και τόσο το αντιφασιστικό μας κίνημα. Δεν πέταξε αυτό έξω τη Χρυσή Αυγή. Μόνοι τους έβγαλαν τα μάτια τους οι χρυσαυγίτες με τη δολοφονία του Φύσσα. Άγαλμα πρέπει να του στήσουμε στην Ομόνοια. Τα φασιστοειδή είχαν εντελώς αποθρασυνθεί με την ανοχή των μνημονιακών κυβερνήσεων του κράτους οπερέτα, που τους υπέθαλψε, κόντεψαν να μας κάψουν ζωντανούς στη βίλα Αμαλία και νόμιζαν ότι μπορούν να σκοτώνουν όχι μόνο μετανάστες, αλλά και έλληνες ακτιβιστές.
Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα έξι με εννιά το βράδυ Ζωοδόχου Πηγής 97 & Ισαύρων, Εξάρχεια. Εκδήλωση για τον βρετανό ποιητή Sean Bonney. Poetic knowledge is born in the great silence of scientific knowledge. Τhe British poet Sean Bonney will present a series of readings, talks and discussions on what specific qualities poetry and poetics have brought to revolutionary struggles and knowledge of the recent past and of the present. Drawing on the work of poets such as Amiri Baraka, Diane di Prima, Pier Paolo Pasolini and in particular the Greek anarchist poet Katerina Gogou, Bonney will outline a theory of revolutionary knowledge that has been carried, sometimes unconsciously, throughout official history. ‘The great silence’ becomes audible in the moment of human emancipation. Περνάω σαν αστραπή από το «Πέρασμα» αγοράζω μερικά βιβλία από τη σπουδαία συλλογή, από τις καλύτερες στον αντιεξουσιαστικό χώρο, –μα πώς δεν τα μάζεψαν κι αυτά οι υπερεθνικόφρονες ηγέτες μας όπως στην πλατεία Εξαρχείων; (Επαίρονται οι αρχές πού και πώς κατάφεραν να κατασχέσουν αναρχικά βιβλία σε ένα κοντέινερ ενώ το εμπόριο κάνναβης καλά κρατεί και η ηρωΐνη πουλιέται ακόμη κι από μικρά παιδιά σε ικανοποιητικές δόσεις στην πλατεία). Τελικά δεν μένω ν’ ακούσω τον άγγλο ποιητή, δεν ξέρω αν υπάρχει και Άγγλος, πρέπει να πάω στις ταινίες μικρού μήκους να δω σήμερα και τη βραβευμένη ταινιούλα του Κεκάτου.
Φεστιβάλ Δράμας. Ταινίες μικρού μήκους στο σινέ Τριανόν. Χάσαμε την Αλκυονίδα μας έμεινε το Τριανόν. Κάθομαι και βλέπω κινούμενες εικόνες μικρού μήκους να πέφτουν σαν καταρράκτης και στο τέλος θα καταστραφεί πάσα φαντασία. Μάλλον είμαι παλαιομοδίτης και προτιμώ το ραδιόφωνο που άκουγα μικρός τον Πεερ Γκυντ στο Θέατρο της Δευτέρας κι έφτιαχνες εικόνες με το φτωχό σου μυαλό. Τα αναγνώσματα για τον Ταρζάν στην εφημερίδα Ακρόπολη, που μου διάβαζε η μάνα μου στις καλές της στιγμές ή το ηρωικό ελληνόπουλο στο Μικρό Ήρωα και τον Σπίθα να μασάει τα σίδερα. Εδώ τώρα εικόνες τετριμμένες, καμένες από την ανεξέλεγκτη χρήση που σε καταβροχθίζουν κι ο ηθοποιός Αρμένης μοιάζει με τον Δραγασάκη, στα τελευταία του, κάνει απρέπειες σε μία ξένη που τον νταντεύει κι αυτή τον σκοτώνει. Ο άνθρωπος σαπίζει μέσα στο χρόνο, μέσα στον πολιτισμό και στις σχέσεις του.
Και όλως ξαφνικά πέφτει με δύναμη μες το σκοτάδι σαν ακρίδα πάνω μου ένα πλάσμα, κάθεται στα πόδια μου, καθώς λυγίζει για να μην πέσει, προσπαθώ να το συγκρατήσω, συγνώμη, μου λέει μια φωνή και κάθεται τελικά δίπλα στην άδεια θέση αριστερά. Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει, γιατί τόση ατσαλοσύνη και βιασύνη, μήπως είναι καμιά κλέφτρα; Είναι δυο πόδια ατέλειωτα, κατάλευκα, γυμνά που ακόμη με ακουμπούν, δεν φοράει ρούχα; ίσως είναι σορτσάκι.
