Οι KollektivA το 2014 κυκλοφόρησαν το concept άλμπουμ «Η Μπαλάντα της Φυλακής». Πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο θεματικό, μουσικό έργο το οποίο εξ αρχής δουλεύτηκε στο studio για να παρουσιαστεί και σε θεατρικοποιημένη μορφή.

Χρειάστηκαν η σημαντική ανταπόκριση του κοινού στο εγχείρημα και η συνεργασία των KollektivA με σπουδαίους, ανερχόμενους  καλλιτέχνες, ώστε να στηθεί η σκηνική εκδοχή της Μπαλάντας της Φυλακής σε φόρμες πρωτόγνωρες για το ελληνικό κοινό και να  δημιουργηθεί μια παράσταση απολύτως πρωτοποριακή, στημένη όμως εξ ολοκλήρου ανεξάρτητα.

 

Θανάσης Χουλιαράς:

Ξεκινήσαμε από τον δίσκο και πήγαμε στην παράσταση. Αρχικά, ήρθε από τον μπασίστα μας η ιδέα, τον Γιώργο Παύλου, ότι θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα κομμάτι είτε εμπνευσμένο, είτε άμεσα, μελοποιώντας το ίδιο το ποίημα του Όσκαρ Ουάιλντ, “Η μπαλάντα της φυλακής του Ρέντινγκ”. Μας φάνηκε ενδιαφέρουσα ιδέα, ξεκινήσαμε να το επεξεργαζόμαστε, αρχίσαμε να δουλεύουμε ένα κομμάτι. Σε όλη αυτή τη ζύμωση και την ανταλλαγή σκέψεων που είχαμε μέσα στην μπάντα, σκεφτήκαμε πως θα είχε ενδιαφέρον να ξεχειλώναμε αυτό το τραγούδι και να το μετατρέπαμε σε ένα ολόκληρο concept album. Γενικά εμείς έχουμε μια αγάπη στα concept albums, τα ιστορικά της δεκαετίας του ’70, τα οποία κουβαλούν έναν μύθο, ειδικά στη ροκ μουσική. Από τότε που δημιουργήθηκε ο μεγάλης διάρκειας δίσκος, μπορούσαν να περιέχονται περισσότερα τραγούδια και να δημιουργηθούνε ενοποιημένα έργα τέχνης στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Πολύ έντονα το βλέπει κάποιος αυτό στο progressive rock. Οι δίσκοι αυτοί απέκτησαν ένα μύθο που θα τον αγαπήσεις ή θα τον μισήσεις. Εμείς τα αγαπάμε, μας ασκούν γοητεία, μας εντυπωσιάζει αυτό το ολοκληρωμένο, όταν δηλαδή μπορείς να δώσεις κάτι με αρχή, μέση, τέλος, να πεις μια ιστορία, να πεις κάτι παραπάνω από μια συλλογή τραγουδιών, να έχει μια ενιαία αισθητική, μια ενιαία προσέγγιση. Θυμίζουν περισσότερο μια ολοκληρωμένη παράσταση, για αυτό όταν τα  concept albums μεταφέρονταν στη σκηνή ήταν πιο θεατρικοποιημένα, πιο παραστασιακά. Είχαν την χρήση στοιχείων θεάτρου ή σκηνογραφικής επεξεργασίας. Ξέραμε ότι θα θέλαμε, κάποια στιγμή, να κάνουμε το δικό μας concept album. Όταν προέκυψε η ιδέα της μπαλάντας, θεωρήσαμε πως η μπάντα είναι έτοιμη να κάνει αυτό το βήμα, το θέλαμε. Οπότε επεξεργαστήκαμε μια ιστορία εμπνευσμένη μέσα από την Μπαλάντα της Φυλακής, χωρίς να ακολουθούμε ακριβώς την πορεία εξέλιξης της ιστορίας. Ακολουθήσαμε όμως το περιβάλλον της φυλακής που δημιουργεί ο Ουάιλντ, αυτή την ιδιαίτερα τραχιά περιγραφή του εγκλεισμού, όπως είναι μέσα στο ποίημα. Ακολουθήσαμε το ζητούμενο της απελευθέρωσης, του ζητήματος του πώς σπας αυτόν τον εγκλεισμό.

