25.10.18 Μάθημα ισπανικών κάθε Πέμπτη στο Υδραγωγείο, κοινωνικός χώρος στη Νέα Ιωνία. Ο Τζωρτζ μου είπε ότι αρχίζουν Ισπανικά και στην Αργυρούπολη. Έχουμε στις 11 Nοεμβρίου το ταξίδι στο Μεξικό.Kαι μετά έπεται Αυστραλία Σύδνεϋ. Ο Σταμούλης έβαλε μπρος τα Τετράδια Αμνησίας. Πρέπει να κάνω σημαντικές αλλαγές. Δεν προλαβαίνω.
Σκότωσαν Έλληνα ομογενή στην Αλβανία. Είχε υψώσει την ελληνική σημαία, είχε και καλάσνικοφ. Επρόκειτο περί εθνικιστή. Τον «κατέβασαν» όμως κάτω χωρίς πολλά λόγια, εν ψυχρώ.
Ήταν έλληνας υπήκοος, λέει η αδελφή του, που ενεφάνισε ελληνική ταυτότητα στην αστυνομία. Ήταν τρελάρας, λέει σε τρελή ανακοίνωσή του το ΥΠΕΞ Αλβανίας.
Σε ποδοσφαιρικό αγώνα στα Τίρανα τώρα αλβανοί φασίστες ανέβασαν πανό: «Ένας Έλληνας νεκρός ένα κάθαρμα λιγότερο». Εύγε. Ωραίοι γείτονες! Καλύτεροι από μας.
26.10.18 Κοντά στις δύο το πρωί κουνηθήκαμε από σεισμό και στις έξι μάθαμε ότι έκανε πάνω από 6 Ρίχτερ στη Ζάκυνθο. Η Μπουμπού ήλθε το μεσημέρι φορτωμένη με καλούδια, του Αγίου Δημητρίου γαρ σήμερα, και ξεφόρτωνε στο πεζοδρόμιο της Δεριγνύ, δεν ανέβηκε απάνω γιατί δεν μπορούσε ν’ αφήσει μόνη τη μάνα, κουβάλαγε μία ώρα το μοσχαράκι με τα κολοκύθια, τυρόπιτες, γαλακτομπούρεκα, σκορδαλιές με καρύδι και γεμιστές πιπεριές Φλωρίνης, για να φάνε οι καλεσμένοι. Χώρια οι πυτζάμες του κατάδικου και το σέξι πουλοβεράκι για δώρο που μου έκανε. Να λοιπόν, υπάρχουν άνθρωποι που με σκέφτονται με το παραπάνω και παραμένω καλομαθήμενος. Από το 51ο Δημοτικό σχολείο που μού ’φερνε η μάνα μου το αυγό στο διάλειμμα μέχρι το Παρίσι (το ’παιζα αυτοεξόριστος –τρομάρα μου!) όπου έφτασε μέγα δέμα από μακαρόνια, ρύζια, κονσέρβες και δεν μπορούσα να το ανεβάσω στη σοφίτα, είχε έλθει όλη η εμιγκρέτσια τότε, το ανοίξαμε στο ισόγειο για να το ανεβάσουμε στον όγδοο όροφο, χίλιες φορές.
Τηλέφωνο από Μπερεδήμα (πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών) για τα χρόνια πολλά «δεν σ’ ακούω καλά» μου λέει, «καλά είμαι του λέω, έχω άχρηστο κινητό».
«–Μα επιτρέπεται, μου λέει, εσύ συγγραφέας πράγμα, να μην έχεις καλό κινητό;» «–Όντως κάτι πρέπει να κάνω. Θα κάνετε τίποτα σαν Ένωση για αναδρομικά;» τον ρωτάω, «Ο συνταξιούχος κέρδισε τη δίκη. Δεν βλέπω να γίνεται τίποτα, είναι 6 δις», λέει.
