Εγκαίνια: 20/02
Διάρκεια 21/02- 29/03
Φανταστείτε την εκπληκτικά καλή τύχη της γενιάς που θα δεί το τέλος του κόσμου. Αυτό είναι τόσο θαυμάσιο όσο και το να ήταν εκεί στην αρχή του. “- Jean Baudrillard
Η Phoenix Athens παρουσιάζει την ατομική έκθεση Το τέλειο τέλος του Leandros Pigades . Ο καλλιτέχνης, με έδρα τη Νέα Υόρκη και την Αθήνα, καλεί τον θεατή να ξεκινήσει ενα ψυχο-γεωγραφικό ταξίδι στον χρόνο και τον χώρο. Ένα πείραμα βασισμένο στην χωρική αντίληψη και την πολιτισμική χρήση, τα έργα τέχνης, υφαίνουν μια κινηματογραφική αφήγηση που ενθαρρύνει τον θεατή να αμφισβητήσει τις αντιλήψεις και την κατανόηση του περιβάλλοντος ως μέσο καλύτερης αντίληψης του σύγχρονου κόσμου σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο. Η έκθεση διερευνά τη σχέση μεταξύ της καθολικότητας του μύθου και της αισθητικής τρομοκρατίας.
Η πρακτική του Pigades, εγγενώς παράγωγο της ιστορίας της τέχνης, επιμένει ότι αν και δεν είναι νέα τεχνική, συνεχίζει την παράδοση του να αντιπαραθέτει νέους και παλιούς τρόπους δημιουργίας τέχνης ως προβολή του μέλλοντος. Ο Pigades είναι ένας αυθεντικός υποστηρικτής του “μετα-χιουμοριστικού” καλλιτεχνικού κινήματος avant garde, που δεν πρέπει να συγχέεται με το “μετα-θανάτιο” επειδή ο καλλιτέχνης δεν είναι ακόμη νεκρός. Ο Pigades ενθαρρύνει την καπιταλιστική κοινότητα να “ΑΓΟΡΑΣΕΙ ΤΩΡΑ” και να καταναλώσει τα έργα πριν είναι πολύ αργά.
Χρησιμοποιώντας την αναβαθμισμένη και κατά τα άλλα αναρχική περιοχή των Εξαρχίων ως σημείο εκκίνησης για διάλογο με αντιφατικές συζητήσεις κλπ., ο καλλιτέχνης ελπίζει στη λάμψη νέου φωτος στην -μετα την κρίση-Αθήνα και στην μεταβαλλόμενη αστική πραγματικότητα.
Σχετικά με τον καλλιτέχνη
Ο Leandros Pigades (1971, Νέα Υόρκη) δημιουργεί έργα τέχνης μικτών μέσων, ζωγραφική και τέχνη των μέσων ενημέρωσης. Έχει παρουσιάσει τα έργα του διεθνώς για περισσότερο από 25 χρόνια σε πολλά ιδρύματα, πανεπιστήμια, εκθέσεις τέχνης και γκαλερί. Το έργο του μας ωθεί να επαναδιαπραγματευτούμε την τέχνη ως μέρος ενός αντιδραστικού ή, μερικές φορές, αυτιστικού μέσου, σχολιάζοντας τα καταπιεστικά θέματα στη σύγχρονη κοινωνία μας. Δημιουργώντας καταστάσεις και παραβιάζοντας την παθητικότητα του θεατή, επιδιώκει ο θεατής να γίνει μέρος της τέχνης ως ένα είδος πρόσθετης συνιστώσας. Η τέχνη είναι διασκέδαση: είναι σημαντικό να αγγίζεις το έργο, καθώς και να αλληλεπιδρά με αυτό. Δημιουργεί καταστάσεις στις οποίες τα καθημερινά αντικείμενα μεταβάλλονται ή αποσπώνται από τη φυσική τους λειτουργία. Εφαρμόζοντας συγκεκριμένους συνδυασμούς και ορισμένους χειρισμούς, δημιουργούνται διαφορετικές λειτουργίες και / ή περιβάλλοντα. Απορρίπτοντας μια αντικειμενική αλήθεια και παγκόσμιες πολιτιστικές αφηγήσεις, τα έργα του αναφέρουν την μετα-αποικιοκρατική θεωρία καθώς και την πρωτοπορία ή τη μεταμοντέρνα ως μορφή αντίστασης ενάντια στη λογική του καπιταλιστικού συστήματος της αγοράς. Τα έργα του βασίζονται σε εμπνευσμένες καταστάσεις: οράματα που αντικατοπτρίζουν την αίσθηση του αδιαμφισβήτητου και γαλήνιου προβληματισμού, σε συνδυασμό με τις λεπτές λεπτομέρειες των περίεργων ή εκκεντρικών, χιουμοριστικών στοιχείων. Με τη χρήση κατάλληλων υλικών που δανείζονται από καθημερινό περιβάλλον, παρουσιάζει αντικείμενα καθημερινής ζωής καθώς και αναφορές σε κείμενα, ζωγραφική και αρχιτεκτονική. Τα πομπώδη γραπτά και τα ουτοπικά κονστρουκτιβιστικά σχέδια συναντιούνται με τα τετριμμένα αντικείμενα. Οι κατηγορίες αντιστρέφονται. Τα έργα του δείχνουν πώς η ζωή εκτείνεται πέρα από τα δικά της υποκειμενικά όρια και συχνά λέει μια ιστορία για τις επιπτώσεις της παγκόσμιας πολιτιστικής αλληλεπίδρασης στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα. Αμφισβητεί τα δυαδικά αρχεία που αναπαράγουμε συνεχώς μεταξύ του Εαυτού και του Άλλου, μεταξύ του δικού μας «κανιβάλου» και του «πολιτισμένου» εαυτού μας.