ΔΑΝΕΙΣΤΗΚΑ ΕΝΑ ΜΑΥΡΟ ΑΛΟΓΟ ΑΠ’ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ
Δίπλα στο φράχτη του σπιτιού μου
μεγαλώνει μαζί μου ένα γέρικο δέντρο
μ’ όλα τα κόκκινα στολίδια του φθαρμένα.
Τα μαλλιά μου άσπρισαν στο χρόνο.
Δανείστηκα ένα μαύρο άλογο απ’ τον άνεμο
και κάλπασα καβαλάρης μες στα σύννεφα
για το μεγάλο πέρασμα.
Όμως προτού ν’ ανοίξουν διάπλατα
οι πύλες τ’ ουρανού
με βρήκαν τ’ άγρια σκυλιά.
ΣΑΝ ΚΛΑΔΑΚΙ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ
Αν και υπήρξες πάντοτε
εραστής των λουλουδιών
και ταξίδεψες εντός σου
να βρεις το δέντρο της επιστροφής
σε κλάδεψαν
σε πέταξαν
σαν κλαδάκι στη φωτιά.
ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΗΛΙΟΣ
Η νύχτα είν’ ένα όνειρο
που προσποιείται ότι μπορείς να πλησιάσεις.
Γι’ αυτό τόσο καιρό ξαγρυπνώ
μπροστά στην κλεισμένη πόρτα του.
Κάθε κίνηση
κάθε μέρα
γεννιέται από εκεί που ακινητούν
τα βλέφαρα.
Ο Κόσμος μας
δεν είναι παρά η κορυφογραμμή
του ήλιου των ονείρων.
ΕΡΙΣ ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ
Ένα νησί τα σύννεφα
κι η θάλασσα να λιγοστεύει.
Το άπειρο έχει μονάχα ένα ρίγος.
Προβάλλεις μέσα σ’ ένα χαμόγελο
Έρις
Έρις
Έρις κόρη της αυγής γυμνή.
Mες στις ώρες τις δροσερές
επιστρέφεις τα όνειρα στην πηγή τους.
Έρις ντυμένη μεστωμένα στάχυα
κρατώντας ένα χρυσό μήλο στο χέρι σου
μας κλείνεις το μάτι και σαλεύεις στον άνεμο.
Το χρόνο ανάλαφρα διασκελίζεις
Έρις
κορίτσι ευωδιαστό καινούργιο
Αποκεκαλυμμένη στους αιώνες.
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΕΑΥΤΟ
Κοιμήθηκα πολύ κι όμως ξύπνησα
από μια αστραπή φωτός μέσα απ’ τις γρίλιες
διαλυμένος
σκοτεινός.
Απόψε τα λουλούδια στην κάμαρη κι εγώ
είμαστε κουρασμένοι.
Θα φυτέψω καινούργια λουλούδια
για έναν καινούργιο εαυτό.
Θα βγω πάλι έξω
μα αυτός ο δρόμος θα έχει τέλος
ναι θέλω τον ουρανό
χωρίς να περάσω απ’ την γη.
Έτσι προχωράω άτσαλα
απ’ τη μια στιγμή στην άλλη
σε μια σιωπή εκκωφαντική
σ’ ένα αγνό λευκό φως.
ΠΩΣ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΩ ΠΑΛΙ ΣΧΗΜΑ ΚΑΙ ΦΩΝΗ
…Ναι ο κόσμος μαραίνεται
κι έχασα τη φωτιά μου.
Ειν’ ο ποιητής η φωνή που έρχεται
ή τα βήματά μου που ξεμακραίνουν;
Είμαι σκιά και φως
ή το ποίημα που χάθηκε στο καλοκαίρι;…
Σταύρος Μίχας