7.12.17 Πέμπτη . Ο Ερντογάν στην Αθήνα. Μπάχαλο με την επικαιροποίηση της Λωζανης! Σπάσανε τα πρωτόκολλα. Ο Δικαιάκος λέει ότι η ΕΡΤ παίζει ελληνική ταινία της δεκαετίας του 70 όπου «Τούρκος απαγάγει ελληνοπούλα» κάνοντας συνειρμούς στη σχέση Ερντογάν Τσίπρα. Νομίζω όμως ότι απήντησε ορθώς ο Έλλην Πωρθυπουργός (με το γνωστό τσαμπουκαλίστικο υφάκι που δεν χαμπαριάζει και πάει ασορτί με το πατριαρχικό μεγαλείο του αφέντη Ερντογάν, ο οποίος προηγουμένως είχε στρωθεί στον καναπέ του Προεδρικού Μεγάρου σαν να ήταν τσιφλίκι του και μετά προσγειώθηκε ολίγον άτσαλα).

8.12.17 Ο Ερντογάν στην Κομοτηνή βελτιωμένος. Πάει σε μειονοτικό σχολείο : «Δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα είστε Έλληνες πολίτες και Ευρωπαίοι πολίτες». Ωχ! Find me a Funeral plan! Τι ανατριχιαστικές διαφημίσεις είναι αυτές. Ξέρω, έχετε το καλύτερο πρόγραμμα κηδείας. Είστε αξιόπιστοι. Το καλύτερο Γραφείο Τελετών στην πόλη. Αλλά μια και θα περάσω οσονούπω κι εγώ από Κομοτηνή, λέω να πεταχτώ σε καμιά Βουλγαρία για αποτέφρωση.

Ήλιος και κρύο. Μππρρρρρ κρυάδες με εννέα βαθμούς υπό σκιάν. Δεν είναι για σινεμά με τέτοια λιακάδα. Πριν το γεύμα δοκιμάζω ως απεριτίφ ένα τσίπουρο που έφερε ο Στέφανος, θεϊκό! Αντι-αποτεφρωτικό. Γευματίζω με ντοματοσαλάτα και αβοκάντο, ένα βραστό αυγό, λίγες ελιές και λιγότερο τυρί καμαμπέρ. Πίνω δεύτερη ρακή. Θα έπρεπε να τα πίνουμε με το Χουλιάρα. Και παίζει στο δεύτερο πρόγραμμα το βαλς των χαμένων ονείρων του Χατζιδάκι που είχε ακουστεί σε ταινία του Σακελάριου, ανεβάζοντας τη νοσταλγία για το χαμένο παράδεισο σε ένα χωριό χαμένο στα έλατα που το λένε Καταρράκτη. Καταπληκτικό μουσικό θέμα, σηκώνει και τρίτο τσίπουρο και το παίρνω στον υπολογιστή. Παρεκτροπές του αλκοόλ με κουκουναρόσπορους από Πεκίνο. Αφήσαμε τον Ερντογάν στην Κομοτηνή και πάμε για τέφρες και πουρνάρια.

Δεν μ’ αρέσει που κοιμάμαι μόνος μου.

9.12.17 Σάββατο κομπρεσέρ στο πεζοδρόμιο κάτω από το μπαλκόνι. Ανοίγουν λάκκους, περνάνε καλώδια, μάλλον το υγραέριο ή τηλεφωνικές γραμμές. Κάπως πιο μακριά ακούγεται μια εκνευριστική σειρήνα εουέεε εουέεεε. Δεν αντέχεται το ηχητικό τρελοκομείο τώρα που στρώθηκα αποφασισμένος να γράψω δυο πράγματα. Βγαίνω έξω και γυρίζω με εφημερίδα, η ίδια καταστάση. Το κομπρεσέρ βαράει συνέχεια, αυτό συνηθίζεται, σε συνοδεύει σαν μυδραλιοβόλο. Αλλά what about το ιιιιιουέεεεεεεεεε. Τελικά είναι η φόρτιση απ΄το ηλεκτρικό ρεύμα στο μηχάνημα. Αλλά είναι πολύ εκνευριστικό.

