Ψιχάλες λέξεις πάνω στο δέρμα
Εξασθενίζει πλέον η ορμή του ύδατος
Όποιος πρόλαβε και ένιψε τα ανομήματά του
ας πορευτεί με ένα μικρότερο σκορπιό
να του δαγκώνει το μυαλό
Πράξη τελευταία με τους κομπάρσους ρόλους μας
Πάμε
μα λέγε πως ερχόμαστε
να απορεί ο χρόνος και ίσως λησμονεί
Φθινοπωριάζει η σκηνή
και ας μη βρέχει όσο θα ήθελε
η έρημος που υποπτευόμαστε
Ο σκορπιός απτόητος
κολυμπάει στον ιδρώτα
τρέφει τις δαγκάνες του
μασουλάει αδιάφορα
ό,τι απέμεινε από τη βιάση
των εποχών ανθοφορίας
Παραπατάμε σε χλομό απόγευμα
Αποξηραμένα λόγια που δεν τάφηκαν
τρίζουν πάνω από το άδειο βλέμμα μας
Aόρατος μένει ο Θεός
κι εμείς μόνο με μάτια
(2020)