14.3 Νέο ηχηρό πλήγμα, διαβάζω, δέχθηκε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία μετά την καταδίκη του έως χτες υπουργού Οικονομικών του Βατικανού, Αυστραλού Καρδινάλιου Τζορτζ Πελ, για σεξουαλική κακοποίηση παιδιών. Ο τρίτος ισχυρότερος άνδρας στο Βατικανό και ο πρώτος τη τάξει Καθολικός ιερωμένος στην Αυστραλία, κρίθηκε ένοχος γιατί προχώρησε σε διείσδυση σε ένα παιδί κάτω των 16 ετών, αλλά και για άλλες τέσσερις περιπτώσεις απρεπών ενεργειών σε βάρος παιδιών ηλικίας κάτω των 16 ετών. Η Εκκλησία της Αυστραλίας έχει τζαμαρία που έχει γίνει πολλάκις κομμάτια στο θέμα των βιασμών ανηλίκων. Χθες ο συνήγορος του εν λόγω βιαστή αρχιερέως παρουσίασε στο δικαστήριο συστατικές επιστολές, μεταξύ των οποίων και μία του πρώην πρωθυπουργού της Αυστραλίας, του (ρατσιστή) Τζον Χάουαρντ, όπου αναγράφεται «πόσο εξαιρετικός πολίτης είναι». Άποψη που δεν την συμμερίζονται όμως οι άλλοι αυστραλοί πολίτες οι οποίοι συγκεντρώθηκαν έξω από το δικαστήριο και τον αποδοκίμαζαν. «Βρώμικε», «τέρας», «διάβολε», «να σαπίσεις στη φυλακή τραγόπαπα», του φώναζαν.
15.3.19 Παρασκευή. Πήγα για σκάκι στον Πανελλήνιο αλλά κόλλησα στην τηλεόραση του συλλόγου βλέποντας μπάσκετ τον Παναθηναϊκό με την ισχυρότατη ΤΣΣΚΑ Μόσχας κι όταν ο Καλάθης βάζει το νικητήριο καλάθι στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα πετάγονται όλοι απάνω σαν τρελοί, λες και πήραμε την Πόλη. Φυσικά ο πρώτος που πανηγυρίζει είμαι εγώ «τι καλαθάρα βάλαμε!»
16.3.19 Ωραία μέρα. Γι’ αυτό αγαπώ την Ελλάδα. Στο Ζάππειο θα συναντήσω τον Τζωρτζ τον Οδοκαθαριστή που έχει προβλήματα με την άρρωστη μάνα του «όλα εγώ τα κάνω, ο αδελφός μου είναι χωρισμένος με τρία παιδιά, φοβάται μην τον απολύσουν και δουλεύει 15 ώρες, έχει κατάθλιψη και μούχει πάρει και το αυτοκίνητο». Παρ’ όλα αυτά πρόλαβε και γνώρισε στο μάθημα των αραβικών (ο Τζωρτζ) ένα ρωσιδάκι που θα το γνωρίσει και σε μένα. Το τρέχει σε εκδηλώσεις του Χώρου όπου προσφέρεται δωρεάν φαγητό και ψυχαγωγία. Στο Ζάππειο υπάρχει Έκθεση αισθητικής που ενδιαφέρει τη μικρή, ποια μικρή; βλέπουμε ένα σέξι πλάσμα βαμμένο από πάνω μέχρι κάτω που δεν θυμίζει με τίποτα ταλαίπωρη μετανάστρια. Το υποψήφιο μανεκέν βρίσκεται στην Ελλάδα εδώ και δύο χρόνια, μιλάει καλά ελληνικά και σέρνει μαζί του έναν καχεκτικό ινδούλη που έχει δέκα χρόνια στη χώρα μας και δεν μιλάει γρι ελληνικά. Όλοι ξαφνικά μιλάμε αγγλικά εκτός από τον Τζωρτζ που είναι ιδεολόγος αντιαμερικάνος και ομοφυλόφιλος. Ο ινδούλης έχει δουλέψει στην Κέρκυρα, στη Ρόδο, στις Σπέτσες. Με τι ασχολείσαι; τον ρωτάω, μασάζ κάνω, λέει. Τα παιδιά αυτά είναι μοντέρνα και δεν θα πεινάσουν. Ο Γιώργος ζηλεύει λίγο τον μικρό ινδό που μας είπε την πόλη καταγωγής του, αλλά δεν καταλάβαμε που βρίσκεται και πώς κατέληξε εδώ το άτομο.