Το 1897 και τους λόγους που μπορεί να οδήγησαν τον Όσκαρ Ουάιλντ στη φυλακή, σε μια ιδιαίτερα μεταβατική περίοδο, έπαιξε ρόλο γιατί κάπου νιώσαμε. Επειδή μιλάμε για μια ιδιαίτερα μεταβατική περίοδο και σήμερα, βρίσκουμε αρκετές αντιστοιχίες με την περιγραφή και το όλο πνεύμα που υπάρχει μέσα στο ποίημα. Ταυτόχρονα, με την ίδια την φιγούρα του Ουάιλντ, που φαίνεται να είναι ένας μεγαλοφυής δημιουργός, με το μεγάλο του έργο και την ακόμα μεγαλύτερη εμβληματική του προσωπικότητα. Ο τρόπος που επιδρά η προσωπικότητά του στην εποχή και στο έργο του είναι ίσως μεγαλύτερος και από το ίδιο το έργο του. Χωρίς βέβαια να υποτιμώ το έργο που μας έχει αφήσει, το οποίο είναι το στίγμα της μεταβατικής εποχής του. Ο Ουάιλντ είναι από τους λίγους σύγχρονούς του που πατάει το ίδιο στιβαρά και στον κόσμο που χάνεται και στον κόσμο που έρχεται. Γιατί έχεις δημιουργούς που είναι μόνο στο ένα ή το άλλο κόσμο. Οι μεν με τα στοιχεία του υπερώριμου και πλέον σχεδόν σαπισμένου και οι δε με τα στοιχεία του υπεράγουρου, χωρίς να έχουν καταφέρει να αρθρώσουν τον λόγο τους, να βρουν την ταυτότητά τους. Ο Ουάιλντ, με το να πατά και στους δυο κόσμους, μπορούσε να λειτουργήσει σαν γέφυρα. Θα έλεγα, αν αναζητούσαμε κάτι αντίστοιχο στη μουσική, θυμίζει την περίπτωση του Μπετόβεν. Καθώς βρίσκεται στο τέλος του κλασικισμού και  στην αρχή του ρομαντισμού, αλλά γεφυρώνει αυτές τις δυο εποχές. Αυτό ακριβώς συγκίνησε και εμάς.

Ο δίσκος μας κυκλοφορεί τον Μάη του 2014. Για εμάς σηματοδότησε το πέρασμα σε ένα πιο πάνω επίπεδο. Βρήκε θερμή υποδοχή. Μάλιστα τα concept albums είναι βραδύκαυστα, πρέπει να τα αφήσεις να βαδίσουν μέσα στον χρόνο. Μια συνεργάτιδά μας μάς είπε κάποια στιγμή πως αυτός ο δίσκος είναι μια κληρονομιά του συγκροτήματος. Είχαμε εξαρχής στο μυαλό μας, όταν δημιουργούσαμε το άλμπουμ, ότι θέλαμε να του δώσουμε κάποια στιγμή την παραστασιακή του εκδοχή, την ολοκληρωμένη του μορφή. Απλώς έπρεπε να φτάσουμε σε ένα τέτοιο επίπεδο μεγέθους του σχήματος, αποδοχής και δικής μας καλλιτεχνικής επάρκειας, ούτως ώστε να μπορούμε να το κάνουμε με τους όρους που το είχαμε φανταστεί. Όταν νιώσαμε πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο, όταν μπορούσαμε να το υλοποιήσουμε ακόμη και στους πρακτικά, παραγωγικά δεδομένα. Το επόμενο βήμα ήταν να αναζητήσουμε τους κατάλληλους συνεργάτες. Τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να φτάσουν τη δουλειά μέχρι τέλους. Τους βρήκαμε στο πρόσωπο της Χριστίνας Μητροπούλου η οποία κάνει τη μεταφορά του δίσκου σε θεατρικό έργο, δουλειά δύσκολή και απαιτητική, γιατί παίρνεις ένα άλμπουμ και πρακτικά το αναπτύσσεις μένοντας πιστός στον δίσκο και ό,τι τον ενέπνευσε και ταυτόχρονα όμως καλείσαι να του δώσεις ολοκληρωμένα παραστασιακά χαρακτηριστικά. Αυτή τη δουλειά έκανε η Χριστίνα. Ο Τάσος Μπεκιάρης ανέλαβε τη σκηνοθετική επιμέλεια και, κατά κάποιο τρόπο, την καλλιτεχνική διεύθυνση όλου του εγχειρήματος και το χορογραφικό-  κινησιολογικό κομμάτι, καθώς ο ίδιος είναι χορογράφος.