–Σόρυ μου λέει και πάλι.
–Παρακαλώ.
–Έχει παίξει πολλά;
–Μόνο ένα.
–Ωραία.
Το πλάσμα έχει φωνή Σβετλάνας καθώς κοιτάζω λοξά, πρόκειται για γυναίκα κοντά στα σαράντα.
Όταν ανοίγουν για λίγο τα φώτα η «Σβετλάνα» αφήνει την τσάντα της και μου λέει : Μια στιγμή την προσέχετε να δω αν είναι κάποιος γνωστός μου εκεί». Και πάει στα μπροστινά καθίσματα με την ανύπαρκτη φούστα της και τα ατέλειωτα πόδια της που τη βοηθούν να επιστρέψει αμέσως.
–Νόμιζα πως ήταν κάποιος που είμασταν μαζί στη Δράμα, λέει.
–Α πήγατε και στο Φεστιβάλ Δράμας;
–Ναι παρουσίασα πέρυσι μια δική μου ταινιούλα.
–Α είστε σκηνοθέτις!
–Ναι αλλά δεν έλεγε.
–Πείτε πώς το λέγανε να το βρω στο Ιντερνέτ
–Όχι, όχι, δεν έλεγε, λέει και κοκκινίζει ολόκληρη, με εύκολπα στήθη παρθένου αναδίδοντα ζωήν και σφρίγος εις την πλάσιν του Τριανόν.
–Σας βρίσκω πολύ μετριόφρονα.
–Όχι δεν άξιζε.
–Πρέπει να πιστεύουμε όμως σ’ αυτό που κάνουμε, λέω
–Πιστεύω και παραπιστεύω, αλλά δεν ήμουν έτοιμη, θέλω δουλειά
Αρχίζει το εργάκι που περιμένω ενώ είμαστε σαν ζευγάρι με την ακρίδα.
«Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς», μια ιστορία αγάπης μεταξύ δύο αγοριών. Το ένα αγόρι σε βενζινάδικο της εθνικής οδού χαλβαδιάζει μέσα από το face book έναν επιδειξιμανία πουτσαρά μέχρι τη στιγμή που σταματάει ένας καβαλάρης με μηχανή. Ωραίο γκρο πλαν γύρισμα, με ατάκες ποιητικές που ποτέ δεν θα τις έλεγαν δυο αδέσποτα ψωνιστήρια με το φινάλε της αναχώρησης χαριτωμένο, καθώς ο μηχανόβιος έχει βάλει την αρσενική ερωμένη, όπως ακριβώς βάζουν τις κοπέλες μπροστά στο ποδήλατο κι έτσι τελειώνει ρομαντικά το 8λεπτο φιλμάκι. Αλλά χρυσό Φοίνικα για μια σκηνή ιλαρής τρυφερότητας; δεν το καταλαβαίνω. Υπήρχαν πολύ καλύτερα φιλμάκια σχετικά με τη διαχείριση της απώλειας και του προσφυγικού, ταινίες μικρού μήκους ζόρικες που προβάλλουν συγκινητικά την αλληλεγγύη και το έργο κάποιων ανθρώπων σε δομές όπως ο «Διάπλους» ή δείχνουν την ανημπόρια των γηρατειών, τις σχέσεις μάνας-γιού και κόρης-πατέρα κλπ. Επικράτησε τελικά η γκέι ερωτική ιστορία. Μόδες είναι αυτά.
–Το βρήκα προκλητικό, λέω.
–Χρειάζεται και η πρόκληση, λέει η «Σβετλάνα» κι ακουμπάει καλύτερα το δεξί της πόδι της στο αριστερό μου αλλά με βαθιά απογοήτευση βλέπω ότι φοράει χρυσή βέρα στο δεξί χέρι ενώ μέχρι στιγμής είχα προσέξει μόνο έναν, αρκούντως ογκώδη, πολύτιμο λίθο στο αριστερό χέρι.
Το επόμενο μικρού μήκους είναι η Κλεονίκη, το είδαμε τις προάλλες δεν μου πολυάρεσε και αποφασίζω να εγκαταλείψω με βαριά καρδιά την αίθουσα. «Ίσως έλθω κι αύριο», λέει η Σβετλάνα, «μπορεί κι εγώ» μουρμουρίζω και αποχωρώ.
Δημήτρης Τζουμάκας