Πήγαινα στην παραλιακή με το αυτοκίνητο με 50 κι όλοι με μουτζώνανε γιατί τρέχανε να ξεσαλώσουν στα σκυλάδικα ενώ εγώ είχα το ραδιόφωνο στον σταθμό της Εκκλησίας κι άκουγα παραμύθια από τον Δημήτρη Προύσαλη μου λέει ο Τζωρτζ. Δεν τον ξέρω, λέω, αλλά άτομο εσύ της Αριστεράς και της Προόδου ν’ ακούς παραμύθια στην Εκκλησία, πού κολλάει;
Άμα δεν ξέρεις τον Προύσαλη δεν ξέρεις από παραμύθια, μου λέει ο Τζωρτζ, είναι σπουδαίος παραμυθάς κι εσύ δεν καταλαβαίνεις τίποτα για τη θεραπευτική ιδιότητα αυτών των πραγμάτων.
Εν συνεχεία η τετράς μεταβαίνει πεζή στα Άνω Πετράλωνα στον κοινωνικό χώρο για την υγεία στην κατάληψη ΠΙΚΠΑ, όπου θα προβληθεί το φιλμ Κύμα. Υπάρχει τεχνικό πρόβλημα το φιλμ είναι στα γερμανικά και πρέπει να μπουν υπότιτλοι αλλά διίστανται οι απόψεις γιατί ο Ινδός δεν καταλαβαίνει ελληνικά, λέει το ρωσιδάκι και θα προτιμούσε αγγλικά, -τι να κάνουμε στην Ελλάδα είμαστε λέει ο Τζωρτζ, καθυστερεί πάντως η προβολή. Κάνει κρύο στο πέτρινο σπίτι και προσφέρονται χαμομήλι και άλλα ματζούνια. Έρχεται ο τεχνικός κι αρχίζει το “Κύμα” που φαίνεται να έχει ενδιαφέρον για όσους καταλαβαίνουν ελληνικά. Όμως στη μέση περίπου της προβολής κολλάει για τα καλά η ταινία και διακόπτεται οριστικά ο αγώνας.
Με πονάνε τα δάχτυλα φοβερά, ο καθένας κι ο πόνος του, το ρωσιδάκι προτείνει να πάμε για χορό, αλλά νηστικό αρκούδι δεν χορεύει λέει ο Γιώργος και διαλυόμαστε ησύχως.
Σοκ. Σκότωσε 49 άτομα και τραυμάτισε 50 αυστραλός φασίστας πού πήγε στο Κράισττσερτς της Νέας Ζηλανδίας για να κάνει μεγάλη ζημιά «Είχε ένα μεγάλο όπλο… Μπήκε κι άρχισε να πυροβολεί τους πάντες μέσα στο τέμενος, παντού». Κατόπιν πήγε να συνεχίσει το έργο του σε δεύτερο τέμενος. Μετά τον τρελό μουσουλμάνο στο Σύδνεϋ που ζούσε απέναντι από το σπίτι μας (και τον καθάρισε η φονική αστυνομία στο κέντρο τη ς πόλης μαζί με μία άτυχη περαστική), να τώρα η άλλη όψη, η σκληρότερη μορφή του ρατσισμού, με το πρόσωπο του αδίστακτου αυστραλού δολοφόνου της «ανώτερης φυλής» που σκοτώνει αθώους (σε στιλ Νορβηγού ναζιστή), κατά ριπάς, και σε μέρη που δεν πάει ο νους. Το μόνο που θέλω είναι να φάμε ναζί.