Ο Τάσος είναι ένας σκηνοθέτης που λειτουργεί με έναν ιδιαίτερα εικαστικό τρόπο, ένας concept artist, μπορεί να δώσει στα σώματα την πνοή να εκφράσουν τον λόγο, με έναν ιδιαίτερα εξπρεσιονιστικό τρόπο, κάνει τα σώματα να εκλύουν έντονα συναίσθημα στους θεατές. Δημιουργεί εικόνες σα να βάζει μια βραδυφλεγή βόμβα στο εσωτερικό του θεατή η οποία σκάει μετά από μέρες.

Στη σκέψη μας γυρόφερναν διάφορα ονόματα, ενδεχομένως και μεγαλύτερης ηλικίας, καταξιωμένοι σκηνοθέτες (δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να τους έχουμε αλλά τους σκεφτόμασταν σαν πιθανή λύση). Κάπου εκεί μας ήρθε η σκέψη πως έχει μεγαλύτερη αξία να συνεργαστούμε με ανθρώπους της γενιάς μας, με ανθρώπους φρέσκους, στο τώρα, που ζούνε αντίστοιχες καταστάσεις με τις δικές μας, που φέρνουν κάποια καινούρια στοιχεία, δικά τους στοιχεία ταυτότητας και να αλληλοεπιδράσουμε με αυτά, παρά να πάμε σε κάτι που είναι ήδη φορεμένο ανεξάρτητα καλλιτεχνικής εμβέλειας. Επενδύσαμε σε ανθρώπους της γενιάς μας και έχω την αίσθηση πως, εκ του αποτελέσματος, κάναμε μια σωστή επιλογή. Στον τρόπο που λειτουργήσαμε διαπροσωπικά με αυτούς τους ανθρώπους, μια σχέση επί ίσοις όροις, με κοινό κώδικα επικοινωνίας και ταυτόχρονα φρέσκια αντίληψη. Οδηγηθήκαμε σε κάτι που κουβαλάει τα στοιχεία της νέας φόρμας.

Εντατική, έξι μήνες περίπου, απαιτητική δουλειά σε όλους τους όρους της.  Από το σωματικό, που χρειαζόταν εκγύμναση ώστε τα σώματά μας να ανταπεξέλθουν και να κουβαλήσουν το βάρος του ότι είσαι μιάμιση ώρα στη σκηνή, όλη την ώρα παρών. Ακόμα και η μπάντα είναι πλήρως ενταγμένη στη σύμβαση. Δεν μιλάμε για ένα μιούζικαλ ή μια όπερα όπου η ορχήστρα είναι κάτω από τη σκηνή, δεν μιλάμε για μια σύμβαση τύπου μιούζικαλ που τα μέλη της μπάντας είναι επί σκηνής αλλά συμμετέχουν ως μουσικοί. Στη δικοί μας περίπτωση μετέχουν ως μια ακόμη ομάδα φυλακισμένων, σε έναν άλλο χωροχρόνο σε σχέση με τους ηθοποιούς. Ο δίσκος αναπαράγεται ζωντανά επί σκηνής κάτι επίσης δύσκολο, καθώς η μπάντα αποτελεί κομμάτι της σκηνικής δράσης και την ίδια ώρα παίζει πράγματα που απαιτούν δεξιοτεχνία. Η μπάντα έκανε τεράστια βήματα, ο Τάσος κατάφερε να πάρει ό,τι καλύτερο από εμάς.  Έχουμε μια παράσταση που μπλέκει μουσική, χορό, θέατρο και τα τρία συστατικά στοιχεία πλήρως ανεπτυγμένα. Ταυτόχρονα όμως, κανένα στοιχείο της παράστασης δεν μπορεί να αφαιρεθεί και να μιλάμε για την ίδια παράσταση. Είναι μια σύντηξη, όχι μια απλή μίξη. Η ουσία βρίσκεται στη σύντηξή τους, σαν να έχεις κομμάτια του παζλ .Εκεί βρίσκεται και το καινούριο στοιχείο που θέλουμε να δώσουμε. Είναι και ο δρόμος που θέλουμε να ακολουθήσουμε και με άλλα project. Νιώθουμε πως υπάρχει ένα ανακάτεμα σούπας που δεν βγάζει κάτι καινούριο ,αν μπορούμε να συνεισφέρουμε με το να βάλουμε ένα μικρό λιθαράκι, χώμα, πηγαίνοντας το πράγμα λίγο πιο μπροστά δοκιμάζοντας κάτι καινούριο είμαστε πραγματικά πολύ ικανοποιημένοι καλλιτεχνικά.

