μνήμη Φαίδωνα Πατρικαλάκι

Με αίσθηση του χρόνου πεισιθάνατη
που χρόνος μου δεν είναι, δε θέλησα να πορευτώ
να ταξιδέψω την πίκρα στο χαμόγελο
μ’ ένα χαλκά στη μύτη, σε θρήνους κι οιμωγές
Είναι άγνωστος ο θάνατος στον χρόνο
Αυτός έχει να νοιάζεται για άλλους ορισμούς
επεισόδια ζωής κι αέναη ροή
Σ’ όλα μοιράζει μερτικό
Παραλήπτης είμαι μιας σταγόνας που με πότισε αισθήσεις
και μιας βούλησης υπό όρους
Το δικαίωμα του θέλω εξαντλώ στη ροή κάτω απ’ τον ήλιο
ως κρίκος αλυσίδας ναι , σε στρόβιλο ενός βαλς
(τη μελωδία του Ντιμίτρη Σοστακόβιτς προτιμώ)
Αποχωρώ από το κάντρο των αισθήσεων
νεύοντας συνεχίστε, με ήρεμες κινήσεις
περνώντας απαλή αφή από χαρές και πόνους μου
και κοφτερή ματιά από καμώματα αρπάγων

Απόστολος Παλιεράκης 11/17