17.3.19 Είναι Κυριακή λιακάδα διαμάντι, σπουδαίος καιρός για το παζάρι. Παίρνω το καροτσάκι για τα ψώνια της λαϊκής και το σακίδιο και βγαίνω στο δρόμο με αγοραστική ορμή. Κόσμος πολύς κι οι τσιγγάνοι έχουν τα κέφια τους, με τη μουσική στη διαπασών κατεβάζουν αμέτρητα κουτάκια μπύρας, ενώ κάτι λουκάνικα ψήνονται σε ένα μαγκάλι. Οι άνθρωποι αυτοί περνάνε καλύτερα από τους τσαλακωμένους Αθηναίους μικροαστούς. Ζεσταίνομαι και βγάζω και τις δύο μπλούζες μου που τις εναποθέτω στο καροτσάκι, η μία είναι σκισμένη. Στην καρότσα ενός Ντάτσουν η ρομά νεολαία παίζει χαρτιά. Αγοράζω με μόλις τρία ευρώ έναν ωραιότατο πίνακα λάδι, –πόσο πολύ έπεσαν οι τιμές στην αγορά! Δυσκολεύομαι όμως στο κουβάλημα κι έχει τόσο συνωστισμό. Παίρνω έναν Mπρεχτ και μία Κρίστεβα και τους βάζω στο καρoτσάκι, επίσης κι ένα τόμο από τα 120 έργα του Β. Βασιλικού που δεν είχα και τέλος μια γύψινη τίγρη με δόντια που τη βάζω σε μία σακούλα.
–Είναι καλά βιβλία, μου λέει ο αλλοδαπός, πάρε κι άλλα.
–Εντάξει δεν έχουμε άπειρα χέρια κι άπειρα λεφτά, ούτε δουλειά.
–Πώς δεν έχει δουλειές, ένα σωρό λέει.
–Ναι χωρίς να πληρώνεσαι, λέω
–Είναι χειρότερα στην Τουρκία
–Δεν ξέρω.
–Πίστεψέ με, είμαι μισός τούρκος και μισός κούρδος. Όταν ήλθα στην Ελλάδα τρελάθηκα. Νόμιζα ότι ήλθα στον παράδεισο, υπάρχει τόση ελευθερία.
–Ναι σ’ αυτό συμφωνώ, έχουμε λαϊκή δημοκρατία
–Και ωραίος καιρός.
–Ναι αυτό είναι το καλύτερο.
Κάθομαι να κρατήσω κάποιες σημειώσεις σε ένα πάγκο για λίγο με τραπέζια υπό πώληση, αλλά έρχονται οι τσιγγάνοι να τα μαζέψουν και σηκώνομαι. Ο πίνακας με ταλαιπωρεί, έχει τις διαστάσεις του. Δύο νεαρά ζευγάρια συζητάνε κάπως ανήσυχα:
–Θέλει δύο φιάλες αίμα.
–Εγώ δεν μπορώ γιατί όταν δίνω αίμα λιποθυμάω, λέει η μία κοπέλα.
–Κοιτάξτε είναι ενενήντα χρονών την πήγαν στου Γεννηματά.
–Πού είναι του Γεννηματά;
–Μου στείλανε τώρα μήνυμα, κοντά στην Αγία Παρασκευή και πρέπει να έχουν το αίμα μέχρι τις τρεις.
–Είναι δύο η ώρα δεν προλαβαίνουμε.
Ωχ θα μείνει δίχως αίμα η γιαγιά σκέφτομαι και θυμάμαι ότι άφησα το καροτσάκι στα τραπέζια που μαζέψανε οι γύφτοι.
Γυρίζω και το καροτσάκι έχει κάνει φτερά!
–Μήπως είδες ένα καροτσάκι; ρωτάω τον πωλητή απέναντι
–Πού το άφησες;
–Εδώ, στα τραπεζάκι πριν λίγο
–Πάει το καροτσάκι τώρα έφτασε στο τρένο
–Καλά δεν είδες τίποτα;
–Αλβανός είσαι;
–Όχι.
