βράδυ θαλαπωμένος α σ τ α μ ά τ η τ α μετράω τα
φώτα τής παραλιακής λεωφόρου να προχωρούν
δώθε κείθε νανεβαίνουν κατεβαίνουν τις
αλλεπάλληλες γέφυρες αποδώ κι αποκεί στον
τσιμεντωμένο κηφισό ταυτοκίνητα άοσμα και μουγκά
τώρα έρχονται και χάνονται κι ο άστεγος εκείνος με
την πολύχρωμη ομπρέλα της θαλάσσης να μην το
τσιγάρο του σπιθίζει μέσα στο σκοτάδι
και ε κ ε ί
εκεί πέρα στανατολικά στα ποδάρια του
ΤρελοΓέροντα το φως αυτό τ ε ρ ά σ τ ι ο να
δυναμώνει εξοντωτικά και τα δάκρυά μου να εξατμίζει
βο βοηθ
βοήθειααααααααααααααα