Βλέπω στο γαλλικό κανάλι την αποχαιρετιστήρια τελετή του γάλλου βασιλιά του ροκ Τζόνι Χαλιντέι , που έφυγε πριν τρεις μέρες από καρκίνο του πνεύμονος, ενώ ετοιμάζομαι να πάω στην Άννα που έχει τραπέζι. Πλημμύρισαν οι δρόμοι του Παρισιού, αμέτρητα πλήθη κόσμου που χορεύουν και τραγουδούν. Χαμός. Έχουν κλείσει τη λεωφόρο Σαν-ζ-Ελυζέ και συνοδεύουν το λευκό φέρετρο 700 μοτοσικλετιστές. Adieu zozo. Pourquoi tu es mort Johnny?
Ιστορίες με Ταχτσή και χιούμορ βιτριολικό το βράδυ από Τάκη Σπετσιώτη και δύο γιατρίνες στη μέση, στη γιορτή της Άννας.

10.12.17 Kυριακή. Γυφτοπάζαρο. Επιθετικοί πωλητές, μαχητικοί πωλητές , γυφτάκια που σε τραβάνε από το μανίκι, αγοραστές σαν γελάδες που βόσκουν, μυζητικοί, μασητικοί, -πωλητές πονηροί, ευέξαπτοι, υπομονετικοί, άκαμπτοι, εύκαμπτοι ανάλογα τον πελάτη, που τα δίνουν όλα σε μια τιμή λογική, που ρίχνουν την τιμή που σου λένε «όλα τζάμπα», που σου πουλάνε σκουπιδαριό και αέρα κοπανιστό. Βιβλία της παιδικής μας ηλικίας που μας συγκίνησαν Χωρίς Οικογένεια, Ο γύρος του Κόσμου σε 80 ημέρες, άδεια κλουβιά, μπαταρίες λειωμένες, κλεμμένες τσάντες, βιβλία, Ιούλιος Βερν εν αφθονία σήμερα, πάλι Από τη Γη στη Σελήνη, από τον Καραμανλή, στον Παπανδρέου κι από κει στο Μητσοτάκη, με λίγο τσίπα στη μέση και πάλι τα ίδια. Δεν μου άρεσε το ταξίδι, στη Σελήνη, προτιμούσα το 20.000 κάτω από τις λεύγες με το Ναυτίλο που είχε κάτι το επαναστατικό μέχρι που κατάλαβα τις κλειστοφοβίες μου για τα υποβρύχια και για όλους τους κλειστούς και αδιέξοδους χώρους, ακόμη και στην τράπεζα που πηγαίνω η καρδιά μου χτυπάει, με πιάνουν σαν κλέφτη, όρθιο πτώμα στις ασφυκτικές πόρτες ασφαλείας. Μούμιες σε πιάτα, στο παζάρι, δεν μου άρεσε ποτέ η αιγυπτιακή τέχνη της, η μαυρίλα της και οι όγκοι της, γούσταρα τις κορινθιακές κολώνες, είχανε μία κομψότητα κι ένα φάλτσο και το αττικό φως πολύ ωραία να σε τυφλώνει στον Βοτανικό, μία χωματερή από κινητά τηλέφωνα, βάζα Boημίας, στάμνες Αιγίνης και φιστίκια, τρεις χειροπέδες ένα τάλιρο, εφημερίδες παλιές του τέως και του Παπαδόπουλου και σπίρτα με το φρικτό κοτόπουλο της δικτατορίας.
Βιβλία και παλιά περιοδικά. Ο μικρός ήρως και ο Υπεράνθρωπος.
Ο Superman είχε ένα πρόβλημα. Δεν μπορούσε να γυρίσει σπίτι. Παρόλο που ήταν προικισμένος με υπερφυσικές ικανότητες, όπως σούπερ-δύναμη και μπορούσε να πετάει και να είναι άτρωτος απέναντι σε οποιαδήποτε φυσική ή ανθρωπογενή βία, ήταν ανυπεράσπιστος μπροστά στην αρρώστια της νοσταλγίας. Εξόριστος στη Γη, ήταν ένας εξωγήινος που δεν μπορούσε να τηλεφωνήσει σπίτι του επειδή ο πλανήτης του, ο Κρύπτον, είχε γίνει κομμάτια εξαιτίας τρομερού κατακλυσμού . Έτσι κι εγώ όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να γυρίσω σπίτι.
