Μαρτυρία
Σας είδα
να με χτυπάτε με συρμάτινες βέργες
χτυπούσα κι εγώ
έπεφταν τα μαλλιά μου γυμνά σα γεννήσεις
μα ήσασταν πολλοί
και δε νικούσα.
Ήσουν κι εσύ
κάτω από δέντρο πέτρινο κρεμιόσουν από το λαιμό
στολίδι παραθύρου
έκατσα έτσι για την αγωνία που μου ‘φερνες
μα τα μάτια σου μιλούσαν άσχημα
καταναγκασμός μαζί και πάθος
δυο φορεσιές ενόχων
ζητούσαν μαρτυρία.

 

 

 
H Σύλβια Πλαθ πεθαίνει

 

Μια γαλάζια μητέρα ξανθή
με το γκλίτερ
κολλημένο στα χείλη

Το βάδισμά της βαρύ

φτελιά
κομμένη σε φέτες

Στο λευκό της το χνούδι
τραυματισμένη σαν σκύλος

πόσο ταιριάζει
να ‘ναι πιστή

πως αλλιώς να την πούμε;

Τα δάχτυλά της σφιχτά
και να τρέμει

φυτεμένη
στην αναβροχιά

απροστάτευτη
στους ήχους

Τα τακούνια της σούρνοντας

Οι μύες των ποδιών της χλωμοί

χορταριασμένοι

κι ένας αφόρητος στρόβιλος
κάτω απ’ τη φούστα της

χωρίς να ζητάει
όχι

ένα λεπτό
για αποδοκιμασίες

για μάτια τελείες
ηλιοβασιλέματα
πασχαλίτσες

όχι

Ένα δωμάτιο
ορθάνοιχτος φούρνος

τα παιδιά ήσαν μπλε
και τα φυσούσε με σκόνη

αναδρομικά τα φυσούσε

ν’ αναβοσβήνουν για ‘κείνη

Εγώ τη ρωτάω
μα εσύ ξέρεις

το φιλμ και τα σώματα

πάνε αγκαζέ

σαν μια ξερή προσευχή

μαρμάρινη

Για τις αμαρτίες της

τώρα κρυώνει
σαν σύννεφο
συνθετικό
το στήθος της

Γονάτισε
αυτό φοβάσαι;

γονάτισε πρέπει

άκου
χελιδόνι των αγρών

άκου

την απογοήτευση
μη τη τραγουδάς

αιωρείται