Σειρά έχει ο Μεσσάρης από την Κεφαλονιά, μου ευχήθηκε και μου μίλησε κι αυτός για τον σημερινό σεισμό. «Τα σπίτια μας είναι γερά αλλά όπως είπε και ο σεισμολόγος οι ντουλάπες μπορεί να μας σκοτώσουν.» «Να προσέχεις τις ντουλάπες», του λέω. Μετά μίλησα με την Ιωάννα Λ. από τα Σκόπια που βρίσκεται στο Μεσολόγγι με το φοβερό υιό Ερνέστο. Ο Νικόλας Νενεδάκης ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Φυσικά ούτε η Ευρυδίκη, ούτε η Ελένη, ούτε η Ρούλα, ούτε η Νάνσυ. Oύτε το Λονδίνο τηλεφώνησε, ούτε το Παρίσι, ούτε το Στρασβούργο ούτε καν το Σύδνεϋ. Πέρασαν για πάντα οι καλές ημέρες γίνανε παιχνίδια στα χέρια των παιδιών. Κι έτσι «Όποιος δεν γεμίζει τον κόσμο του με φαντάσματα μένει μόνος του». Αντόνιο Πόρτσια.
Αλλά ιδού, το καλύτερο τηλεφώνημα από την κόρη μου που βρίσκεται στην Καμπέρα με το σύντροφό της που κάνει γυρίσματα στην αυστραλιανή πρωτεύουσα. «–Πώς πας Μαρία;» «–Πόνοι φρικτοί από αρθριτικά daddy». Tι διάολο νέα κοπέλα, κατάρα έχει πέσει στο τζουμακέικο με τα αρθριτικά; «Χάι παππού», λένε τα πιτσιρίκια στο τηλέφωνο. «Τι χάι παππού»; Τι είναι αυτά παίδες; «Τζίμη –τζίμι τζίμι» λέει ο κόσμος.
Το βράδυ καλή βραδιά, με τους γνωστούς φίλους, με την απαραίτητη πολιτική ένταση όμως σε μία φάση έγινα λίαν επιθετικός με τον συνεορτάζοντα Κ. Είναι λάθος να κοντράρεσαι άτσαλα για μαλακίες με καλούς φίλους επειδή βλέπεις «συντηρητική» στροφή στην πολιτική τους σκέψη. Θυμωμένος με μένανε και τον κραυγαλέο μου αριστερισμό. Ο Κ. με κατηγόρησε για παιδικότητα κι έπεσε διάνα, μόνο που δεν ξέρουμε ακόμη πόσα τραύματα άφησε αλλά τι σημασία έχει; Εδώ έχουμε τσουρουφλιστεί φτωχοποίηση και ποιος είναι αθώος για όλο αυτό το χάλι και ποιος είμαι εγώ;
Αλλά δεν μπορείς να ρίχνεις το βάρος μόνο στην κυβερνητική (και γι αυτό εντελώς συμβιβασμένη) αριστερά. Ψηφίζεις γι αυτό που έκανες κι εσύ, ψηφίζεις ποιος είσαι. Ή τι νομίζεις ότι είσαι. Και στις αμερικανικές εκλογές που θα γίνουν σε λίγο, απέναντι στον παλαβό Τραμπ ο οποίος τρομοκρατεί τον κόσμο και βλέπει τον εχθρό στους άλλους και όχι στον εαυτό του, απάντησε ο Ομπάμα των Δημοκρατικών (που επέτρεψε κι αυτός όμως επί των ημερών του τη σφαγή των μαύρων παραβατικών από την Αστυνομία) λέγοντας προς τους ψηφοφόρους ότι η αληθινή απάντηση είναι στο ψηφοδέλτιο. Για τη δημοκρατία, για την υγεία, για το περιβάλλον, η απάντηση στο ψηφοδέλτιο.
Αχ και πάλι: Κάλπη πόρνη! θα αναφωνούσαν οι γάλλοι φοιτητές στη Ναντέρ και στη Σορβόννη. Votez bidon c’est bon c’est pascon. «Ψηφήστε ντενεκέδες, είναι καλό δεν είναι μαλακία».