Τελευταία μας παράσταση στις 31 Γενάρη γιατί είχαμε  την ανωμαλία πως ενώ η παράσταση ήταν στην αρχή σχεδιασμένη να γίνει Δεκέμβρη με προοπτική παράτασης τον Γενάρη, λόγω της αναβολής και της μεταφοράς σε άλλο χώρο, δεν υπάρχει δυνατότητα για παράταση, γιατί τουλάχιστον οι μισοί από τους συντελεστές έχουν κλεισμένες δουλειές. Παρόλο που θεωρούμε πιθανό να το ανεβάσουμε ξανά σε μια εξελιγμένη μορφή είτε αργότερα μέσα σε αυτή τη σεζόν, είτε σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, είτε σε φεστιβάλ, είτε από την επόμενη σεζόν, σίγουρα δεν μπορεί να γίνει άμεσα.

Ετοιμάζουμε νέο δίσκο, ο οποίος συνθετικά είναι έτοιμος. Έχουμε ξεκινήσει να τον δουλεύουμε από το καλοκαίρι. Εγκαινιάζεται η συνεργασία μας με τον Βαγγέλη Σερίφη στην παραγωγή. Στόχος μας είναι να κάνουμε ένα άλμπουμ άμεσο, με rock and roll τραγούδια, που βγήκαν πιο rock και punk επιρροές μας, ενδεχομένως και σαν αντίδραση στο μέγεθος του project της μπαλάντας. Το πρώτο δείγμα είναι το CD single “Έλενα”, που έχει ήδη κυκλοφορήσει και αφορά το θέμα της παιδικής κακοποίησης. Τα τραγούδια είναι έτοιμα, είμαστε στο στάδιο της προπαραγωγής τώρα. Μόλις γίνει η τελευταία παράσταση της Μπαλάντας στις 31, κατευθείαν τον Φλεβάρη μπαίνουμε στο στούντιο και ξεκινάμε τις ηχογραφήσεις. Δε νομίζω να χρειαστούμε πάνω από ενάμιση μήνα, επομένως τέλη Μαρτίου με αρχές Απρίλη θα κάνουμε την κυκλοφορία του δίσκου, όπου θα συνοδευτεί με μια μεγάλη συναυλία στην Αθήνα και θα αρχίσουν συναυλίες στην επαρχία, ταυτόχρονα με τις απόπειρες που θα κάνουμε για να μεταφερθεί η “Μπαλάντα της Φυλακής” σε άλλες πόλεις, ακόμη και στο εξωτερικό αφού το άλμπουμ είναι ήδη ηχογραφημένο και στην αγγλόφωνη εκδοχή του. Οπότε προβλέπεται μια ζωηρή χρονιά για την μπάντα και για τους υπόλοιπους συνεργάτες.

