Δια-φθω-ρά
Η ευαισθησία ώρα την ώρα
Διαφθείρει το εγώ των άλλων
Σαλπάρεις για την χώρα του ποτέ
Το νερό γίνεται αλκοόλ
Οι γυναίκες προκλητικές καρυάτιδες
Ο χρόνος μπερμπαντέυει μαθουσάλας
στην γωνία με το αλλόθρησκο σαρκίο
Ιπτάμενοι δίσκοι με χάπια φαγητού
Το χρήμα χαρτί τουαλέτας
Ξανά χωρίς παλμό το ποίημα
Τι τον θέλετε τον ρυθμό;
Χορεύουν ρούμπα τα σωθικά
Γιατρεύει η αγάπη το ξημέρωμα
Όσο κι αν δια-φ-θωρά
καλεί τον χρόνο
Έχουμε πάντα μια ψυχή για να πετάμε
Να ανάβουμε το ποίημα
Με το μυαλό να περπατάμε
Και με καρδιά να υψωθούμε
Με τις λέξεις να αρπάξουμε
Την ύπαρξη που ξεγλιστρά
Σε ένα επέκεινα φθηνό
Δίχως ζωή με δια-φθ-ωρά
Ανάμεσα
Ανάμεσα απ’ την αποξηραμένη ελπίδα και τον ήλιο ένα “ζω”
Απ’ τα σκέλια της νύχτας ξεπηδά η ζωή
Η γραμμή του κυκλώνα ανάμεσα από δύο μάτια
Ανάμεσα στο ακρογιάλι και τον έρωτα ο κόσμος
Όπως αφήνουν οι γραμμές των τρόλεϊ και των τρένων
την αφή ανάμεσα στο ίχνος και την μνήμη
κι η μνήμη κοιμάται μες στους ίσκιους
ανάμεσα σε όντα λαμπερά και οξειδωμένα
φέρνει η φθορά τα δώρα πριν το γέρμα
κι έρχεται εκείνο το στερνό πουλί
το λεν παιδί κι ιδέα και λευτεριά
να βάλει ανάμεσα καρπό ανθρωπιάς
απ’ την γέννηση και το θάνατο
Α ν ά μ ε σ α
Σωτήρης Νούσιας