τραγούδια που ξεραίνονται
σαν του τζιτζικιού
για τους φτωχούς ζητιάνους
έχω μικρό
καρβελάκι αχνιστό
με συλλέγω
με ράβω
δεν ντύνω κανέναν
γιατί όσα μυρμήγκια ζουν λαθραία
στην κασέτα φτερώνονται
κι ούτε ο φωταγωγός φωταγωγός
ούτε σημάδι το σημάδι
του ξένου στο λαιμό
ο υποθαλάσσιος έρωτας
έφερε τη σμέρνα στον αφρό
μια κιτρινόμαυρη
εκεί ήμουν
ξέρω
πέταξα τη βαριά μου τσάντα
για να βρέξει
μ’ αρέσει όπως έρχονται
σε ακατάλληλες στιγμές
ανοίγω να τα πιάσω
μα αυτά στις λάσπες – στα κενά
των πικραμένων στίχων
από αστοχία – μόνο δική μου
πέφτουν
διάνα
γίνομαι γυάλινη
γεμάτη ομορφιά
σας υποδέχομαι
μικροί μου ψίθυροι
πριν το κρεβάτι τρίξει
λυπημένα
δεν θέλω φως και αντηλιά λέω
να κοιμηθώ
πριν με σκοτώσουν
με το τακούνι τους
* δημιουργικό cut up πάνω στη συλλογή του Κώστα Ριτσώνη «Πουλιά και ψίχουλα», Ποιήματα των Φίλων, 2001
Κατερίνα Ζησάκη