Μιλάμε για μια παραγωγή που αντικειμενικά θα χαρακτηριζόταν μεγάλη. Είναι δώδεκα συντελεστές, χωρίς να μετράμε τον υπεύθυνο ήχου που είναι ο Μιχάλης Σκαράκης και έχει κάνει πραγματικά έναν ηχοληπτικό άθλο για να μπορέσει η παράσταση να συμβεί, τον Νίκο Βλασσόπουλο που είναι ο υπεύθυνος σχεδιασμού του φωτισμού, τον Τάσο και την Χριστίνα, μια σειρά ανθρώπων που είναι γύρω μας και βοηθάνε. Σε αντίστοιχες μεγάλες παραγωγές παρελαύνουν χιλιάδες ευρώ, ενώ στη δική μας περίπτωση δεν υπήρχε καν αρχικό κεφάλαιο παραγωγής. Η διαφορά είναι ότι εμείς δουλεύουμε με έναν τρόπο συλλογικό, με όρους κολεκτίβας. Αφού κάναμε την οντισιόν και επιλέξαμε τους ηθοποιούς και την χορεύτρια, δημιουργήθηκε ένα κλίμα ομάδας, σε συγκινητικό βαθμό, που δούλεψε με όρους αυτοθυσίας, αυταπάρνησης. Έτσι μπορέσαμε να καλύψουμε δυσκολίες που φαντάζομαι πως σε κάποιον απέξω θα φαίνονται και ανυπέρβλητες και κάναμε ένα project χωρίς να υπάρχει ο φόβος ότι θα κάνουμε την “Μπαλάντα της Φυλακής” με λυμένο το σκηνογραφικό. Χρειάζεται επιμονή στον καλλιτεχνικό στόχο που βάζεις. Αυταπάρνηση ακόμη και σε οικονομικό επίπεδο, σε ένα καθόλου φιλικό περιβάλλον. Σε όλες του τις εκδοχές. Από το να βρεις τον κατάλληλο χώρο μέχρι του να υλοποιήσεις καλλιτεχνικά αυτό που θέλεις να κάνεις. Για αυτό και νομίζω πως η λογική της ομάδας, της συλλογικότητας, της κολεκτίβας σίγουρα παίζει τον ρόλο της. Χωρίς να έχεις όμως και την αυταπάτη ότι αυτό αποτελεί την λύση για το συγκεκριμένο θέμα. Δηλαδή δεν είναι πως αν φτιαχτούν σαράντα κολεκτίβες το λύσαμε. Δεν το λύνεις. Αλλά σε κάθε περίπτωση εμάς δεν μας βρίσκει σύμφωνους η οποιαδήποτε μοιρολατρία. Αυτές είναι οι συνθήκες. Ακόμα και αν παλεύεις να της αλλάξεις. Δεν μπορείς ταυτόχρονα σε αυτό το πλαίσιο να μην δημιουργείς και το αντίστοιχο έργο, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Που να εμπνέει προς την κατεύθυνση να αλλάξεις την κατάσταση συνολικά, ριζικά. Παίζει ρόλο το να υπάρχει κλίμα πρωτοβουλίας, διάθεση να βρεθείς. Να φτιαχτούν ομάδες, συλλογικότητες. Να βρεις κοινούς τόπους με συνομήλικους καλλιτέχνες που βιώνουν τα ίδια αδιέξοδα, την ίδια κατάσταση. Να βρίσκεις λύσεις. Και καμία αυταπάτη. Να μην περιμένεις κάποιος άλλος να σου λύσει το πρόβλημα, μπαίνεις στη διαδικασία και το λύνεις. Γιατί η γκρίνια και η ανάλωση στην πολλή συζήτηση δεν οδηγούν κάπου. Εδώ ταιριάζει το επιστέγασμα της παράστασης, ένα χαρτάκι που μοιράζεται στους θεατές, ένα μότο από την ιστορία, το “Ποτέ μόνος. Βρες τον τρόπο.” Αυτό είναι το ζήτημα. Αυτό είναι και το κυρίαρχο θέμα που βάζουμε στην παράσταση. Το σπάσιμο αυτού του εγκλωβισμού. Σε ατομικό ή σε συλλογικό επίπεδο. Και πως, από τις ατομικές συνειδητοποιήσεις, μπορείς να περάσεις στις συλλογικές διεκδικήσεις που οδηγούν στην απελευθέρωση σε κάθε επίπεδο.   

