21.7.18 Σάββατο. Στο Ζάππειο που λούζεται στους προβολείς γαλάζιους και καραμελέ εμφανίζονται μουσικά σχήματα που παίζουν τραγούδια από τον ελληνικό σινεμά. Κινούμαι προς τα Εξάρχεια γιατί η νοσταλγία με τσακίζει.

CocktailBAR οικονομικής ενίσχυσης του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού-Πυρήνα Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης Cleman Duvalστην οδό Ζαΐμη. Εδώ είμαστε. Γνωριμία με την αναρχική Κασπία. Με κοιτάζει περίεργα την κοιτάζω αντί-αναρχικά. Πάμε βόλτα στο λόφο του Στρέφη. Θα γίνουν καταστροφές, μου λέει. Κασπία είσαι Κασσάνδρα. Καλύτερα ταξική εξέγερση παρά πατριωτική αγανάχτηση. Με ποια αριστερά; ρωτάω. Η Αριστερά και οι ουρές της δεν είναι αμέτοχη σ’ αυτό το χάλι, δεν είναι θέμα αριστεράς. Κοιτάζω τα σιδεράκια στα χείλη της, δεν προσφέρονται για φίλημα. Έχει όμως άσπρη επιδερμίδα κι ωραίο λαιμό και ξυπνάει το δράκουλα μέσα μου.

–Έρχεσαι σπίτι μου να κάνουμε αναρχικό σεξ;
–Δηλαδή θα έχω εγώ τον έλεγχο; ρωτάει.
–Άμα θέλεις.
–Ποτέ δεν γίνεται αυτό. Οι αρσενικοί πάντα θέλουν τον έλεγχο, δεν έρχομαι.
–Τότε ας κάνουμε στο λόφο.
–Στο λόφο Αξιωματικών;
–Είμαστε στου Στρέφη νομίζω.
–Ένα λιοντάρι δεν κάνει έρωτα στους λόφους.
–Πού κάνει ένα λιοντάρι;
–Δεν θα σου πω.
–Πώς φλερτάρει ένα λιοντάρι;
–Δεν θα σου πω.
–Πώς φιλάει ένα λιοντάρι;
–Δεν θα σου πω.
–Καλά.
–Ένας λέων του Αυγούστου κάνει έρωτα στον καναπέ. Ή σ’ ένα δέντρο.

Δεν κοιμήθηκα καλά με τη φριχτή ζέστη. Kάθε φορά που βλέπω την Ευρυδίκη μου χαρίζει πέντε χρόνια ζωής. Οπότε και άπαξ του έτους να την βλέπω θα γίνω Μαθουσάλας. Μαθουσάλας χωρίς την Ευρυδίκη; Χωρίς Ευρυδίκη; Ποίον το νόημα της μακροζωίας; Στην Κασπία χάνω αίμα και ενέργεια.

22.7.18 Κυριακή. Κιάτο. Μπάνιο (22^ο) στα Μπακαλιαράκια της κυρά Τέτοιας. Mελέτη στο κύμα. Ωραία που είναι η ζωή Κατερινούλα. Διαβάζω Maurice Attia: H λευκή Καραϊβική. Εξωτικό νουάρ, μυθιστόρημα βουτηγμένο στο ρούμι. Έχω διαβάσει την πρώτη τριλογία του την Κόκκινη Μασσαλία κλπ. Τώρα έχει άλλη τριλογία. Μ’ αρέσει, είναι κοντά στον Ιζζό, αλλά δεν φτάνει σε τρυφερότητα και ανθρωπιά τον Μασσαλό που έφυγε πρόωρα και που με συγκινούσε, ίσως επειδή τον είχα διαβάσει αμετάφραστο όταν έπαιρνα ακόμη κανά βιβλίο από τη Γαλλία για να έχω την ψευδαίσθηση ότι κρατάω δεσμούς. Και τούτος εδώ έχει μία διεισδυτικότητα και πέφτω σε μια φράση που θυμίζει Σελίν: «Ωστόσο ήξερα πολύ καλά πως, επιτρέποντας σε κάποιον τρίτο να σε υποχρεώσει, κατέληγες αναπόφευκτα να τον μισήσεις» (ΠΟΛΙΣ σελ. 37).

 23.7.18 Δευτέρα. Βάρκιζα με τα μικρά. Μπάνιο (αρ.23) με τον Εμ Τζέι. Η Έρικα μάλλον αύριο θα πάρει το οκέι από το γιατρό για βουτιές. I am still sick, λέει, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να κάνει ένα σωρό διαολιές. Φωτιές στο λεκανοπέδιο. Καίγονται Ραφήνα, Νέα Μάκρη. Αλλά και η Κινέττα με το ωραίο της δάσος. Οι Άγιοι Θόδωροι; Δεν μπορώ να κοιμηθώ στον καναπέ. Βλέπω λίγη τηλεόραση όταν οι άλλοι κοιμούνται. Υπάρχουν ήδη δύο νεκροί! Διαβάζω Morin Edgar: Η μέθοδος τόμος τρίτος. Η άβυσσος. Τι είναι ένα πνεύμα-εγκέφαλος που δεν θα μπορούσε να σκέφτεται χωρίς γλώσσα και πολιτισμό; Πώς να γνωρίσουμε αυτό που γνωρίζει; Τι; Οι νεκροί μπορεί να φτάσουν τους 50; Θεέ και Κύριε!

