Η κόμη των ονείρων
Όνειρα που περνάνε το κατώφλι του ύπνου
σαν τα μαλλιά που απλώνονται έξω απ΄το μαξιλάρι
ξυπνώντας καλύπτουν τους γυμνούς ώμους της σκέψης
μπερδεμένα όνειρα
μα βιαστική η πρωινή διαύγεια
τα ξεδιαλύνει γρήγορα
να μη μείνει κόμπος σκοτάδι
καμιά ανταύγεια πόθου
τιθασεύει κάθε τούφα νυχτερινής απάτης
και σε πλεξούδα τα μαζεύει
να μην πέφτουν στα μάτια και θολώνει
με οράματα η όραση
πειθαρχημένα όνειρα
μόνο η ουρά τους -άγρια- περισσεύει
κάπου-κάπου μια μεμονωμένη εικόνα ηλεκτρίζεται
από κοντινό φορτίο αισθήσεων
Μα αργά, χαλαρώνει το σφιχτό δέσιμο
μαζί με τις αντιστάσεις της μέρας
ανήσυχα το ψηλαφούν τα δάχτυλα
και στα τυφλά το βράδυ κατεβαίνουν
τα τελευταία φαρδιά σκαλιά της πλεξούδας
ελαφρύς πια κυματισμός ο πυκνός όγκος ονείρων
ισχνά πέφτουν στη πλάτη της κούρασης.
Λίγο ακόμη και θα χυθούν στο μαλακό βάθος του ύπνου
θα μπλεχθούν και πάλι
σε άλυτους γρίφους
Ανιδιοτελής τρυφερότητα
Τη νύχτα κάποιος παλιός φίλος
έρχεται στο όνειρο μου.
Ξέρει ότι δε θα τολμούσα να νοσταλγήσω
κάτω από το αυστηρό φως της μέρας.
Οι πρώτες στιγμές του πρωινού συνωμοτούν με τον ύπνο
να στείλω μια καλημέρα, δήθεν αθώα, μού λένε
σ’αυτόν που ήρθε κρυφά να με δει.
Αλλά κάθε λεπτό που περνά
φέρνει την έπαρση της εγρήγορσης.
Ανταποδίδεται μια νοερή χειρονομία;
Το όνειρο, εγκλωβισμένο έντομο
ψάχνει την έξοδο απεγνωσμένα
βουίζει η επανάληψη
και σκεπάζει το φτερούγισμα του.
Μα όταν η μέρα κρατήσει την ανάσα της
ακούγεται από ένα μουδιασμένο βάθος
επίμονο πέταγμα
και τότε νιώθω
σε μια χαραμάδα της στιγμής
το βλέμμα του φίλου να με ντύνει∙
το δροσερό του βάρος σαν κόσμημα στο λαιμό μου
και στους ώμους να μού ρίχνει
-εσάρπα πίστης στη κυρτή αβεβαιότητα-
διάφανο φως.
Διάχυτο
Εγκλωβισμένο σε μια γυάλινη Κέρκυρα
πήρε την ψιλόλιγνη μορφή της
άθικτο το παλιό λικέρ
στη κομψή φυλακή του
πήχτωσε θαρρείς
μετά από χρόνια υγρής υπομονής
εξάτμισε απ’τις κρυφές χαραμάδες του συνένοχου πώματος
όλο το φρουτώδες άρωμα του
να μη βρει τίποτα το χέρι
που θα θυμηθεί ν’αρπάξει την ως τώρα αγνοημένη προτροπή του.
Αναριγεί το σώμα στη σειρά της πρόνοιας
ψυχρή θα είναι φαίνεται η εύνοια της
φθαρμένο ρούχο
μα ανεξίτηλο το σχήμα του
άφησε το μεράκι ν’αποδράσει
να μη βρει τίποτα η απασχόληση όταν θελήσει να το χρειαστεί.
Γυμνό πρόσωπο
ποια εγκαρτέρηση να του μάθει
η διάφανη εσωστρέφεια του λικέρ;
Μπιμπελό έγινε και αυτό
παραταγμένο στο μπαρ των περασμένων συμποσίων
κι όμως μέσα του
λιμνάζει εναργές
το θαμπό πια ταξίδι στη χώρα των Φαιάκων
στερεό το υγρό τεκμήριο
ενάντια στη διαρροή της μνήμης.
Εύθραυστο το στατικό κορμί
στην ουρά της φιλανθρωπίας
μα
στο παραμικρό του βήμα
όλο και πιο σταθερή η αίσθηση
πως
διάχυτο γίνεται το νόημα
όταν μοιάζει
να ξεθυμαίνει
Επίκληση
Θα’θελες να ήσουν χθόνιος θεός
να γλιστράς σαν το χρόνο στις χαραμάδες του χώρου
να σφυρίζεις άφατα νοήματα
να΄ναι αμφίρροπη η ένταση σου
μα ο δρόμος φιδωτός
σού αφοπλίζει τη φόρα
και της στροφής η καμπύλη
σα μαλακός λόγος σε ησυχάζει
απαλά πουδράρουν τα κοριτσάκια τα μάγουλα τους
με τα άνθη της αμυγδαλιάς που έριξες
Αέρα
μη σκορπάς τη δύναμη σου
δε φταις εσύ που δε στέκεται στο ύψος της η απόφαση
και ο λόγος δεν πνίγεται στη βοή σου
αλλά στην άλλη
την υπόγεια σιωπή.
Όσο σκληρός και να θέλεις να φανείς
δεν επιτείνεις τη φθορά
μάρτυρας είσαι απλός
της εξουσίας της.
Στέλνεις τις φωνές μακριά
να προδώσουν χιλιοειπωμένα μυστικά
κι όταν μπαίνεις κάτω απ’τη πόρτα και μουρμουρίζεις
δε φταις εσύ που ανατριχιάζει το σπίτι
αλλά η πρωτότοκη ενοχή μας.
Αέρα
εσύ έμαθες στο βαμβάκι να κρατιέται γερά
να μην το πάρει το σύννεφο που το γλυκοκοιτάζει
πιο επίφοβο είναι το σταμάτημα σου
η ηρεμία ευάλωτη όταν κοπάζεις.
Αέρα
φύσα φύσα
να μπερδευτούν τα μαλλιά
να ξεμπλέκονται αργά-αργά
σα δίχτυα
να’χει και η υπομονή
κάτι πιο ελαφρύ
να ξεχνιέται
***
H Δήμητρα Δαρδαγάνη γεννήθηκε στην Καβάλα και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Έκανε σπουδές στην κοινωνική ψυχολογία και εργάζεται ως ψυχολόγος στην εκπαίδευση, στη Νορμανδία. Πρόσφατα ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στη φιλοσοφία. Εργάστηκε πάνω στον Άγιο Αυγουστίνο και τον Χάιντεγκερ, με θέματα τη μνήμη στις Εξομολογήσεις και το λόγο στο Είναι και Χρόνος. Τον Σεπτέμβρη του 2021 ξεκινά διδακτορική διατριβή πάνω στην ηθική φιλοσοφία του Αριστοτέλη και του Επίκουρου.