24.2.20 Να αφήσω τον Ηρόδοτο και να εκδώσω τα ημερολόγια, λέει ο καλός φίλος Δ. Φύσσας που νοιάζεται για την υστεροφημία μου. Μια κουβέντα είναι αυτή. Πού να τρέχεις τώρα; Άστο, μετά θάνατον, θα αναζητούν τη χαμένη φωνή της Ωκεανίας.
Αύριο φεύγω για Αθήνα με μάσκα και δυο τρία καγκουράκια, μέσα σε μια γεωστρατηγική-υγειονομική κρίση που φαίνεται απρόβλεπτη και γίνεται παγκόσμια. Ο κινέζος ιός όπως ήταν επόμενο τσάκισε και τις μετοχές μας στο Χρηματιστήριο. Υπομονή σύντροφοι επενδυτές.
25.2.20. Το πρωί αποχαιρετώ το γιο μου. Πότε θα ανεβείς απάνω; τον ρωτάω. «Δεν ξέρω, δεν σου λέω», μου λέει.
Οι δυτικοί δεν ξέρουν να μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Μέσα στο αεροπλάνο είναι ασιάτες με παιδιά και κιχ δεν ακούγεται. Απόλυτη πειθαρχία. Βέβαια οι ασιάτες βλαστοί είναι βυθισμένοι στα μίκυ μάους των i-pad και στα εν γένει και πάσης μορφής screens. Eγώ τώρα γιατί κάνω κοινωνιολογική ανάλυση σαν τον Νούτσο; Τι θέλω κοιτάζοντας γύρω μου σαν ζώο; Δραπέτευσα από τον πόνο του Σύδνεϋ με πόνο στο στήθος. Πού στον κόρακα πάω, πάνω κάτω, πέρα δώθε κράζοντας; Σε ποια Αθήνα μετά από τόση θλίψη στο Σύδνεϋ; Γιατί στροβιλίζομαι στους πέντε αέρηδες; Ποια εκδοχή έχω;
Υποταγμένοι στην τυραννία του χρόνου αναζητούμε τις ακούραστες νύχτες μας.
26.2 Σιγκαπούρη-Κωνσταντινούπολη. Ταξίδι εφιάλτης. Λύσσαξε ο παλιόκαιρος και κάνει το αεροπλανάκι, των αερογραμμών Σιγκαπούρης φτερό στον άνεμο. 100 φορές έχω κάνει το ταξίδι Αυστραλία-Ελλάδα και τούμπαλιν, αλλά τέτοιο πράγμα δεν έχω ζήσει. Αναταράξεις διαρκείας, πέφτουν βαλίτσες, όλοι έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους, το σκάφος είναι σαν ένα καράβι που θαλασσοδέρνεται στα ντοκιμαντέρ που βλέπουμε, κοιτάζω το καντράν που σου δείχνει τον καιρό και οι άνεμοι έξω, στα ύψη, τρέχουν με 210 χλμ την ώρα! Μα είναι δυνατόν; Κι ακόμη είμαστε στον αέρα; Κι ακόμα δεν έχουμε πέσει; Δεν μου καίγεται καρφάκι. Έχω διανύσει τα τρία τέταρτα της ζωής μου, τι λέω; Τα εφτά όγδοα. Δεν έχω σπουδαία πράγματα να κάνω. Δεν με περιμένουν θρίαμβοι, μάλλον βάσανα. Κι όμως είναι κομπασμός να λέω ότι δεν φοβάμαι. Παραφοβάμαι. Ποιος δεν αγαπάει τη ζωή; Γιατί να μη θέλω να χαϊδέψω στοργικά κι όχι μόνο ακόμη μία φορά τα μαλλιά και την πλάτη μίας κοπέλας, τα μπράτσα, την κοιλιά και τα πόδια ερωτικά, σεξουαλικά. Να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα. Το σκέφτομαι κι ερεθίζομαι ενώ πέφτουμε!
Δεν πέσαμε! Αντίθετα προσγειωθήκαμε ομαλά στο άδειο αεροδρόμιο της Κωνσταντινουπόλεως, λέγε με Νύστα Μπουλ. Ο φόβος του κινεζικού ιού κι εδώ.
Ο πολιτισμός και η εξουσία αναπτύσσονται μέσα από συνεχείς απειλές: τρομοκρατών, ιών, περιβαλλοντικών καταστροφών, μπουλούκια μεταναστών και χρηματιστηριακών αξιών σε κραχ.
- Φτάνω στην Αθήνα. Δεν με περιμένει κανείς. Η Μπέμπα στο μεροκάματο του τρόμου και η Μπουμπού άρρωστη μέρες. Μου δίνει πάσα ο ταξιτζής και τα χώνω στο ρωμέικο και σε όλο τον κόσμο. Αντί να είμαι σιωπηλός και να προσεύχομαι. Είναι μάλλον από το ξενύχτι, από την τρομάρα που πέρασα τελικά και από το άγχος με το καινούριο φρούτο: τον πόνο στο στήθος.
- Σαν σήμερα το 1952 ο Γουΐνστον Τσώρτσιλ ανακοινώνει ότι η Βρετανία διαθέτει ατομική βόμβα. Φυσικά θα κάνει τις δοκιμές του στην έρημο της Αυστραλίας, το 1956-57 γνωστές με την επωνυμία «μακαρονάκι» που προκάλεσαν ανήκεστο βλάβη σε πολλούς από τους εμπλεκόμενους μηχανικούς, αλλά και σε γηγενείς. Περασμένα ξεχασμένα.
Δημήτρης Τζουμάκας