Όλα τα πράγματα πονούν
μα πιο πολύ πιστεύω
θα καίγονται εντός μου
Έχουν ονόματα, ρυθμό μια κάποια τάξη
διολισθαίνουν στης χαραμάδας
το κενό
Σπαράσσουν μνήμη από τις χρήσεις
βουλιάζουν την ανάγκη
με ξέρουν
ξέρουν ποια είμαι
και αν τους έκανα κακό
Πώς θα τα πιάσω, πώς και πώς
αντιπατούν και με κοιτάζουν
τ’ αγγίζω να τα εξουσιάσω
θρέφουν την ύλη μου για λίγο
στα σκοτεινά μια μέρα θα τους μοιάσω
Ακόμα λίγο θα υπάρχω – θα υπάρχουν
παίρνω πετρέλαιο – ξύλα
τέφρα από τα χέρια μου
και σας κοιτώ