Mέσα από μια φαινομενική απλότητα, συνέχεια και ασυνέχεια, άλλοτε παρά- λογων αλλά κατά βάθος λογικών εικαστικών στιγμών, η ποίηση του Πάτση πλάθει διαχειρίζεται απερίσκεπτα(!) και με σύνεση το κινηματογραφικό υλικό, το συναίσθημα και την ένταση της κάθε στιγμής, άλλοτε της ζωής και άλλοτε του θανάτου. Προέκτασή της και συστατικό της ανθρώπινης παρουσίας, ο θάνατος, ως τέλος αλλά και ως κατάσταση (ύπνου;), επιτρέπει στις σκέψεις, στα αισθήματα, στα όνειρά μας, να περιπλανιόνται, να χάνονται και να συνεχίζουν αδιάκοπα το ταξίδι τους. Με ήχους των Dead can dance, κατάλληλο σκηνικό τέλους, ο Πάτσης συνθέτει λέξη τη λέξη τα κείμενά του φροντίζοντας να επαναπέμπει μηνύματα SOS στο μάταιο και στο άπειρο του κόσμου μας.

Νέες (σ)τάσεις ποιητικές καταγράφονται στις πέντε ενότητες του βιβλίου, απρόσμενα, ευδιάκριτα, μουσικά, μέσα από τους ήχους των Beatles, του κίτρινου υποβρύχιου –να θυμηθούμε εδώ το υπερωκεάνιο που τραγουδά και πλέχει, του Εμπειρίκου, να σταθούμε στην απελπισμένη μοναξιά μας, στην απόγνωση μιας απουσίας, στο ανοιχτό της θάλασσας, στα κοράλλια, στον έρωτα και στα κύματα. Ένα διάφανο σύνολο λέξεων που υποχρεώνει τον αναγνώστη να μετατραπεί σε θεατή συμμέτοχο μιας φάρσας γλωσσικής που στο βάθος της κρύβει την τραγωδία του ανθρώπου.

Δεν είναι εύκολη η ποίηση, ποτέ άλλωστε δεν ήταν εύκολη η υπόθεση της τέχνης. Είναι παρόλα αυτά προκλητική, ευφάνταστη και ανήσυχη, προϋποθέτει μύηση, γνώση και προσπάθεια, αλλά επιφυλάσσει στο τέλος την απόλυτη ευχαρίστηση, την κατάκτηση του άλλου και τη συμμετοχή στο μοίρασμα της ψυχής του δημιουργού, της ίδιας του της ζωής που προσφέρεται απλόχερα, συντροφικά και αληθινά.

«Μ»

Μανδραγόρας, 2001
61 σελ.
ISBN 960-7528-29-8,
ISBN-13 978-960-7528-29-2