31.1.20 Παρασκευή. Με την ομάδα του Έρλγουντ, σοβαρή συζήτηση με αφορμή τις συγκρούσεις στον γκαγκστερικό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου και τις παλινωδίες της κυβέρνησης. Οι σύντροφοι εξ Αυστραλίας αποφάνθηκαν ότι το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού. Είπα ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι μικρή υπόθεση, είναι μέρος της ταυτότητας πολλών ανθρώπων. Οι Βραζιλιάνοι αυτοκτονούσαν όταν στο προτελευταίο παγκόσμιο κύπελλο έχασαν 7-1 από τους γερμανούς μέσα στην πατρίδα τους. Διαβάστε Γκαλεάνο.
Μετά ζέστη αναβλύζουσα, υγρή και αφόρητη, δεν είχα αυτοκίνητο, κάλεσα τον Τιμ που ήλθε και με πήρε με τη σακαράκα του και κολύμπησα στο Μπράιτον, μπάνιο αρ. 11.
Τέλος έξοδος στην πόλη, πάλι με το Γιώργο Μιχ την Ντίνα και τον Κώστα Μυτιληνιό, άτομο λίαν συμπαθές, συνυπήρξαμε για λίγο στο Μακουώρυ University σύζυγος της λαμπρής καλλιτέχνιδος Ιωάννας και πατήρ του Ορέστη, εξαίρετου φοιτητή της Ιατρικής στην Κρήτη. Καταλήξαμε σε ένα ινδικό ρεστοράν που τα καυτά πιάτα με κάρι, κουρκουμά και μπαχαρικά φτιάχνουν ένα κοκτέιλ πιο δυνατό απ’ τις φωτιές που κατακαίουν τη χώρα.
Υποφέρουμε από ύπνο στο σπίτι. Τα φώτα μένουν ανοιχτά, λες και είμαστε σε κρατητήριο Τα παιδιά έχουν επιβάλει το δικό τους πρωτόκολλο. Δεν ξεκολλάνε από τα i-pads. Βάζουν συνέχεια την τηλεόραση δυνατά. H ελεύθερη διαπαιδαγώγηση που γίνεται ασύδοτη. Τρώνε όποτε θέλουν, κοιμούνται όποτε θέλουν, και όπου θέλουν, μαλακίζονται όποτε θέλουν. Είναι ελεύθερα όμως. Θα γίνουν ελεύθεροι άνθρωποι. Τα πατώματα στο σπίτι είναι ξύλινα και τρίζουν, ακόμη κι ένα φάρμακο όταν βγάζεις από το κουτί ενοχλεί όταν ο άλλος κοιμάται ανάποδη ώρα, περπατάμε ξυπόλητοι προσεκτικά μην ενοχλήσουμε κι όταν ο λύκος δεν είναι εδώ. Ο κακός λύκος είναι ο uncle Tony (τον μόνο άνθρωπο που φοβούνται και που μπορεί να τα στείλει στα κρεβάτια τους αδιάβαστα). Στο τέλος όταν ο θείος κοιμηθεί αρχίζει το τράφικ των μικρών ποντικών θέλουν κασέρι, θέλουν μηλόζουμο, θέλουν να κατουρήσουν και καταλήγουν στα κρεβάτια των μεγάλων.
1.2.20 Σάββατο. –Καλημέρα, λέω στην Έρικα. –Πήγαινε στο κομπιούτερ σου μου λέει, μισοκοιμισμένη μπροστά στην ηλεόραση. Go to your computer, go.
Πάμε για 45άρι Κελσίου σήμερα. Όλο το 24ωρο το αιρκοντίσιον ανοιχτό. Πώς να τελειώσει με τέτοιες υψηλές θερμοκρασίες η δυστυχία των πυρκαγιών. Υπάρχει πράσινο να καεί άλλο τόσο. Κι άλλο τόσο και βάλε. Τώρα είναι περικυκλωμένη η Καμπέρα. Οπότε μου δίνουν το αυτοκίνητο με τον όρο να μην εξαφανιστώ. Αγοράζω πέντε κιλά κρέας στο Κέμσι, έρχομαι πίσω και μετά τρέχω στα κεντρικά του Salvation Army στο Sydenham. Αν ήταν εδώ η δρ Κυριακούλα θα τα ρήμαζε όλα: Μπουτίκ των φτωχών. Γυαλικά, δαντέλες, έπιπλα, σερβίτσια, πίνακες. Δωράκια για Ελλάδα. Κούκλες, κοράλλια και κοχύλια από την παραλία του Μπράιτον μετά. Μπάνιο αρ. 12. Όταν βγαίνω από το νερό νομίζω ότι θα εξατμισθώ.
O Αντώνης μου λέει ότι μπορώ πια να πιω ότι θέλω από κρασιά αφού θα φύγει και δεν θέλει να αφήσει στη Μαρία πίσω τίποτα, με αλκοόλ. Με ενδιαφέρει η συλλογή των κρασιών αν και πίνω ελάχιστα πια. Έχω προνοήσει κι έχω βάλει ένα νεοζηλανδέζικο Sauvignon blanc στο ψυγείο. Το απόγευμα ήλθε ο γαμπρός και πήρε την Mαρία που στολίστηκε και βγήκαν έξω μαζί με τα πιτσιρίκια. Έτσι ωραία, σαν σωστή οικογένεια. Της αρέσει όταν βγαίνει έξω να ντύνεται καλά. Το πρωί την πήγε ο αδελφός της στο κομμωτήριο Το νεοζηλανδέζικο Lobster Reef Marlborough είναι 14 βαθμών το πίνω με 34 β. ζέστη και ανήκει πλέον στην ιστορία των αναμνήσεων της τέρψεως του λάρυγγος. Το βρίσκω αριστούργημα. Κατά τις έντεκα το βράδυ χτυπάει η πόρτα είναι τα πιτσιρίκια τα έφερε ο πατέρας τους. –Πού είναι η μαμά; Καμία απάντηση, τρέχουν στη γιαγιά τους. Ανησυχώ. –Τι στον πούτσο γίνεται; λέω στην Αρετή. –Τσακωθήκανε, λέει, κι έρχεται με τα πόδια.
Δημήτρης Τζουμάκας