Στις έντεκα το βράδυ υπογράφτηκε στη Θεσσαλονίκη στις 26 Οκτωβρίου 1912 πρωτόκολλο παράδοσης άνευ όρων της πόλεως από τους Τούρκους.
27.10.18 Σαν σήμερα το 1912 απελευθερώνεται η Θεσσαλονίκη. Τα πρώτα ελληνικά στρατιωτικά τμήματα καταλαμβάνουν την πόλη μετά την παράδοσή της.
Μην ενοχλείτε.
Μην ενοχλείτε τους αδέξιους, τους δήθεν ποιητές.
Αφήστε τους στην πλάνη τους, στην έπαρσή τους.
Άκακα πλάσματα που ζουν με ψευδαισθήσεις.
Τρώγονται μάταια μεταξύ τους πού και πού
με λέξεις – σφαίρες πολεμούν
μα δεν σκοτώνουν.
Αφήστε τους λοιπόν να ονειρεύονται
με τα φτωχά τους ποιήματα
τον εαυτό τους πως θα σώσουν
και τον κόσμο.
Το ανωτέρω απόσπασμα από ποίημα της Mαίρης Γυφτάκη από τις εκδόσεις Μανδραγόρας του ακαταπόνητου Κρεμμύδα.
31.10. Αρχίζω ισπανικά και στην Εργατική Εστία της Αργυρούπολης. Πρέπει να φορτσάρω, να μην πάω άσχετος στο Μέχικο Σίτυ. Να μπορώ να υπερασπίσω τον εαυτό μου να μην πάω σαν το σκυλί στ’ αμπέλι σαν τον υιό Γιαννίτση. Ayada.Βοήθεια. Fuera de aqui. Φύγε από δω. Yo soy periodista. Είμαι δημοσιογράφος. Es una emergencia. Αμάν αυτό το χι ποτέ δεν το χώνεψα. Δεν μου άρεσαν οι Ισπανοί συμφοιτητές στο Παρίσι που μιλάγανε γαλλικά με μία άθλια προφορά. Έτσι δεν χώνευα και τα αγγλικά, λόγω του αμερικανικού ιμπεριαλισμού βέβαια. Τα γνωστά κολλήματα. Ορίστε, τώρα είμαστε οι καλύτεροι φίλοι με τον Τραμπ. Τρέχω και δε προλαβαίνω ξένες γλώσσες. Θα μου χρειαστούν να μιλώ με τον αφγανό εδωδιμοπώλη όταν θα είμαι παραπληγικός σε καροτσάκι.
Εντυπωσιάζομαι με την ανταπόκριση που υπάρχει σ’ αυτά τα μαθήματα που τα διδάσκουν εθελοντές, άριστα οργανωμένοι και ενθουσιώδεις και που κανείς σπουδαστής δεν πληρώνει δραχμή. Ο δρόμος για τη διανοητική χειραφέτηση των προλετάριων περνάει μέσα από τα αντισχολεία και την αυτομόρφωση.
Η 15χρονη Μαρία που σκότωνε γατιά κι ο Φώτης που έχασε δυο δάχτυλα στην αλωνιστική παντρεύονται. Ο Φώτης γίνεται παπάς η Μαρία παπαδιά, θεοί και οι δαίμονες σε μία μεταπαπαδιαμαντική ηθογραφία γκραν γκινιόλ του Νικήτα Παπακώστα που την αφήνω στη μέση, παρά το ατμοσφαιρικό της περιγραφής, ε, γιατί τώρα δεν είναι πράγματα αυτά όσο καλογραμμένα κι αν είναι. Νομίζω ότι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τη νοσηρότητα στη μικρή οθόνη παρά να τη βλέπουμε σε βιβλίο. Ίσως επειδή στο βιβλίο μπορούμε να σταματήσουμε την ανάγνωση και να αναστοχαστούμε.
Δημήτρης Τζουμάκας
Share this Post