[Ποίηση, εκδ. Μανδραγόρας, Αθήνα, Σεπτέμβριος 2020, σελ. 96]
Όταν οι έννοιες των λέξεων γίνονται έμπνευση βαθυστόχαστης ποίησης και ευφάνταστης γραφής και δημιουργικότητας, θεωρώ πως μοιάζουν με έργα τέχνης. Το μόνο που αυθόρμητα κάνεις είναι να θαυμάσεις, να αγαπήσεις τα εκθέματα ή και να ταυτιστείς μαζί τους.
Στην Αφηρημένη Τέχνη του Έψιλον η καταξιωμένη ποιήτρια Ελένη Αρτεμίου -Φωτιάδου, σμίλεψε, ύφανε, κέντησε και ζωγράφισε τους στίχους 81 ποιημάτων των οποίων οι τίτλοι είναι όλοι γένους θηλυκού και αρχίζουν με το γράμμα Ε, ως να στοιχημάτισε με την ποίηση πως είναι ικανή να την πάει σε μια άλλη διάσταση. 81 λοιπόν καλλιτεχνικές δημιουργίες και έργα υψηλής αισθητικής και ποιότητας, φαντάζουν μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων σαν μια εικαστική αποτύπωση ιδεών, σκέψεων και στοχασμών, πεποιθήσεων και προβληματισμών, αισθήσεων και παραισθήσεων και ως ένας συνειρμός παραστάσεων αφηρημένης μα και συγκεκριμένης οπτικής και αντίληψης.
Στάθηκα με δέος μπροστά στην ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ την ΕΠΕΛΑΣΗ την ΕΙΡΚΤΗ την ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ: «Μια φωτιά έντονα σβηστή. Αυτή υπήρξε όλη η κινητήριος δύναμη. Η έγνοια του ξεσπάσματος και όχι της συντήρησης». Στην ΕΚΚΟΛΑΨΗ την ΕΙΡΗΝΗ την ΕΝΟΧΗ: «Οι καταστροφές συντελούνται υπογείως», «κανείς δεν είδε το νυστέρι που αφαιρούσε λίγο λίγο την καρδιά». Στην ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ την ΕΙΣΒΟΛΗ την ΕΡΙΔΑ: «Ζωγράφιζες με κόκκινο μια γλώσσα γεμάτη καρφιά. Περνούσαν ανάμεσά τους οι λέξεις και βγαίναν λαβωμένες. Τραυματιοφορείς οι μέρες, κουβαλούσαν μάτια χωρίς ίριδες, στόματα δίχως γεύση. Ήξερες να σκοτώνεις τη στιγμή».
Έμεινα άφωνη στην ΕΚΦΩΝΗΣΗ: «Υπάρχουν λόγοι που πρέπει να μείνουνε σε πάπυρους σιωπής και να περάσει ύστερα ένας που καπηλεύεται τον χρόνο τους να ζωγραφίσει επάνω κάτι άσχετο. Μια πεταλούδα πάνω από τα αγκάθια. Ένα λευκό κρίνο επάνω από την αμαρτία» και ταυτίστηκα με την ΕΓΚΥΤΙΩΣΗ την ΕΞΗΜΕΡΩΣΗ την ΕΞΑΡΣΗ: «Ζεις για τις αναμονές». «Φόβος, θλίψη, ενοχές, τα τρία φρένα που αποσυνδέεις και τρέχεις με ιλιγγιώδη προσδοκία σε έναν κόσμο φτιαγμένο από φωταγωγημένες πιθανότητες». Θαύμασα την ΕΥΘΙΞΙΑ την ΕΥΤΥΧΙΑ την ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ την ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ: «Εγκράτεια σύστηνε ο καιρός και χαλινάρι», την ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ την ΕΚΛΟΓΙΚΕΥΣΗ την ΕΠΙΦΥΛΑΚΗ: «Μα δεν είναι απλώς να επιβιώνεις. Είναι να φτερουγίζεις χωρίς φτερά».
Πώς να μην αγαπήσω την ΕΠΙΣΚΕΨΙΜΟΤΗΤΑ! «Να έρχεσαι, είπες στην αγάπη» ή την ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ την ΕΚΜΑΘΗΣΗ την ΕΥΦΟΡΙΑ αφού «Φυτρώνει στα μάτια γυναίκας που αγαπήθηκε πολύ και στα χέρια άντρα που αγάπησε απρόσμενα πολύ. Πρέπει κανείς να ξέρει να λιπαίνει την κατάλληλη μέρα».
Όταν σώπασα μπροστά στην ΕΓΕΡΣΗ είναι γιατί έβλεπα «τους φόβους συγκεντρωμένους να σιωπούν, αφού η σιωπή είναι η πιο ακίνδυνη προφύλαξη».
Με ΕΚΛΟΓΙΚΕΥΣΗ συμφώνησα κι εγώ πως «κάπου θα έχω θάψει ένα κομμάτι φως» και με βαθιά ΕΠΙΓΝΩΣΗ πως «δεν είναι ο έρωτας ψωμί για όλους. Δεν είναι ο έρωτας εκ φύσεως αμοιβαιότητα. Εκ φύσεως ίσως αβεβαιότητα».
Αγαπημένη μου ποιήτρια Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου, υποκλίνομαι για άλλη μια φορά στο μεγαλείο σου και στο εξαίρετο σου έργο!! Εσύ που ξέρεις να «κατανοείς το απαρηγόρητο της μέρας και το αγιάτρευτο της ύπαρξης», πως «υπάρχουν λόγοι που πρέπει να μείνουνε σε πάπυρους σιωπής», πως «όλα πλέον είναι ζήτημα σωστής εξίσωσης», πως «η καρδιά είναι πολύ μεγάλη για να χωρέσει στη μικροψυχία του κόσμου», εσύ που «έγινες πέταλο, έγινες δένδρο, έγινες ώρα της αιχμής και πάλεψες με αυτό που ήσουν και με ό,τι δεν μπορούσες να γίνεσαι», είναι γιατί η καρδιά σου ξέρει πολύ καλά την τέχνη τού να αγαπά και σου έχει μάθει και πολύ καλά την τέχνη τού να αγαπάς την ποίηση!!
Σε συγχαίρω από καρδιάς.
Χριστίνα Υπερμάχου
Ποιήτρια