 24.7.18. Τρίτη. Πενήντα νεκροί και το μεσημέρι 74. Όπως πάμε με τους αγνοούμενους θα φτάσουμε στους εκατό. Δεν μπορεί να τα βάλεις με τα στοιχεία της φύσεως . Με τους τυφώνες με τους σίφουνες εδώ) και τους σεισμούς, ούτε με το Θεό βέβαια. Ο άγιος Αμβρόσιος είπε ότι η καταστροφή είναι «θεία δίκη» because ο πρωθυπουργός της χώρας είναι άθεος. Όχι, ο Θεός δεν είναι τιμωρός, διόρθωσε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, ο Θεός είναι αγάπη. Ο Θεός είναι αγάπη που μ’ ένα φλογοβόλο εκδίωξε τους καταπατητές και τους δύστυχους απογόνους τους από τον καταπατημένο Παράδεισο και οι απελπισμένοι προσπαθούσαν να φτάσουν στο λιμάνι της Ραφήνας κι όσοι πρόφτασαν έπεφταν στη θάλασσα ή στα χέρια των αλιέων. Το κακό ότι μέσα στο χαμό δεν υπήρχαν πινακίδες που να γράφουν «αδιέξοδο» ρε παιδιά, Cul de sac ρε άνθρωποι, ή από εδώ Προς θάλασσα. Ως Συνήθως τις καταστροφές τις πληρώνουν οι φτωχοί, εδώ την πάτησαν οι παραθεριστές και οι καταπατητές που φώλιασαν μέσα σε δασικές περιοχές και μάντρωσαν την παραλία, με την ανοχή της αθηναϊκής πολιτείας, η οποία φυσικά δεν μάζευε τα σκουπίδια τους κι ήταν πολλά, ούτε προνόησε να έχει από ένα πυροσβεστικό όχημα έξω από την κάθε βιλίτσα. Την πληρώσανε λοιπόν οι μαμάδες των καταπατητών, που γέρασαν παραθερίζοντας μέσα στα πεύκα, κάποιοι τουρίστες, ένα κοριτσάκι-ποδηλάτης 13 χρονών και το αδελφάκι της 11 χρονών. Οι πύρινες γλώσσες της κολάσεως , η φρίκη στο μεγαλείο της έτρεχε με 120 χιλιόμετρα την ώρα. Θρήνος και ερωτήματα στα αποκαΐδια. Πώς μπορείτε να βοηθήσετε, πού ν’ αφήσετε φάρμακα και νερά. Η αστυνομία συνέλαβε τέσσερις νεαρούς πού πήγαν για πλιάτσικο. Πήγαν κι αυτοί να βοηθήσουν τους εαυτούς τους. Αυτά συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο. Το χαρακτηριστικότερο φαινόμενο πλιάτσικου παρατηρήθηκε στην Νέα Ορλεάνη με τον τυφώνα Κατρίνα. Οι φτωχοί κλέβουν τους φτωχούς. Εδώ τους αυθαίρετους. Ο Καθηγητής Δυναμικής Τεκτονικής και Εφαρμοσμένης Γεωλογίας κ. Λέκκας μας λέει ότι «Το Μάτι είναι μια Μάνδρα, είναι έτσι δομημένες οι δύο περιοχές που δεν παρέχουν ασφάλεια στους κατοίκους». Ευχαριστώ πολύ. Θα μπορούσε να μας πει ποιες άλλες περιοχές είναι επικίνδυνες; Ποια Μάτια θα βρούμε μπροστά μας. Το μόνο υγιές μέτρο που μπορούσε να ληφθεί ήταν να απολυθούν μαζικά όλοι οι εργαζόμενοι στην πολεοδομία και στην Εφορία έντιμοι και άτιμοι, για να δικαιωθεί ο Πάγκαλος και να ξαναστηθεί το ρωμαίικο απ’ την αρχή. Ποια η διαφορά όμως της Μάνδρας (όπου χάθηκαν τον περασμένο χρόνο στις πλημμύρες 30 άτομα) από το Μάτι όπου δεν ξέρουμε ακόμη τον αριθμό των ανθρώπων που χάσαμε; Κάπου έπρεπε να χτίσουν οι χειρώνακτες και οι καλλιεργητές της Μάνδρας, ενώ κάπως έπρεπε να αναπνεύσουν καλύτερα και οι υπάλληλοι των καυσαερίων του κλεινού άστεως (όχι μόνο της πολεοδομίας και της εφορίας). Οι πρώτοι επείγοντο να βολευτούν κάπου, κοντά στο μεροκάματο, οι δεύτεροι επιδίωξαν μία καλύτερη ποιότητα ζωής ρε γαμώτο. «Οι περιοχές δεν παρέχουν ασφάλεια» είπε και ελάλησεν ο σοφός Καθηγητής. Τι παρέχει ασφάλεια κύριε Λέκκα μου; Το γήπεδο του Παναθηναϊκού και του Ταύρου; το θεατράκι στην Κυψέλη και στο Κολωνό που είναι ποντικότρυπες και μπαίνεις μπουσουλώντας, τα ασανσέρ όρθιες νεκροφόρες, τα αυτοκίνητα που τρέχουν χωρίς φρένα, χωρίς τροχαία επιτήρηση και κάποια χωρίς άδεια, στις λαιμητόμους του λεκανοπεδίου; Ή μήπως παρέχουν ασφάλεια τα μηχανάκια πάνω στα πεζοδρόμια, με τα delivery boys που μεταφέρουν, κάνοντας ταρζανιές, πίτσες και καφέδες. Μόνο ο οδοντωτός στα Καλάβρυτα που άλλαξε βαγόνια είναι ασφαλής αν και κάποιοι πεζοπόροι πέφτουν μεσ’ τη χαράδρα από καιρού εις καιρόν. Α και ο αεροπτερισμός είναι μία «ασφαλής περιοχή», όπως το Κολωνάκι και το Κουκάκι. Εντός των τειχών λοιπόν ας απολαύσουμε το θέαμα της καταστροφής και τους πρόσφυγες που πνίγονται στη Ραφήνα.

Δημήτρης Τζουμάκας