Το σύνδρομο του Ομήρου

Κρίμα που δεν είμαι σαν τον Όμηρο

να τραγουδώ για φίλους που έζησαν

πράγματα που οι σημερινοί άνθρωποι

δεν θα τα πιστεύατε ποτέ

για ήρωες μέσα σε επιθετικά σκάφη

πέρα από τον Ωρίωνα

λουσμένους από ακτίνες Γ στο σκοτάδι

στην πύλη Τανχώυζερ κοντά.

Κρίμα σαν τον Όμηρο

να μην γυρνώ ξυπόλητος

στην άσφαλτο της λεωφόρου Ακαδημίας

σαν τις βόρειες τουρίστριες

μήτε να ’χω ηλεκτρική κιθάρα

με πολυδιάστατες χορδές

που να ηχούν σε όλους τους κόσμους

και κρίμα όπως ο Όμο να μην είμαι επαγγελματίας ποιητής

και να αναγκάζομαι να δουλεύω

σε ιδιαίτερα και φροντιστήρια

Όταν αυτόν τον φιλοξενούν

οι πρωινές εκπομπές στην TV

οι βραδυνές στο ραδιόφωνο

και όλα τα λογοτεχνικά τα sites.

Κρίμα τέλος που πεθαίνω ενώ αυτός θα ζει για πολύ

σαραντάχρονος εγώ

και αυτός γερόντιο 28 αιώνων

θα έλκει τα θηλυκά και τα φώτα.

 

 

 

Έκλειψη μόνο πάνω από τη Σμύρνη

Σχεδιάζω να δραματοποιήσω τη συγκλονιστική κατάσταση

ενός Έλληνα βρυκόλακα, πρόσφυγα της Μικρασίας.

Σκεφτείτε την απήχηση μιας τέτοιας ιστορίας.

Ζούμε σε μια λεβεντοχώρα π’ αγωνίζεται να διασώσει την ταυτότητά της

στηριγμένη στην βαθιά της παράδοση την οποία τα άλλα έθνη ζηλεύουν.

Η μνήμη ανήκει στις βασικές ιδιότητες του λαού μας

ιδιαιτέρως η μνήμη των πατρίδων που οι βάρβαροι μας στέρησαν.

Από την άλλη παρατηρήστε την επιτυχία κάθε κειμένου ή ταινίας

όπου πρωταγωνιστούν βαμπίρ:

Dracula, Blade, Eclipse και δε συμμαζεύεται.

Έτσι θα επιτύχω τον τέλειο συνδυασμό.

Φανταστείτε λόγου χάρη τον βρυκόλακα, τον Μπάμπη ας πούμε,

ο οποίος πριν από 90 χρόνια για να γλυτώσει από τους Τούρκους

εγκατέλειψε το φέρετρό του το κρυμμένο σε ένα υπόγειο στο Παραλλέλι

της Σμύρνης.

Ακούστε τώρα με τα αυτιά της ψυχής σας

τον Μπάμπη ανάλλαχτο όπως τότε στο Παραλλέλι

καθώς πλένει μπροστά στον καθρέφτη τα κυνικά του δόντια

να σιγομουρμουρίζει: “Πότι θα ’ρτεις, αγάπη μου; / Πότι θα ’ρτεις πουλί μου; /

Πότι θα βγεις απ’ τουν κισλά / απ’ τ’ Αμελέ Ταμπούρια; //

Να ξανανθίσει του διντρί / να πιάσ’ η γης καρπόνε /

να λειτουργήσ’ η ικκλησά / ν’ ανάψει κι η καντήλα…”.

Υπέροχο, Υπέροχο δεν είναι;

Ο Μπάμπης ο βαμπίρος ν’ αναπολεί τις χαμένες πατρίδες

να κλαίει για τις ρημαγμένες εκκλησιές, να νοσταλγεί την ιωνική Ελλάδα

και εκεί στον καθρέφτη μπροστά

μη αντικρύζοντας κατάματα τον εαυτό του

να βάνει όρκο πως θα πιει το αίμα απ’ τς αλλόθρησκους

μέχρι να μείνει Οθωμανός κανείς και εν γένει Μουσουλμάνος

μήτε Ονούρ, μήτε Κερέμ, μήτε Μπουρτζού και Σαχραζάντ.

Όλο να δαγκώνει, να ρουφά περιτετμημένων λαιμουδάκια

ώσπου θριαμβευτής να μπει στ’ αληθινού Θεού την Πόλη

ίδιος στο ωχρό του πρόσωπο με τον μαρμαρωμένο βασιλιά.

 

 

 

 

 

 

 

Τεχνητό φεγγάρι

Από ένα ρόδινο ψεύτικο φεγγάρι

γιγάντιο σαν το Death Star στον Star Wars

100.000.000 κινεζόμορφοι Αλβανοί

εισβάλλουν στην ανύποπτη Ελλάδα.