Ο πόλεμος που έχει γίνει στα πόστα του πολιτισμού, ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων και τις κυβερνητικές εναλλαγές δείχνει, γιατί γίνεται ένας υπόγειος πόλεμος, πώς το ζυγίζουν και το σταθμίζουν οι έχοντες την εξουσία, πόσο σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει το κομμάτι πολιτισμός, καλλιτεχνική δραστηριότητα. Το θέμα δεν είναι προσωπικό, κανείς δεν αμφισβητεί την καλλιτεχνική αξία του Στάθη Λιβαθινού. Από πίσω υπάρχει μεγάλη σύγκρουση, πολιτική και ιδεολογική. Είναι κάτι παραπάνω από απαράδεκτο ο εθνικός φορέας που είναι υπεύθυνος για το θέατρο στην Ελλάδα να αναγκάζεται, κάτω από μια χοντροκομμένη παρέμβαση, να υποτάσσεται και να κατεβάζει το οποιοδήποτε έργο. Αυτό ανοίγει τον δρόμο για οποιαδήποτε λογοκρισία. Οπουδήποτε. Όχι μόνο στην τέχνη. Ο εκφασισμός, που φαίνεται να κινείται η Ευρώπη και ο κόσμος γενικά, δεν είναι κάτι αφηρημένο. Είναι ο καπιταλισμός στα χρόνια της κρίσης. Μην κάνουμε πως πέφτουμε από τα σύννεφα. Θέλει μια άμεση αντίδραση που να μην μπαίνει στις εσωτερικές διαπροσωπικές συγκρούσεις ή να μην λειτουργεί –όπως το λέει ένας φίλος, πολιτικός επιστήμονας- για έναν βολικό εναλλακτικό επανακαθορισμό της ατζέντας. Χωρίς να μείνουμε εγκλωβισμένοι σε ένα δίπολο.  Πρέπει να απασχολήσει όλους τους καλλιτέχνες. Δύσκολα θα μπορούσαν  να κλείσουν πιο επίκαιρα οι παραστάσεις για την “Μπαλάντα της Φυλακής”. Η παράσταση γίνεται σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που οι ατομικές και συλλογικές ελευθερίες εν γένει θίγονται έντονα. Πρωτόγνωρα τα τελευταία χρόνια. Χωρίς όμως να μας εκπλήσσει. Το ζήτημα είναι αυτοί που θίγονται από την κατάσταση τι κάνουν. Γιατί αυτοί που έχουν όφελος και το προκαλούν κάνουν, πολύ απλά, τη δουλειά τους. Το θέμα είναι η αποκάτω πλευρά, που ζούμε και αναπνέουμε παρέα. Που είμαστε μαζί εκεί. Αυτό μας ενδιαφέρει εμάς. Για αυτό δεν επιλέξαμε μια αυτιστικού τύπου στην φόρμα μας. Εν τέλει μιλάμε για ένα rock album. Και είχαμε ανταπόκριση από άτομα με διαμετρικά αντίθετες μουσικές προτιμήσεις.

 

Θέλουμε ο άλλος να νιώσει την κάθαρση μετά το ταξίδι του σε διάφορες μορφές εγκλεισμού. Τουλάχιστον να αναγνωρίσει τον ίδιο του τον εγκλεισμό. Πρέπει να αναγνωρίσεις τον εγκλεισμό σου για να μπορέσεις να κάνεις παραπάνω βήματα. Θέλουμε ο θεατής να φύγει με ζωντανεμένα μάτια και αποφασιστική σκέψη.

Ο Θανάσης Χουλιαράς είναι ο τραγουδιστής του συγκροτήματος “KollektivA“

Συνέντευξη: Γιώργος Πέππας

Η μπαλάντα της φυλακής
Σκηνοθεσία / Χορογραφίες: Τάσος Μπεκιάρης
Μουσική / Ενορχηστρώσεις: KollektivA
Σενάριο / Στίχοι: Φάνης Μαργαρώνης
Θεατρικό έργο: Χριστίνα Μητροπούλου
Σχεδιασμός φωτισμού: Νίκος Βλασόπουλος
Υπεύθυνοi ήχου: Δημήτρης Ρετουνιώτης, Μιχάλης Σκαράκλης

Ερμηνεύουν: Γιάννης Γιαραμαζίδης, Γιώργος Ζιώγαλας, Αριστοτέλης Μαγουλάς, Ιάκωβος Μινδρινός, Γιώργος Τσαγκαράκης, Εύη Χατζάκη
και οι KollektivA: Θανάσης Χουλιαράς, Φάνης Μαργαρώνης, Γιώργος Θεοφάνους, Μάκης Κρέτσης, Γιώργος Παύλου, Δημήτρης Γιαννούχος.

Εκτέλεση παραγωγής: Βικτώρια Βιτωράτου,
Διεύθυνση παραγωγής: KollektivA