Καθηλωτική ποίηση μέσα από μια πηγαία αποκαθήλωση κάθε τι γήινου/εναέριου, υπόγειου/υπέργειου, φυσικού και μεταφυσικού συνειδητού και υποσυνείδητου. Στο έργο της Νίκης Χαλκιαδάκη τα πάντα εμπεριέχονται, δικαιολογούνται και προκύπτουν: θα γεννήσω ό,τι έχουμε ξαπλώσει μέχρι τώρα. Με προεξάρχουσα ωστόσο τη φυσιογνωμία του πατέρα πανταχού παρόντος τόσο συναισθηματικά όσο και ποιητικά: Τον πατέρα μου δεν τον γνώρισα ποτέ/ έμοιαζε, λένε, αποδημητικός, («πι πι το παπί» σελ 15, αλλά και σε ποιήματα των σελίδων 13, 31, 41, 44, κ. ά).

Στη θέση της σταθεράς του σπιτιού η Χαλκιαδάκη τολμά να αισθανθεί το θάνατο/απώλεια (χιλιάδες νεκροί στο σαλόνι/ περιμένουν να ξυπνήσω// μοιάζουν με τον πατέρα), (σπίτι από τσιμέντο και θάνατο), εξορκίζοντάς τον και λοιδορώντας τον. Πατώντας (κυρίως καλλιτεχνικά) γερά στα πόδια της σκηνοθετεί το έργο της με μαεστρία, τόλμη, πρωτοτυπία, φρεσκάδα. Περιπαίζει την κοινοτοπία (αλλά και τη ζωή), διαχειρίζεται δυναμικά τη γλώσσα «που τη διαλύει» και διαλέγεται μέσω των λέξεων (βλ. ποίημα σελ. 47) –και το σπουδαιότερο– μέσω των συναισθημάτων της που εμπλουτίζουν την έμπνευση και σηματοδοτούν τη σύγχρονη πρότασή της, παραθέτοντας με ακρίβεια τα απολύτως απαραίτητα: (…) Χτες φώναξα γιατρό// Είπε πως σαπίζει από μέσα/ –είναι σκληρό να σαπίζεις από μέσα–// Άχρηστα ελατήρια και ωοθήκες γεμάτες σκουριά/ σα μια χούφτα καρπούς/ ξηρούς/νεκρούς/ στολίζουν πια το σαλόνι/ Τους βουτώ στη φορμόλη/ Τους μασώ. Τους κατεβάζω με μια γουλιά κονιάκ/ καθώς σου γράφω μια τελευταία της επιθυμία// Έλα/Θα λείπω [τ’ ορκίζομαι]/ Δυο μήνες ζωή έχει και είναι ήδη Αύγουστος

Παρότι βάσιμα μπορεί να θεωρηθεί ποίηση εσωτερικού χώρου/υπαρξιακή, σκιαγραφική ποίηση εντούτοις ο απόηχός της αγγίζει ορίζοντες ανοιχτούς. Γιατί ακόμα κι όταν οι στίχοι της υποδηλώνουν φθορά εσωτερικού τοπίου, αντικειμένων οικιακής χρήσης και «ναυαγών υπνοδωματίου που κωπηλατούν στο Κενό», (ούτε καν σε κλειστή θάλασσα), αντίστοιχοι των πλακιδίων β’ διαλογής, των βραχυκυκλωμένων πορτατίφ δίχως ρόγχο, ακόμα και τότε ο λόγος της Χαλκιαδάκη είναι πολυμορφικός και αέρινος.

Ποίηση που υπονοεί, φτάνει στα άκρα της, ασεβεί:

Πρόδρομη

Η μνήμη μου
Times New Roman/ δώδεκα στιγμών
ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ, σχεδόν αθώα
Χορεύει μέσα μου σαν παλιοκόριτσο
Λίγο πριν τελειώσει την υπόκλιση
Θα έχει ζητήσει στο πιάτο το κεφάλι μου

Ποίηση Ασυναίρετη και Αμετάβατη και σκληρή, όπως η εποχή μας: «γιατί έχουν αγριέψει οι άνθρωποι, τα πουλιά και οι σερβιτόροι»

«Μ»

Μανδραγόρας, 2012
61 σελ.
ISBN 978-960-9476-34-8