–Τι είσαι βόσνιος;
–Έλληνας είμαι.
–Άμα είσαι Έλληνας δεν έχει καρότσι.
Φτάνοντας στο σταθμό Βικτωρίας χωρίς το καροτσάκι βλέπω στα ανενεργά εκδοτήρια έναν αστυνομικό στη γωνία.
–Να, εδώ κάνουν τα ναρκωτικά το βράδυ, του λέω. Κουνάει το κεφάλι του λίγο και κατευθύνεται προς τις κυλιόμενες όπως κι εγώ
–Κι εγώ ναρκωτικά παίρνω, μου απαντάει
–Πολύ απηυδισμένο σε βλέπω, λέω
–Και πού είσαι ακόμη; λέει.
–Άντε να το δω κι αυτό την Αστυνομία να κάνει επανάσταση.
–Γιατί βλέπεις τους πολίτες να κάνουν καμιά επανάσταση; Κοίταξε τους, είναι αυτοί επαναστάτες;
Μπράβο μπασκίνας με θέσεις από Αντρέ Μπρετόν. Μάλλον χρυσαυγιτόπουλο θα είναι. Στην οδό Ελπίδος το ταπεινό Ουζερί ο Λάκης έχει ξεσαλώσει. Έχει βγάλει καρέκλες και ομπρέλες και κόβει μονέδα στο δρομάκι που έχει αποικιοκρατικοποιήσει. Σου σπάει τη μύτη με τα καλαμαράκια, τις κουτσουμούρες, τους λούτσους και τις λίτσες.
Γυμνάσια αεροσκαφών της πολεμικής Αεροπορίας μία βδομάδα πριν από την παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Γαμώ τα F-16 μου. Τα είδα όλα, τάμαθα όλα, καιρός να πεθάνω. Στο τέλος θα πεθάνω αγράμματος.
18.3.19 Μητέρα πέταξε το τετράχρονο κοριτσάκι της από το μπαλκόνι του 5ου ορόφου και μετά πήδηξε στο κενό.
Βιβλιοθήκη και Αρχείο με πόστερς από τη δράση των συλλογικοτήτων και του αναρχικού αγώνα στην Ελλάδα, στον Αγιο Δημήτριο
One woman show στην κατάληψη του Εμπρός. Η Κάλλι Μαυρομάτη γράφει και παίζει με πολύ αισθαντικό τρόπο την «Ιστορία μίας αποτυχίας». Η απάντηση του ερασιτέχνη ηθοποιού στο επαγγελματικό θέατρο με επαγγελματισμό, κριτική στάση απέναντι στην αγριανθρωπική κοινωνία. Από την κριτική ως το ουτοπικό κοίταγμα προς έναν κόσμο χωρίς δήμιους και θύματα και μια ζωή που ν’ αξίζει να τη ζήσει κανείς κι όχι να ζεις μες την αφραγκία και να πέφτεις σαν λύκος στα μαγειρεμένα των συλλογικοτήτων, λέει ο Τζωρτζ.
19.3.19 Μία κυρία απ’ το Σαλβαδόρ έρχεται μία φορά την εβδομάδα και κάνει πράγματα που δεν μπορώ να κάνω εγώ. Ψάχνω ημερομηνία για την παρουσίαση της Αμνησίας. Βρήκα για τις 19 Απριλίου Παρασκευή στην ΕΣΗΕΑ. Έχω δώσει στο Σταμούλη να κάνει κάποιες διορθώσεις για τη δεύτερη ανατύπωση μετά την πρώτη παρουσίαση στο Σύδνεϋ. Ελπίζω να μην με κρεμάσει. Θα παρουσιάσω και τον Μεταναστευτικό Πολιτισμό και μια 5η έκδοση του Χαρούμενου Σύδνεϋ αυτή τη φορά από τον Ηρόδοτο. Θα υπάρχει και ο Κάλας πάντα από τον Ηρόδοτο.
Δημήτρης Τζουμάκας