Οι Έλληνες τα χάνουν

δεν ξέρουν ολότελα τι να κάνουν.

Υποκρίνονται πως το καλοκαίρι τους συνεχίζεται

αράζουν σε ξαπλώστρες πίνοντας καφέ αέναο

παίζουν με τα πολύτροπα κινητά τους

και παρακολουθούν επίμονα τον Ολυμπιακό χαιρετώντας

μ’ ένα χάχανο αναγνώρισης ο ένας τον άλλο.

Στο μεταξύ οι Αλβανοί νικούν

μαζί τους συμπράττουν οι Γερμανοί και οι Τούρκοι

σαρώνουν δίχως αντίσταση τη χώρα

είναι σαν να περνούν μες από άυλα σώματα

που αντιδρούν μόνο σε μια πραγματικότητα παράλληλη.

Αμήχανοι οι Έλληνες χάνουν

– Ώστε η νέα Ελλάδα λοιπόν εξαλείφεται;

– Nαι, οι νεοέλληνες εξαλείφονται.

Υψώνεται ρόδινο το αληθινό φεγγάρι

πάνω από τον γενναίο αλλιώτικο κόσμο

το οδηγούν Σλάβες λεπτές βολλεϋμπολίστριες.

 

 

Eπιτραπέζιο παιχνίδι

 

Αυτό είναι το βήμα του ποιητή

τούτο το φύλλο, 21 x 29,5.

Στη 16η γραμμή κάθεται ο κύριος Κρο

που ακούει πάντοτε σε μπλε.

Στη 18η η κυρία Ντρα

που καταλαβαίνει μόνο από Νταντά.

Στην 20η και την 21η είναι αντικρυστά η Σκύλλα και η Χάρυβδη.

Οι λέξεις που θα περάσουν από εκεί

θα σπαραχθούν από τα έξι στόματα της Σκύλλας

και τα υπολείμματά τους θα ρουφηχτούν

από της Χάρυβδης τη δίνη.

Πιο μετά στο “εδώ” βρίσκομαι εγώ

και στο ίδιο ακριβώς σημείο κι ο Θεός.

Ο ποιητής επιθυμεί να μιλήσει στον Θεό

μα πρέπει πρώτα τα φωνήματά του όλα

να τα τρέψει σε μπλε για τον κύριο            ΚΡΟ

και πρέπει ύστερα

για την κυρία         ΝΤΡΑ

τη σύνθεσή του να κάνει ντα και ντα

                         και να κομ-          ΣΚΥΛΛΑ           -ματιαστεί από τη Σκύλλα

και μες στη ΧΑΡΥΒΔΗ να δινηθεί.

Αλλά ακόμη και έτσι στον Θεό

η απαγγελία του ποτέ δεν θα φθάσει

γιατί παρεμβάλλομαι              εγώ

 

 

 

 

κι εγώ

 

 

 

                                                                      κι ΕΓΩ                                           ΕΔΩ

                    |

                       Θεός

 

 

                                    ΕΔΩ

 

 

                                                               ΕΔΩ

 

 

 

            ΕΔΩ

 

                                                                    ΕΔΩ

 

 

 

 

 

 

 

 

Ομαδικό παιχνίδι

Χρειαζόμαστε πέντε άτομα, τρεις γυναίκες, έναν άντρα και εμένα.

Σας δίνω ονόματα χρωμάτων η κυρία κόκκινο

η κυρία μπλε, η κυρία βυσσινί.

Οι άντρες είμαστε το ροζ κι εγώ το μενεξεδί[1].

Γγδυνόμαστε.

Ελάτε τώρα κοντά ο ένας στον άλλο και η κυρία μπλε

να βάλει το δεξί χέρι ανάμεσα στους κολλημένους μηρούς της κόκκινο.

Η κόκκινο με τα δυο χέρια σα κύπελλα

να κρατά τα στήθη της κυρίας βυσσινί.

Η κυρία βυσσινί σμίγει το στόμα της με το στόμα του ροζ.

Εσείς, κύριε ροζ

να σφίξετε με το δεξί χέρι τον αριστερό γλουτό του μενεξεδί.

Εγώ, τέλος, ακουμπώ με το πέος μαλακό στο εφηβαίο της μπλε.

Το σύμπλεγμα που δημιουργείται με το παιχνίδι αυτό

δεν συμβολίζει τίποτα

ούτε τον πανσεξουαλισμό ούτε την αιώνια επιστροφή.

Αναπαριστά μόνο ένα παράξενο σχήμα

όπως εκείνα στην Τοπολογία

των τρισδιάστατων προβολών του τετραδιάστατου σύμπαντος.

 

 

[1] Αποτίουμε έτσι φόρο τιμής στα Reservoir Dogs του Ταραντίνο.