Να τηλεφωνήσω τουλάχιστον στην Αυστραλία προτού κοιμηθούν.
Κατουράμε σε ένα εγκαταλειμμένο κτίριο, άνθρωποι κάποιας ηλικίας, κι ένας χανσενικός, όχι εγώ.
Βιβλία: Βακτηρία αρχιερέων. Ο Σωτήρ. Το μυστήριο του πόνου. Αγώνες για την έλευση της χιλιετούς βασιλείας του Θεού. Φαίνεται πως κάποιος φιλομαθής χριστιανός ή ιερεύς τα κακάρωσε στην αθάνατη Ελλάδα, στο λίκνο της Χριστανοσύνης και οι καλοί μας γύφτοι μας δίνουν την ευκαιρία να μελετήσουμε έναντι πινακίου φακής τη δύναμη από το φως του Σταυρικού χώρου.
Βρήκα ένα Δον Κιχώτη σε καλή κατάσταση και τον αγόρασα. Είχε μέσα και μία ιατρική συνταγή. Ίσως είναι μήνυμα για μένα, είναι ίσως αυτό που χρειάζομαι για να σταματήσουν οι πόνοι στα άκρα των δακτύλων. Τελικά είναι από κτηνιατρική κλινική Δον Κιχώτη, με περνάνε για ζώο, να παίρνω ένα Stomorgyl κάθε 12 ώρες για εφτά μέρες. Δεν είδα το Δημήτρη Φύσσα σήμερα. Θα μπορούσαμε να βολτάρουμε και να σχολιάσουμε τα προϊόντα. Αλλά θα βαριόμασταν στο τέλος. Θα μπορούσαμε να παίξουμε καμιά παρτίδα σκάκι, αλλά και πάλι θα αγχωνόμαστε στην σκακιέρα, ιδιαίτερα αν προέκυπτε καμία αδιέξοδη κατάσταση με ανόμοιους αξιωματικούς στο φινάλε.
Με έπιασε η Κυριακή από το μπράτσο εκεί που μιλούσα με τον ξάδερφό της στο τηλέφωνο και την ώρα που με ρωτούσε ο άνθρωπος «βλέπεις την Κυριακή καθόλου; είναι πάντα στο παζάρι», α τι ωραία έκπληξη! Νάτη, νάτη η Κυριακή, λάμπει η γιατρός μας, μίλησέ της.
Ήταν μία ομάδα που τη λέγανε Παναθηναϊκό. Τώρα κατέρρευσε όπως η Ελλάδα. Τη λέξη πτώχευση δεν την έχει πει επίσημα, αλλά ξεπουλάει τα ασημικά της, δηλαδή τους παίκτες του. Σήμερα γνώρισε μια βαριά ήττα στη Θεσσαλονίκη. Ο ρεπόρτερ που κάλυπτε τη νικήτρια ομάδα λέει ότι οι φίλαθλοι φώναζαν γιατί δεν έβαζαν κι άλλα γκολ οι «Θεσσαλονικείς». Το λέει με καμάρι ο βλαχορεπόρτερ σαν είδηση κι εγώ το βλέπω. Είναι η λογική και η ελληνική μαγκιά ότι εκτελούμε ένα σκοτωμένο. Να μη ζήσουμε σα δούλοι. Να μη μας πλιτσανάνε τα τζιπ των μαουνιέρηδων και των εμπόρων παράνομου καπνού. Αλλά εδώ που τα λέμε σαν τους υπερδανειζόμενους έλληνες φταίνε και οι οπαδοί που τα θέλουν όλα δικά τους. Είχανε τον «αφέντη» τους και τον βρίζανε. Εμ.
«Από το βόδι απέμεινε μονάχα ένας λεκές αίμα». Μασίμο Καρλότο στο Η χώρα της ψυχής μου.

Δημήτρης Τζουμάκας